ΟΙ ΑΜΥΓΔΑΛΙΕΣ ΚΑΙ Η ΑΝΟΙΞΗ

Το σηκώνει χθεσινή η ημέρα· λαμπερή και καθαρή μας θυμίζει πως ο χειμώνας ετοιμάζεται να αφήσει τις επιδρομές του με διάφορα παραπλανητικά ονόματα και να πάρει το δρόμο της επιστροφής προς την πατρίδα του στο Βορά κι αυτό μας το δείχνει με μια κλασσική αττική αιθρία, μοναδική και σπάνια, όπως και οι ανθισμένες αμυγδαλιές που μπορεί να συναντήσετε πλέον σαν περπατήσετε μόνο σε κάποιες κρυφές γωνιές της Αθήνας… Το λέω τούτο γιατί αυτό το ευλογημένο δέντρο που με την ανθοφορία του δηλώνει ακριβώς την υποχώρηση του χειμώνα και τον ερχομό της άνοιξης έχει σχεδόν εξαφανιστεί από τους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας και μόνο μέσα στους αρχαιολογικούς χώρους, δίπλα στις γραμμές του ηλεκτρικού στην Αρχαία Αγορά και σε κάποια έρημα οικόπεδα στα προάστια μπορείτε ακόμη να δείτε κάποιες απ’ αυτές ανθισμένες. Μου είχε πει ένας φύλακας πως υπήρχαν μερικές αμυγδαλιές προς τη μεριά του Θόλου κοντά σε μια εγκατάσταση με εργαλεία και διάλεξα την είσοδο από την Αποστόλου Παύλου να φθάσω εκεί. Περπάτησα λίγο ανάμεσα στις νέες πρασινάδες του περιπάτου και έψαξα με το μάτι από το μικρό ξέφωτο να τις εντοπίσω αλλά μάταια. Δεν φαινόταν τίποτα ανθισμένο εκεί πέρα. Βαδίζοντας προς την αποθήκη πέρασα κάτω από μια μεγάλη βελανιδιά και εκεί δίπλα της είδα την πρώτη αμυγδαλιά. Ήταν ένα μικρό δεντράκι με ελάχιστα λουλούδια και κοντά στη ρίζα του υπήρχε μια μεταλλική πλάκα για όσους δεν την γνωρίζουν που λέει τι είναι! Τα λίγα ανθάκια της με φόντο την Ακρόπολη έδειχναν όμορφα αλλά δεν έφταναν να δημιουργήσουν μια εντύπωση ανθισμένου δέντρου. Λίγο πιο πέρα, προς την έξοδο της Αδριανού είδα πως κάποια άλλα γυμνά δέντρα ανάμεσα στις σπασμένες από το πρόσφατο χιόνι ελιές που έμοιαζαν με αμυγδαλιές είχαν κάτι λουλουδάκια στα κλαριά τους και βάδισα ως εκεί. Ήταν όντως αμυγδαλιές αλλά στο μαύρο τους το χάλι καθώς κατάλαβα πως έχουν πολλά χρόνια να τύχουν κάποιας φροντίδας από ανθρώπινο χέρι και τα κλαδιά τους τα περισσότερα ήταν ξερά. Χώρια δε που κάτι καρποί που είχαν κάνει πέρσι είχαν ξεραθεί και ήταν ακόμα κολλημένοι στα κλαδιά αφού κανένα χέρι πάλι δεν τα καθάρισε ώστε να βρουν χώρο τα νέα βλαστάρια και τα λουλούδια. Οι αμυγδαλιές είναι αφημένες στην τύχη τους και είναι θαύμα πως κατόρθωσαν να βγάλουν φέτος κάποια λίγα λουλουδάκια μέσα στο ξερό φύλλωμά τους. Παρά τα λίγα λουλουδάκια τους όμως κατάφερναν να δίνουν ένα άλλο τόνο στο τοπίο και ζωγράφιζαν ανοιξιάτικα μπροστά από τα σκούρα πεύκα και τις ελιές, την εικόνα της Ακρόπολης. Εκεί όμως που θριαμβεύουν οι αμυγδαλιές αυτές τις ημέρες είναι ορισμένα μέρη της Βοιωτίας και φυσικά κάτω από τον Παρνασσό, στα περίχωρα της Αμφίκλειας (φωτογραφία) όπου κατά ένα παράδοξο τρόπο επιζούν ακόμη ακέραιοι κάποιοι παλαιοί αμυγδαλεώνες. Φαίνεται πως η αξία της γης εκεί δεν ήταν τέτοια που τους μετέτρεπε σε πιο παραγωγικό ίσως κι έτσι ξεχάστηκαν εκεί και τους θυμούνται μόνο σαν ανθίζουν και από μακριά μοιάζουν όπως το χιονισμένο δάσος. Το ίδιο όμορφες είναι απ’ όσο γνωρίζω οι αμυγδαλιές δίπλα από τις γραμμές του τρένου σε όλη τη διαδρομή ως τη Φθιώτιδα και βεβαίως στα Λουτρά Υπάτης όπου κι εκεί υπάρχουν μεγάλοι παρατημένοι αμυγδαλεώνες που είναι χάρμα οφθαλμών αν τους δείτε ανθισμένους καθώς και στο δρόμο που οδηγεί από την Εθνική οδό προς το Βόλο. Μοναδική εικόνα είναι επίσης οι ανθισμένες αμυγδαλιές γύρω από το μοναστήρι του Οσίου Λουκά στη Βοιωτία, περιοχή η οποία λόγω της εγκατάλειψης θυμίζει όσο καμιά άλλη το περίφημο ελληνικό τοπίο που κοντεύουμε να ξεχάσουμε πως ήταν… ΑΘΗΝΑ, 08022022