Οι τσελιγάδες γύρω από το τραπέζι της δημοπρασίας...
Το μόνο αγαθό που είχαν πάντα σε αφθονία στο Νεχώρι της Οίτης, το ψηλότερο χωριό της Ρούμελης, ήταν τα γιδοπρόβατα τα οποία όμως για να προκόψουν ήθελαν πολύ και καλό τόπο να βοσκήσουν…
Στη μακρά ιστορία αυτού του ξεχωριστού χωριού υπήρξαν εποχές όπως η πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα που αριθμούσε σχεδόν 40.000 γιδοπρόβατα και όλα αυτά τα ζωντανά έπρεπε να στριμωχθούν σε ένα συγκεκριμένο χώρο για να βγάλουν πέρα το καλοκαίρι, χώρο ο οποίος έπρεπε να μοιραστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μείνει κανένας τσέλιγκας παραπονεμένος και κανένα κοπάδι να δυστηχήσει.
Έτσι για την κοινωνία των Νεχωριτών, η μοιρασιά των λιβαδιών πάντα ήταν μια αυστηρή υπόθεση που επικύρωνε τη συνοχή της κοινότητας και ενίσχυε την αλληλεγγύη μεταξύ των συγχωριανών. Κανένας δεν θυμάται πότε ξεκίνησε αλλά γίνονταν πάντα το πρωί της πρώτης Κυριακής του Ιουνίου μετά το σχόλασμα της εκκλησίας στη μεγάλη πλατεία του χωριού με ένα περίπλοκο παγιωμένο τυπικό το οποίο δεν σήκωνε καμία αμφισβήτηση.
Οι ενδιαφερόμενοι, οι οποίοι γνώριζαν τις δυνατότητες κάθε λιβαδιού πλειοδοτούσαν και το κριτήριο της διεκδίκησης ήταν ο αριθμός των ζωντανών και η κατάσταση του κοπαδιού η οποία επικυρώνονταν με όρκο στο ευαγγέλιο. Ήταν απαραίτητο δηλαδή να πει ο κάθε τσέλιγκας πόσα έχει, αν στο κοπάδι του έχει φιλοξενούμενα ζωντανά και πάνω απ’ όλα αν ήταν υγιή. Μόνο τότε θα μπορούσε να ανέβει το καλοκαίρι με το κοπάδι του στο βουνό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου