Η Αθήνα, ακόμα και στους πιο μεγάλες ζέστες έχει κάποιες γωνιές που φυσάει αληθινός αέρας, ιδιαίτερα στο κέντρο που κατεβαίνουν ρεύματα από το Λυκαβηττό και σε ορισμένα σημεία της Πλάκας κάτω από την Ακρόπολη…
Πρόκειται για τα φυσικά ρεύματα τα οποία προσαρμόστηκαν και τρέχουν πλέον στους δρόμους που είναι σαν μεγάλα αυλάκια στο δομημένο σώμα της πόλης. Έτσι και με 40 βαθμούς θερμοκρασία το μεσημέρι, ακόμη και στην οδό Ιπποκράτους νοιώθεις καμιά φορά να σε παίρνει ένα αεράκι και να σε δροσίζει απαλά.
Ο καλύτερος δε συνδυασμός είναι όταν αυτές οι ανάσες της δροσιάς περνούν και μέσα από τα φύλλα ενός πλατάνου και τότε, παρά το γεγονός ότι δεν ακούς πουθενά νερά να τρέχουν και πουλιά να φτερουγίζουν, νοιώθεις πραγματικά σα να βρίσκεσαι μέσα σε μια βαθιά λαγκαδιά κάπου στην ορεινή Ελλάδα ή ακόμα και στην πλατεία ενός ορεινού χωριού.
Κάπως έτσι πρέπει να ένοιωθαν και οι λίγοι τουρίστες που είδα το μεσημέρι κάτω από τα πλατάνια του «Μετροπόλ» στη πλατεία Μητροπόλεως. Είναι δε απ’ όσο γνωρίζω η μοναδική πλατεία της Αθήνας που μπορούν να μεγαλώσουν πλατάνια γιατί οι εργολάβοι δεν πρόλαβαν να φτιάξουν γκαράζ κάτω από την επιφάνειά της ενώ για το πότισμά τους φροντίζει ο θαμένος ποταμός Ηριδανός που περνάει κρυφά τα νερά του από κάτω.
Αυτές οι προϋποθέσεις ανέκαθεν ήταν γνωστές στους ανθρώπους του Δήμου αλλά αυτοί προτιμούσαν να φυτεύουν εκεί λεύκες που και ίσκιο καλό δεν έχουν αλλά όπως τα κλαδιά τους είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στον αέρα μπορεί να προκαλέσουν ατυχήματα στον κόσμο.
Γι’ αυτό και ο φίλος Λεωνίδας Μυζηθράς, η ψυχή του «Μετροπόλ» που κατάγεται από τα Ρωσκά Ευρυτανίας, ένα ωραίο χωριό πάνω ακριβώς από το περίφημο «Πανταβρέχει» στον Κρικελοπόταμο, φύτεψε πριν από 25 περίπου χρόνια τα πλατάνια που ομορφαίνουν σήμερα την πλατεία, δροσίζουν τον κόσμο και του θυμίζουν το αέρα της πατρίδας του…
Μερικές φορές όταν το κράτος δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του το κάνουν οι πολίτες. Δεν συμφωνώ αλλά αν δεν υπάρχει άλλη λύση...
ΑπάντησηΔιαγραφή