ΜΙΑ ΦΩΛΙΑ ΜΕ ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΟΤΣΥΦΙΑ

-->

Δεν τη μαρτυράμε λένε όσοι γνωρίζουν έστω και λίγο σοβαρά τη φύση όταν βρούμε μια φωλιά από πουλιά στη φωτιά, στο νερό και στο γάλα γιατί είναι σίγουρο πως αυτή δεν θα μείνει και πολύ καιρό ζωντανή…

Και δεν το κάνουμε αυτό γιατί μπορεί η φωτιά που θα ξεσπάσει σε κάποιο μέρος να «περπατήσει» μέχρι το θάμνο που την έχουν χτισμένη τα πουλιά και θα την κάψει, το ίδιο δε να κάνει και το νερό που μπορεί να τη διαλύσει με μια δυνατή μπόρα. Στο γάλα τώρα δεν την μαρτυράμε γιατί αυτό θα την πει στο φίδι που αν δεν γνωρίζετε, του αρέσει πολύ και πολλές φορές όταν είμαστε στα μαντριά το βρίσκουμε να χώνει το κεφάλι μέσα στα δοχεία που αρμέγουν οι τσοπαναραίοι, γιατί αυτό θα πάει και θα καταπιεί τα πουλάκια.

Ασφαλώς και το τρίπτυχο που προαναφέραμε απηχεί μια σειρά αποτρεπτικών συμβουλών που στόχευαν κάποτε να προφυλάξουν τις φωλιές από τους πιτσιρικάδες κάθε χωριού που το είχαν ως χόμπι να ψάχνουν τέτοιο καιρό στους θάμνους και στα δέντρα για να βρουν φωλιές από τις οποίες έπαιρναν τα πουλιά, άλλα να τα μεγαλώσουν άμα ήταν μελωδικά στα κλουβιά ή ακόμα να τα βάλουν και στο τηγάνι. Μην απορείτε ούτε να νιώθετε αηδία. Ήταν κι αυτό μέρος της παιδικής ζωής στην ύπαιθρο και όποιος κατάφερνε να ανακαλύψει πολλές φωλιές απολάμβανε ιδιαίτερης αναγνώρισης από τους άλλους ομηλίκους του.

Αυτά βεβαίως και συνέβαιναν μέχρι πριν από λίγα χρόνια που τα χωριά ήταν ακόμη γεμάτα από παιδιά αλλά σήμερα εκτός ελαχίστων ανθρώπων που εργάζονται στην ύπαιθρο, κτηνοτρόφοι, ξυλοκόποι, μελισσοκόμοι κ.ά. κανένας άλλος δεν ασχολείται με τις φωλιές. Επόμενο θα ήταν να έχει γεμίσει ο τόπος από φωλιές και πουλιά αλλά δυστυχώς τα πράγματα στην περίπτωση είναι αντιστρόφως ανάλογα καθώς παρατηρείται μια εκπληκτική μείωση των πληθυσμών τους που οφείλεται κυρίως στην εγκατάλειψη των καλλιεργειών  που έχει σαν συνέπεια τη δυσκολία στην εύρεση τροφής.

Εξηγούμαι πως τα γνώριζα όλα αυτά αλλά παρακάλεσα  προχθές ένα φίλο που μου είπε πως ήξερε που ήταν μια φωλιά από κοτσύφια στο ρέμα κάτω από τη Βίνιανη της Ευρυτανίας, να πάμε να τη δούμε.  Από περιέργεια οπωσδήποτε γιατί είχα να δω από τα παιδικά μου χρόνια αλλά κυρίως να βγάλω μια σειρά φωτογραφίες που θέλω για ένα κείμενο που ετοιμάζω για τη της ελληνικής υπαίθρου και τους ανθρώπους της

Η φωλιά των κοτσυφιών που πήγαμε ήταν χτισμένη ανάμεσα στα πυκνά βλαστάρια ενός κομμένου δέντρου και ήταν τόσο καλά κρυμμένη που δεν φαίνονταν από πουθενά. 

Έτσι είναι φτιαγμένες όλες και μόνο μια κίνηση από τα μεγάλα πουλιά ή μια φωνούλα από τα μικρά που έχει μέσα της μπορεί να τις προδόσει. Έτσι και έγινε καθώς μόλις ο κότσυφας μας πήρε είδηση να πλησιάζουμε πέταξε βιαστικά προς σε ένα κοντινό κλαρί και κούρνιασε εκεί και μας έβλεπε αθέατος και γεμάτος τρόμο αφήνοντας τη φωλιά στη διάθεσή μας. Το ίδιο κάνει λένε και στην περίπτωση που μέσα στη φωλιά μπει κανένα φίδι ή την ανακαλύψει κάποιο αρπακτικό. Μπορεί βέβαια να επιτεθεί με το ράμφος του στον εισβολέα αλλά ποτέ δεν καταφέρνει να τον αποτρέψει από το σκοπό του και έτσι αποχωρεί αποδεχόμενος το νόμο του δάσους περί του ισχυρότερου που εκφράζει εκείνη τη στιγμή με το ένστικτό του το πεινασμένο φίδι.

Εμείς προσπαθήσαμε να αφήσουμε τα λιγότερα ίχνη στο πέρασμά μας και μη νομίσει ο τρομαγμένος κότσυφας – το διαπιστώσαμε ότι ήταν αρσενικός από την κατακίτρινη μύτη του- πως χαλάσαμε τη φωλιά και να επιστρέψει να συνεχίσει τη φροντίδα στα τέσσερα πεταρούδια που είδαμε στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο και τα οποία αμφιβάλλω αν μας πήραν είδηση ότι ήμασταν εκεί. Μείναμε πάνω από τη φωλιά όσο χρόνο απαιτούν να γίνουν τρία κλικ και αποχωρήσαμε προσεκτικά κοιτώντας γύρω μας να δούμε αν μας βλέπει ο κότσυφας να τον ευχαριστήσουμε, να του ζητήσουμε συγνώμη για την αδιακρισία και να του δείξουμε πως φεύγουμε από τη φωλιά με άδεια χέρια.

Ήταν σε ένα κλαρί απέναντι και έδειχνε ήρεμος αφού μας έβλεπε με το ένα μάτι να φεύγουμε με άδεια χέρια και με το άλλο μετρούσε τα πουλάκια στη φωλιά…

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΦΡΑΓΚΙΣΤΑ, 23062017