Αυτός μεγάλος πλάτανος βρίσκεται δίπλα από το δρόμο που οδηγεί από το χωριό Κακαλέτρι προς τη Μαρίνα, λίγο πριν από τη γέφυρα της Νέδας, στην ορεινή Μεσσηνία και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι οι μεγάλες κουφάλες που έχει στο σώμα του.
Κουφάλες που προήλθαν από κάποια φωτιά που του έβαλαν κάποτε οι άνθρωποι η οποία κατέκαψε το εσωτερικό του αλλά δεν το νέκρωσε. Έτσι, αφού πέρασε το κακό, ο πλάτανος έβαλε μπροστά και σχεδόν κάλυψε τις πληγές αφήνοντας μόνο δυο μεγάλες τρύπες να κραυγάζουν ως καρβουνιασμένα στόματα στους περαστικούς τη βαρβαρότητα που έζησε.
Οι πλάτανοι καθώς και λίγα άλλα δέντρα έχουν αυτή την ικανότητα, να δημιουργούν δηλαδή νέα μάζα και να θεραπεύουν όποιες κακώσεις υφίστανται και πολλές φορές μάλιστα καταφέρνουν να τις καλύψουν εντελώς, τόσο που κανένας να μην μπορεί να υποψιαστεί πως στην καρδιά του κρύβει μια ιστορία πόνου και σημάδια βασάνου. Αυτό φαίνεται μόνο όταν σωριαστεί στο έδαφος και τεμαχιστεί σε μικρά κομμάτια.
Τούτο το προνόμιο βεβαίως και ζηλεύουν οι άνθρωποι οι οποίοι προσπαθούν πολύ να κρύψουν τα σημάδια απ’ όσα άσχημα έχουν περάσει, αλλά ποτέ δεν καταφέρνουν όπως ο πλάτανος να τα αποκρύψουν εντελώς και να τα λησμονήσουν. Στην περίπτωση, η διαφορά με τον πλάτανο είναι πως όταν αυτοί λυγίσουν, τα παίρνουν μαζί τους στον ουρανό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου