ΕΝΑ ΚΕΡΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ…

Για πολλούς η Κυριακή είναι για μια ξεχωριστή μέρα της εβδομάδας και αναλόγως τις υποχρεώσεις, τις ανάγκες και την πίστη του ο καθένας, την περνάει από το πρωί ως το βράδυ και περιμένει να ξημερώσει η Δευτέρα και να πάει στην δουλειά – αν φυσικά έχει…

Αναφέρομαι σήμερα σε αυτούς που λόγω πίστης διατηρούν κάποια στενή σχέση με την εκκλησία και φυσικά τον κυριακάτικο εκκλησιασμό στον οποίο συμμετέχουν τακτικά, εκτιμώ πολύ τη στάση τους και πολλές φορές νοερά βρίσκομαι δίπλα τους στο στασίδι.

Επειδή λοιπόν δεν το έκρυψα ότι βρίσκομαι στην Αμοργό για το μεγάλο θρησκευτικό πανηγύρι της Παναγίας της Χοζοβιώτισας, πολλοί από τους φίλους μου, μιας και δεν μπορούσαν να βρεθούν οι ίδιοι στο μοναστήρι, με παρεκάλεσαν είτε μέσω της συμβατικής επικοινωνίας είτε μέσω της δικτυακής, να ανάψω ένα κερί στην Παναγία και για εκείνους.

Το γεγονός δεν με ξάφνιασε αφού και σε άλλους ιερούς τόπους που έχω πάει στο παρελθόν πολλοί ήταν εκείνοι που μου το είχαν ζητήσει και το έκανα ευχαρίστως, όπως θα το κάνω και σήμερα με πολύ χαρά και υπευθυνότητα απέναντι στη σοβαρή αυτή παράκληση.

Παράκληση η οποία μου θύμισε άλλες εποχές, τότε που τα πράγματα στην επικοινωνία των ανθρώπων ήταν πιο άμεσα και ως εκ τούτου πιο σοβαρά και με ανέβασε κι εμένα σε μια σφαίρα ανώτερης εκτίμησης, στα μάτια ορισμένων τουλάχιστον και στην καρδιά τους.

Τους ευχαριστώ που με υποχρέωσαν με τον τρόπο τους να κάνω ένα βήμα πιο κοντά στην πίστη και βεβαίως γιατί με εμπιστεύτηκαν να γίνω ο κομιστής της παράκλησής τους στην Παναγία, πράγμα που ομολογώ μου άνοιξε κι εμένα νέους ορίζοντες στη ζωή μου.

ΣΗΜ. Τα αναμμένα κεριά στην φωτογραφία ασφαλώς και δεν είναι από τη Χοζοβιώτισα αλλά από τον Άγιο Γεώργιο τον Βαλσαμίτη όπου πήγα χθες να χαιρετήσω και να δω πως εγκαταστάθηκε η νέα μοναχή Ειρήνη και πως ζωντάνεψε πάλι αυτό το ωραίο μετόχι.