Σας καλημέρισα νωρίς – νωρίς το πρωί με μια ανατολή από το Διαφάνι της Καρπάθου και πήρα αμέσως τους δρόμους με τον φίλο Βασίλη Νικολόπουλο για την ορεινή Μεσσηνία, στα χωριά που βρίσκονται στις πλαγιές του συγκροτήματος του μυθικού όρους Λυκαίου και πάνω από το ρου του πανέμορφου ποταμού που λέγεται Νέδα να φωτογραφίσουμε.
Έτσι βρεθήκαμε για μια ολόκληρη μέρα μακριά από την Αθήνα που εξαιτίας των πολιτικών εξελίξεων βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλου του κόσμου και όπως ακούω και όπου να’ ναι, ετοιμάζεται ο πρωθυπουργός να κατέβει από το βήμα της Βουλής και να ακολουθήσει η ψηφοφορία ή οποία θα κρίνει το μέλλον της Ελλάδας για πολλά χρόνια.
Τέλος πάντων, ότι έχει να γίνει θα γίνει. Αλλά μην με κατηγορήσετε ως αναίσθητο ή αδιάφορο για όλα αυτά τα σημαντικά για το μέλλον της χώρας μας που πήρα τα βουνά τούτη την κρίσιμη ημέρα. Αντιθέτως εκεί που πήγαμε και περάσαμε ωραία και το πιο σπουδαίο απ’ όλα ήταν ότι γνωρίσαμε λίγους σπουδαίους και μοναδικούς ανθρώπους τους οποίους θαυμάζω και χαίρομαι πολύ όταν τους γνωρίζω και συνομιλώ μαζί τους.
Δεν θα τους αναφέρω όλους αυτή τη στιγμή, καθενός θα έρθει η σειρά την κατάλληλη ώρα. Θα σταθώ μόνο στην κυρά Ακριβή Μπέλλου, που ζει μόνη όλο σχεδόν το χρόνο στο ερημωμένο χωριό Μαρίνα και παρά την προχωρημένη ηλικία της, καταφέρνει ακόμη και φτιάχνει ένα όμορφο κήπο με λουλούδια μπροστά στο σπίτι της κοντά στην εκκλησία του Αγίου Βασιλείου και περιποιείται λίγα οπωροφόρα δέντρα που έχει στον κήπο της.
Καθίσαμε λίγο μαζί της στην αυλή με τα λουλούδια και σαν ήταν να την αποχαιρετήσουμε θέλησε να μας δώσει μια χούφτα καρύδια από τη φετινή σοδειά και με τον τρόπο της μας έκανε να μην μπορούμε να το αρνηθούμε. Εκείνο όμως που μας σκλάβωσε κυριολεκτικά ήταν ότι σηκώθηκε και με ένα ξύλο έφερε κοντά της ένα κλαδί από την κατάφορτη κυδωνιά της και μας έδωσε από δυο μεγάλα μυρωδάτα κυδώνια που έλαμπαν σαν φεγγάρια…
Ήταν σαν να μας χάρισε με μια κίνηση όλο το φθινόπωρο με τα χρώματά του, τις μυρωδιές του, τους στιφούς χυμούς του, τη χνουδάτη επιδερμίδα του και τον θηλυκό όγκο του.
Και γι’ αυτό την ψηφίζω ανεπιφύλακτα αλλά ποτέ δεν θα της τω πω γιατί θα χαλάσει η στιγμή που ζήσαμε κι αυτές που πρόκειται να ακολουθήσουν στις επόμενες συναντήσεις μας γιατί κάτι γράφω για το χωριό Μαρίνα και θα είναι ο βασικός πληροφορητής μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου