Γυρίσαμε χθες το βράδυ από ένα εξαιρετικό ταξίδι στη λίμνη Πλαστήρα και ήρθε η ώρα της αποτίμησης ενός έργου που κάναμε στην περιοχή καθώς και στην πόλη της Καρδίτσας.
Η Μάρω Κουρή όπως είδα δούλεψε πολύ καλά και είμαι βέβαιος πως θα απολαύσετε τις φωτογραφίες και τα κείμενά της σύντομα σε κάποιο από τα έντυπα που συνεργάζεται. Τα δικά μου μάλλον θα αργήσετε να δείτε γιατί αυτή τη φορά περιορίστηκα μόνο σε μια ανάγνωση του τόπου και επαφές με ανθρώπους και άρχισα να σχεδιάζω μια έκδοση που θα δουλέψω το χειμώνα και πιστεύω ως του χρόνου τέτοιο καιρό θα την έχω ολοκληρώσει.
Μιας και μιλήσαμε χθες για μπεκάτσες, σας διαβεβαιώνω πως ένα μεγάλο κεφάλαιο θα είναι αφιερωμένο σε αυτές, στο κυνήγι της και στους κυνηγούς της περιοχής. Προχθές μάλιστα πήρα το βάπτισμα του πυρός, όχι στο κυνήγι γιατί δεν μπορώ να στοχεύσω αφού το αριστερό μου μάτι είναι χαλασμένο από μια πέτρα στα παιδικά μου χρόνια, αλλά στην παρακολούθηση αυτού του σπουδαίου πτηνού στο δάσος και ομολογώ πως γύρισα στο ξενοδοχείο ξυλιασμένος από το κρύο και την ακινησία. Δεν πειράζει όμως, κάτι τέτοια πράγματα θέλουν και τις ανάλογες θυσίες και φυσικά αντοχές.
Έχουμε καιρό λοιπόν να μιλήσουμε γι’ αυτά αλλά δεν μπορώ να σχολιάσω τώρα την περίπτωση του θρυλικού 2CV της Μάρως μετ οποίο ταξιδέψαμε και λύσω τις απορίες ορισμένων φίλων αναφορικά με το αν χωράω μέσα σε ένα τέτοιο αυτοκίνητο. Ομολογώ πως ήταν η πρώτη φορά που έκανα ένα τόσο μακρινό ταξίδι με τέτοιο αυτοκίνητο και δεν έδωσα σημασία αν ήταν λίγο στενάχωρο για τα πόδια μου. Προσαρμόστηκα αμέσως και πήρα άριστα και από τη Μάρω σαν συνοδηγός και γνώστης απίθανων λεπτομερειών της διαδρομής, όπως φωλιές πουλιών στα δέντρα, κάμερες τροχαίας, ξεχασμένοι δρόμοι, εικονίσματα, επικίνδυνες στροφές και παγίδες από πάγο και ένα σωρό άλλα χρήσιμα και ενδιαφέροντα για ένα ταξίδι και βεβαίως σημαντικά για έναν σοβαρό συνοδηγό.
Όσον αφορά τώρα το 2CV της Μάρως, πρέπει να πω πως πρόκειται για ένα θηριώδες αυτοκίνητο, ευέλικτο και δυνατό αλλά κάπως ευάερο και δύσκολο στο να βλέπεις από τα παράθυρά του αλλά όλα αυτά είναι ζήτημα συνήθειας και ένας συνοδηγός πρέπει εκπληρώνει το ρόλο του όπως και στην περίπτωση άλλων μεγάλων αυτοκινήτων.
A, όλη την ημέρα που γυρίζαμε στην περιοχή της λίμνης δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να μας άνει μια φωτογραφία μαζί με το ηρωϊκό αυτοκίνητο και τούτο έγινε κατορθωτό στον Αμάραντο και το ρόλο του φωτογράφου ανέλαβε ο Τάσος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου