Στην Αμοργό πηγαίνω για πολλούς λόγους και οι περισσότεροι διακρίνονται καθαρά στις δημοσιεύσεις που συχνά κάνω, είτε στα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης είτε στο δίκτυο μέσα από τις σελίδες του actimon.blogspot.com. Δημοσιεύσεις που αποτελούν πλέον και την πρώτη ύλη για τη δημιουργία κάποιων βιβλίων στη σειρά των «Μικρών Πατρίδων».
Για να φτάσω όμως σε μια δημοσίευση φυσικά και απαιτείται η καλή γνωριμία με την περιοχή που επισκέπομαι και η συγκέντρωση πολλών στοιχείων τα οποία αντλούνται από τη επιτόπια παρατήρηση, την περιπλάνηση στις εξοχές και στα χωριά και κυρίως από το διάλογο με τους ντόπιους ανθρώπους με τους οποίους περνώ αρκετές ώρες μαζί τους.
Αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς είναι να δημιουργήσω αρκετές γνωριμίες και φιλίες οι οποίες δεν εξαντλούνται στα περιθώρια μιας απλής δημοσίευσης. Έτσι για παράδειγμα στην Αμοργό γνωρίζω εκτός από πολλούς ψαράδες, αγρότες και κτηνοτρόφους, τους μουσικούς που βεβαίως και δεν είναι λίγοι, καθώς οι Αμοργίνοι έχουν τη μουσική στο αίμα τους και λίγο –πολύ δεν υπάρχει κανένας που να μην έχει ασχοληθεί με κάποιο όργανο.
Έτσι χάρηκα πολύ χθες το βράδυ, όταν είδα μαζί με τον Σταμάτη Γιαννακόπουλο, τον εξαιρετικό βιολιτζή και τον Νικόλα Βαζαίο στο σαντούρι – τραγούδι που έπαιξαν στο ξενοδοχείο «Αιγιαλίς»,σε μια ωραία εκδήλωση προς τιμή των φίλων από την Πάρο που ήρθαν στην Αμοργό για τη γιορτή της Παναγίας, ανάμεσά τους και τον γιο του Νικόλα, τον Παναγιώτη να παίζει βιολί και να τραγουδά κάποια παραδοσιακά τραγούδια.
Ο Παναγιώτης ο οποίος είναι μαθητής Λυκείου, πήρε λίγα μαθήματα στο βιολί από τον Σταμάτη αλλά έχοντας ένα πολύ καλό μουσικό αυτί και ένα ιδιαίτερο τρόπο να μαθαίνει , προχωρά μόνος του και όπως φάνηκε τα πάει πολύ καλά. Τελειώνοντας το Λύκειο θα ανέβει στην Αθήνα όπου θα παρακολουθήσει μαθήματα μουσικής και είναι βέβαιο πως το επόμενο καλοκαίρι θα τον δούμε σε κάποιο από τα πολλά μαγαζιά της Αμοργού να παίζει.
Από τα τραγούδια δε που αγαπάει πολύ ο Παναγιώτης, είναι η πασίγνωστη «Πιτσιρίκα» του θείου του Λευτέρη Βαζαίου την οποία, λόγω ηλικίας βεβαίως, ερμηνεύει με ένα άλλο, πιο αθώο και ήμερο τρόπο και κατά πως εξαγνίζει σε μεγάλο βαθμό το παρεξηγημένο σουξέ των Μικρών Κυκλάδων με το οποίο όπως θυμάμαι, ακόμα και οι πιο σοβαροφανείς είχαν μπει στον πειρασμό να το τραγουδήσουν και να το παραγγείλουν στις ορχήστρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου