Τι να σημαίνει άραγε ένα πέταλο καρφωμένο σε ένα σιδερένιο στύλο, στην αρχή ενός αμπελιού που είδα πριν από χρόνια σε κάπου κοντά στη Σκάλα Λακωνίας; Πολλά και ένα: την πρόκληση της τύχης για να πάει καλά το αμπέλι και να δώσει χυμώδεις καρπούς στο νοικοκύρη - να τον αποζημιώσει για τον κόπο και τα έξοδα που έχει κάνει γι' αυτό.
Τη συνήθεια αυτή την ήξερα να και από τα δικά μου μέρη, στη Ρούμελη και το είχα δει και σε άλλα μέρη αλλά το πέταλο το κάρφωναν συνήθως πάνω από την πόρτα του σπιτιού ή το χάραζαν σε ένα αγκωνάρι των τοίχων. Σε αμπέλι πρώτη φορά το είδα και ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα και προς στιγμή μου γέννησε και μια απορία. Που να το βρήκαν άραγε;
Κι αυτό γιατί ξέρω πολύ καλά πως τα συμπαθή υποζύγια τα οποία απελευθέρωναν τον νοικοκύρη από το άγχος του πετρελαίου και της βενζίνης έχουν σχεδόν εξαφανιστεί, λόγω της απαξίωσής τους απ’ όλη την επικράτεια και τούτο ασφαλώς και αποτελεί ένα κομμάτι της κρίσης που βιώνουμε και μαζί τους έχουν χαθεί και όλα τα στοιχεία που τα συνόδευαν.
Όπως τα πέταλα, για παράδειγμα και γι’ αυτό θεώρησα ως πρώτη τύχη σε αυτόν τον νοικοκύρη την ανεύρεσή του μέσα στο χώμα μάλλον και την ανάδειξή του με αυτό τον τρόπο. Τύχη που εύχομαι σε αυτόν να συνεχιστεί και με το αμπέλι και τους καρπούς του.
ΓΥΘΕΙΟ, 12122011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου