Πνίγομαι ομολογώ από ένα σωρό πράγματα που κάνω και άλλα που ανοίγω απόψε, αλλά πρέπει να γράψω και κάτι για τις γάτες των Αθηνών μη και με παρεξηγήσουν επειδή αναφέρομαι συνέχεια σε αυτές των βουνών και των νησιών και σχολιάζω μάλιστα πως οι κάποιες από αυτές μπορούν να ζήσουν και μόνες τους κυνηγώντας πουλιά και τρωκτικά.
Την αφορμή μου την έδωσε σήμερα το μεσημέρι που καθόμασταν στους Διόσκουρους, δίπλα στα κάγκελα της Στοάς του Αττάλου, ένα κοπάδι από μαύρες και γκρίζες γάτες, ενήλικες αλλά και κάτι γατάκια, από το οποίο κοπάδι που είχε το νου του πότε θα ορμήσει σε κανένα τραπέζι που έφυγαν οι πελάτες, ξεχώριζε όμως ένας ωραίος νευρικός γάτος.
Αυτός λοιπόν ο λεβέντης είχε πάρει στάση αναμονής μέσα στο αραιό γκαζόν και είχε τα μάτια του καρφωμένα σε ένα τοίχο που πηγαινοέρχονταν μια σουσουράδα αναζητώντας κι αυτή λίγη τροφή. Περίμενε, σιωπηλός και μόλις την είδε όρμησε να την αρπάξει αλλά το πουλί τον πήρε νωρίς είδηση και με ένα φτερούγισμα πέταξε μακρύτερα κι έτσι γλύτωσε.
Ο γάτος επέστρεψε στο γκαζόν και πήρε πάλι την ίδια θέση που είχε προηγουμένως, προφανώς επειδή άλλες φορές είχε καταφέρει να πιάσει κάποιο πουλί, σίγουρα σπουργίτη που είναι πιο δυσκίνητο και στο κορμί και στο μυαλό από τις σουσουράδες και χάρη αυτής της επιτυχίας δικαίως αναγνωρίζεται ως κυνηγός όπως οι βουνήσιοι που δεν περιμένουν να ζήσουν από αποφάγια και ειδικές γατοτροφές όπως οι γάτες των σαλονιών της Αθήνας.
ΑΘΗΝΑ, 05122011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου