Δεν λέω, είναι πολύ καλύτερα τα φεγγάρια στα λιμάνια, στα νησιά, σε παλιές σιωπηλές πόλεις και χωριά ξεχασμένα από το θεό και τους ανθρώπους αλλά είναι στιγμές που ακόμη και στην πόλη μπορεί να δημιουργήσουν κάποιες ωραίες εντυπώσεις και να οδηγήσουν την ψυχή σε συνειρμούς που θέλει να κάνει για να γαληνέψει - τούτο τον καιρό που αλλάζει όλος ο κόσμος γύρω μας.
Με τον Ηλία Σωτηρόπουλο ανεβήκαμε τη Φωκίωνος Νέγρη απόψε και γυρνώντας, εκεί έξω από την παλιά Αγορά, στρέψαμε τα μάτια μας προς τα ορεινά της Κυψέλης και το είδαμε να ανεβαίνει πάνω από τα μεγάλα σπίτια στον ουρανό, να λάμπει περισσότερο απ’ όλα τα ηλεκτρικά φανάρια και να απλώνει το φως του στο μεγάλο δρόμο που για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, τα εορταστικά λαμπιόνια του έμοιαζαν να φέγγουν λιγότερο και από λυχναράκια του λαδιού σε σπίτι που βαραίνουν οι δυσκολίες και η στεναχώρια..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου