Όταν κάποιος άνθρωπος δεν βλέπει από το ένα του μάτι και εφ’ όσον βέβαια αυτό γίνεται αντιληπτό από τους άλλους ή είναι εμφανές από το είδος των γυαλιών που φοράει ή τις κινήσεις του ακόμα, αυτός καλείται ευγενώς μονόφθαλμος και όχι πάντα στραβός.
Κατά συνέπεια, πολλοί θεωρούμε πως αυτός ο βλέπει τα πράγματα μισά γιατί δεν έχει δυο μάτια ενώ πολλές φορές, με αφορμή αυτή την ιδιαίτερη μειονεξία χρησιμοποιούμε σε διάφορες εκφράσεις της επικοινωνίας μας το χαρακτηριστικό επίθετο «μονόφθαλμος – η» για να δηλώσουμε κάτι που περιορίζεται στην μονομερή αντίληψη ή άποψη στα πράγματα.
Είναι μακριά κουβέντα αυτή με τα μάτια και το τι βλέπει ο καθένας μας και η αφορμή για να την ανοίξω μου δόθηκε βλέποντας ένα φανάρι φωτισμού που ξημέρωσε προχθές ανισομερώς φορτωμένο με χιόνι στο αίθριο του ξενοδοχείο Καζάρμα, στη Λίμνη Πλαστήρα.
Θα ήταν μια συνηθισμένη σκηνή αν δεν παρουσιάζονταν κάτι το παράξενο μέσα σε αυτό το ασπρόμαυρο σύμπλεγμα και το χιόνι ήταν στο ίδιο ύψος πάνω και από τα δυο φανάρια. Για κάποιο ανεξήγητο για όλους όμως λόγο, προέκυψε αυτή η διαφορά. Ενώ και στα δυο φανάρια έσβησε το φως την ίδια στιγμή –έτσι εξαιρούμε την περίπτωση κάποιο να έμεινε περισσότερο ζεστό από το άλλο- το ένα έμεινε γυμνό και το άλλο σκεπασμένο. Έμοιαζαν σαν το ένα να μην έχει τίποτα ενώ το άλλο να φορούσε χοντρούς γαλακτώδεις φακούς πιθανόν για να μην φαίνεται στο εσωτερικό του πως είχε καμένη τη λάμπα φωτισμού.…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου