Η οδός Εϋνάρδου είναι ένας πολύ μικρός δρόμος κοντά στην πλατεία
Αττικής και τον οποίο έτυχε να γνωρίζω γιατί κάποτε εκεί έμειναν κάποιοι
συγγενείς μου και τους επισκεπτόμουν όταν είχα έρθει στην Αθήνα πριν πολλά,
πολλά χρόνια. Τότε δεν καταλάβαινα πολλά
για την πόλη και ομολογώ πως μου άρεσαν οι πολυκατοικίες και γενικά η κάθε τι που δήλωνε τη διαφορά από
τον αγροτικό χώρο της επαρχίας που μέχρι τότε είχα ζήσει.
Δεν είχα δώσει καμιά σημασία τότε σε αυτό το δρόμο, ούτε είχα
προσέξει τα κτίριά του. Προχθές όμως που περιπλανιόμουν στη λαϊκή αγορά της Αλκαμένους
(μια από τις μεαλύτερες λαϊκές αγορές της Αθήνας) πέρασα και από την Ευνάρδου η οποία όπως φαίνεται
στο μεγαλύτερο ποσοστό της κατοικείται από αλλοδαπούς και τούτο κατά τη γνώμη
μου δεν είναι καθόλου άσχημο για την αναζωογόνηση της περιοχής.
Κοίταξα όμως μη και υπάρχει κάτι που να μου θυμίζει το δρόμο
πριν από τρείς δεκαετίες και το μόνο που με ταξίδεψε σε εκείνη την εποχή ήταν
ένα ερείπιο από το οποίο τότε καλόβλεπα τα ακροκέραμα που στόλιζαν την στέγη
του και ήθελα να πάρω ένα γιατί μου άρεσαν. Δεν προχώρησα όμως ποτέ στην αρπαγή
του ακροκέραμου γιατί αφενός μεν χρειαζόμουν σκάλα να το φτάσω κι έπειτα τι θα
έλεγα αν με έπιαναν στα πράσα;
Έτσι εγκατέλειψα την προσπάθεια και δεν κρύβω, βολεύτηκα τότε
με ένα άλλο που πήρα από μια άλλη στέγη στα Εξάρχεια αλλά χθες, βλέποντας ότι
από εκείνη τη στέγη είχε απομείνει μόνο ένα ακροκέραμο και σε μάλιστα οικτρή
κατάσταση, μετάνοιωσα αναδρομικά που δεν το αφαίρεσα τότε αλλά πλέον δεν είχε
σημασία. Με πρόλαβαν όπως φαίνεται κάποιοι άλλοι και τα πήραν και ότι είχε
απομείνει από το παλιό, φρόντισε ο χρόνος και ο καιρός να το αποτελειώσει. Είναι
δε ζήτημα χρόνου αν μείνουν όρθιοι και οι τοίχοι και σαν πέσουν στο σωρό από τα
μπάζα θα φυτρώσουν αγριόχορτα όπως συμβαίνει και στα παρατημένα μνήματα
ανθρώπων που δεν έχουν κανένα να τους θυμάται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου