Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΣΠΟΥΡΓΙΤΗ

Όταν πρίν από λίγες ημέρες είπα να βάλω ένα τίτλο στις σημειώσεις μου για την πόλη για να ξεχωρίζουν κάπως μέσα στο χάος του δικτύο και να βάζουν κι εμένα σε μια τάξη και διάλεξα τον τίτλο «ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ» δεν περίμενα πως θα οδηγούμαι από μέρα σε μέρα όλο και σε μικρότερα πράγματα, λεπτομέρειες που υπάρχουν γύρω μας και φυσικά πως θα κατέληγα ως ο παρατηρητής των πουλιών νέας γενιάς - τα πουλάκια δηλαδή που άρχισαν να βγαίνουν φέτος από τις φωλιές...

Έτσι χθες βρέθηκα να περπατώ στην οδό Πυθέως, ένας ωραίος δρόμος με πολλές νεραντζιές στο Νέο Κόσμο που περνάει δίπλα από το θλιβερό κτίριο της Ελευθεροτυπίας και βεβαίως από το υπέροχο ταβερνείο του Θωμά όπου έτρωγα κάθε μέρα σχεδόν επί 10 χρόνια όταν δούλευα στην προαναφερόμενη εφημερίδα.  Εκεί δίπλα λοιπόν στην πόρτα του Θωμά καθώς περνούσα ακούω τσιρίγματα στο πεζοδρόμιο και καθώς σκύβω βλέπω ένα σπουργιτόπουλο να έχει λουφάξει μπροστά σε μια κλειστή πόρτα και να κοιτάζει έντρομο προς το μέρος, τα κλαδιά της απέναντι καρυδιάς όπου φώναζε η μητέρα του.

Τι είχε συμβεί και το πουλάκι βρίσκονταν εκεί που βρίσκονταν; Φαίνεται πως πήγε να κάνει την πρώτη του πτήση στη γειτονιά και τα φρέσκα φτεράκια του δεν άντεξαν να το κρατήσουν ως το σημείο που θα σταματούσε κι έπεσε στο πεζοδρόμιο. Σε τέτοιες περιπτώσεις γνωρίζω πως πάντα ακολουθούν τα πουλάκια στην παρθενική τους πτήση οι γονείς του αλλά στην περίπτωση που αυτά δεν τα καταφέρουν,δυστυχώς δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Έτσι πέφτουν στο έδαφος, στα πεζοδρόμια αν πρόκειται για την πόλη καιη κατάληξή τους είναι συνήθως, στο στόμα κάποιας γάτας ή φιδιού στην εξοχή. Όλη η ιστορία είναι μια πτυχή της φυσικής επιλογής και υποψιάζομαι πως δεν αφήνει σημάδια στην καρδιά ούτε των πουλιών αλλά ούτε και στα αρπακτικά δημιουργεί τίποτα αναστολές και τύψεις καθώς όλα τα είδη σε αυτό τον κόσμο πρέπει να ζήσουν.

Τέλος πάντων, δεν θα μου ξέφευγε η φωτογραφία του μικρού σπουργίτη  ζαρωμένου μπροστά στην πόρτα του μαγαζιού και ως ένα βαθμό θεωρούσα ότι τον προστάτευα από τους γάτους του Θωμά που είναι πραγματικοί δολοφόνοι στη γειτονιά (κάποιοι θα θυμούνται και τον μοναδικό Ρίγκο) μέχρι να σκεφτώ τι θα μπορούσε να απογίνει. Ο μικρός σπουργίτης πήγαινε με μικρά βηματάκια πέρα δώθε στην πόρτα και κάποιες στιγμές προσπαθούσε να σηκωθεί, αλλά ματαίως. Δεν μπορούσε να σηκωθεί πάνω από 20 - 30 πόντους και έπεφτε πάλι.

Στο τέλος πρέπει να παραδέχθηκε πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα και έδειξε πως παραδόθηκε στη μοίρα του. Τότε ήταν που βγήκαν από το σπίτι στην πόρτα του οποίου προσγειώθηκε το πουλάκι ένα ζευγάρι από δυο νεαρά παιδιά, είδαν το γεγονός και ενδιαφέρθηκαν για το μέλλον του άτυχου σπουργίτη. Τον έπιασαν και τον μετέφεραν στο μπαλκόνι σε σημείο που τον έβλεπε από την απέναντι καρυδιά η μητέρα του η οποία ησύχασε. Τον άφησαν εκεί και έφυγαν και σε λίγο είδαμε και τους δυο γονείς του να πηγαίνουν στο μπαλκόνι που ήταν το αδύναμο πουλάκι τους και κάτι να του λένε στη γλώσα τους, κάτι τρυφερό φαντάζομαι και το οποίο θα περιείχε κι ένα ευχαριστώ στα παιδιά που δεν το άφησαν στο πεζοδρόμιο να το φάνε οι γάτες του Θωμά. Πιστεύω δεν πως μέχρι που βράδιασε το πουλάκι να βρήκε τις δυνάμεις να πετάξει στην ασφάλεια της φωλιάς του...

ΑΘΗΝΑ, 03052014