Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑΣ ΜΙΑΣ ΦΥΡΙΚΙΑΣ

Αυτό το μήλο μοιάζει σαν μικρή πανσέληνος χλωμής νύχτας· στιγμές που ο ουρανός είναι πλημμυρισμένος με ταραγμένα σύννεφα και τον φωτίζουν λάμψεις από απανωτές αστραπές δεν είναι ένα τυχαίο, ένα οποιοδήποτε μήλο. Είναι το μοναδικό μήλο που είχε απομείνει από την φετινή παραγωγή στα κλαδιά της μεγάλης φιρικιάς που στέκει ακόμη όρθια στη σιωπηλή πατρογονική γη, δίπλα από το στεγνό ρέμα. 

Στο δέντρο αυτό που η ηλικία του πρέπει να ξεπερνάει τα 200 χρόνια, ο πρόγονος του οποίου δεν διασώζεται πλέον το όνομα αλλά συχνά μνημονεύεται για την ενέργειά του αυτή, φρόντισε να εμβολιάσει πάνω στο άγριο υποκείμενο δυο ειδών βλαστάρια φυρικιάς η ποικιλία της οποίας πρέπει να εκτιμάτο πολύ εκείνη την εποχή και ο καρπός της να είχε και μεγάλη εμπορική αξία. Ο λόγος που έβαλε δυο διαφορετικά βλαστάρια και ο οποίος έγινε κατόπιν συστηματικής παρατήρησης ήταν να έχει σίγουρη καρποφορία γιατί αυτά τα δέντρα τα οποία εξελίχθηκαν και προσαρμόστηκαν στον τόπο χωρίς καμία παρέμβαση ήθελαν μετά από μια χρονιά καρποφορίας να ξεκουραστούν για να την επαναλάβουν την επόμενη. Την εγγενή αυτή σοφία των δέντρων αφαίρεσαν οι άνθρωποι στις ημέρες μας με τεχνικά μέσα και με το πρόσχημα της μεγάλης παραγωγής και το γεγονός τα κατέστησε αρκετά ευάλωτα σε διάφορες αρρώστιες – ακόμα και ψυχικές λένε κάποιοι ειδικοί.

Πρέπει να σημειώσουμε, πώς τότε οι άνθρωποι πήγαιναν μήλα στον κάμπο και άλλους καρπούς που παρήγαγε η γη του Τυμφρηστού και τους αντάλλαζαν με δημητριακά, λάδι και καπνό κι έτσι πορεύονταν όλοι. Με τα χρόνια όμως αυτή η τέχνη της ζωής ξεχάστηκε ή μάλλον παραμερίστηκε από νέες και το δέντρο έπαψε να δέχεται όχι μόνο περιποιήσεις αλλά ούτε την ηδονή της συγκομιδής γνωρίζει εδώ και πολλά χρόνια.Παρ’ αυτά, το ευλογημένο αυτό δέντρο το οποίο συνεχίζει να ακούει από κάποιους οικείους στο όνομα «Η Φυρικιά» δεν παύει να καρπίζει κάθε χρόνο πότε από το ένα της κλαδί, πότε από το άλλο και να κρατάει όσο μπορεί καρπούς μέχρι αργά το φθινόπωρο, καρποί τους οποίους πλέον γεύονται μόνο τα άπειρα τρωκτικά γιατί πουλιά πλέον δεν υπάρχουν να τους τσιμπολογήσουν. 

- Αυτό το μήλο λοιπόν είναι το τελευταίο που κρατιέται ακόμα από τα κλαδιά της «Φυρικιάς» και είναι ζήτημα χρόνου να πέσει στο έδαφος που αν δεν φαγωθεί από κάποιο περαστικό ζώο θα σαπίσει και μπορεί να χαλάσει ο σπόρος του.
- Αυτό το μήλο όμως μπορεί να είναι και το τελευταίο γιατί αν για κάποιο λόγο η «Φυρικιά» κοιμηθεί φέτος το χειμώνα και δεν ξυπνήσει την άνοιξη, το είδος της θα χαθεί για πάντα αφού κανένας δεν φρόντισε να μπολιάσει ένα άγριο δέντρο με την ποικιλία της.

Για το γεγονός πιθανόν κανένας δεν θα στεναχωρηθεί εκτός ίσως από τη σκιά του προγόνου που στιγμές – στιγμές νοιώθω να περιφέρεται στα χωράφια και να κρατάει συντροφιά στα παρατημένα δέντρα καθώς μόνο αυτό μπορεί σε ένα κόσμό που δεν αγαπά τα δέντρα να κάνει…

.....

Το κείμενο γράφτηκε πριν από πέντε χρόνια, το 2011 και η φυρικιά (ένα κούτσουρο δηλαδή ήταν ακόμη όρθια) αλλά εκείνο το χειμώνα υπέκυψε στη μοίρα της και ξεψύχησε πέφτοντας από τον αέρα στο έδαφος. Πρόλαβε πάντως ο πατέρας μου και κράτησε ένα μπόλι απ' αυτή και το κέντρωσε σε μια μικρή άγρια η οποία μάλιστα καρπίζει αλλά τα μήλα της δεν μπορούν να πλησιάσουν σε γεύση εκείνα της παλιάς μηλιάς...

ΟΚΤ 2011