Παρακολουθώ τούτες τις ημέρες το timeline του
φίλου Νίκου Κομματά, δάσκαλου στην Πρετόρια της Νότιας Αφρικής και ταξιδεύω
νοερά σε αυτή την υπέροχη πόλη η οποία, καθώς βρίσκεται στο νότιο ημισφαίριο της
γης, ζει αυτές τις ημέρες την άνοιξη. Τον παρακολουθώ και ομολογώ τον ζηλεύω λίγο
που ζει σε έναν τόπο στον οποίο απ’ ότι μας μοιράζει να βλέπουμε επικρατεί τουλάχιστον
μια κανονικότητα. Αυτό δηλαδή που λείπει από τη δική μας πόλη η οποία και αυτή
ομορφαίνουν οι τζακαράντες κάθε Μάιο, στην οδό Αθηνάς κυρίως και στο Ζάππειο
μια ολόκληρη δεντροστοιχία αλλά δεν είναι σαν αυτές της Πρετόρια. Εκεί τους διαθέτουν
ολόκληρα πεζοδρόμια (φαντάζομαι πως το ίδιο κάνουν και σε άλλα δέντρα), τις περιποιούνται,
τις προσέχουν. Στην πόλη μας όμως συμβαίνει το αντίθετο· όλα τα
δέντρα είναι υπό διωγμό και τα στριμώχνουμε σε στενά πεζοδρόμια που δεν μπορούν
να ποτιστούν και να αναπτυχθούν, τους κόβουμε διαρκώς τις ρίζες με την ανάπτυξη
των υπόγειων δίκτυων, δένουμε σε αυτά μηχανές και καρότσια, ακουμπάμε τα
σκουπίδια, παρκάρουμε αυτοκίνητα από κάτω τους όταν πέφτουν λουλούδια. Τα αυτονόητα
δηλαδή που στην πόλη και στη ζωή μας έπαψαν να υπάρχουν, όχι μόνο για τα δέντρα
αλλά για όλη την καθημερινότητά μας που έχει γίνει κυριολεκτικά βάσανο…
ΑΘΗΝΑ, 22102017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου