ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ…

Μετράει έξι χρόνια ζωής αυτή η φωτογραφία που μου έκανε η συνάδελφος Ελένη Τραΐου, πάνω στα κάγκελα της Σταδίου, μπροστά από το βιβλιοπωλείο «Ιανός». Εκεί περίμενα πάντα τη στιγμή να πατήσω το κουμπί της μηχανής σε μια από τις πορείες που γίνονταν καθημερινά τότε και πάντα σχεδόν κατέληγαν σε επεισόδια  και όσοι συμμετείχαν, έτρεχαν μακριά να πάρουν μια ανάσα από τα χημικά και να γλιτώσουν το κεφάλι τους από τον καθιερωμένο  πετροπόλεμο μεταξύ μπαχαλάκηδων – ΜΑΤ που νέκρωνε για ώρες την πόλη.

Ήταν μια άλλη εποχή τότε, και οι συνθήκες κατάλληλες να χωθούν πιο βαθιά στο σώμα μιας κοινωνίας που ζητούσε το δίκιο της στους δρόμους, οι ρίζες της σημερινής κατάστασης και έθρεψαν το μεγάλο δέντρο που σκιάζει με κάθε τρόπο τη δημόσια και ιδιωτική ζωή μας. Δεν ξέρω ποιοι και πόσοι θυμούνται εκείνες τις ημέρες, αυτές που προηγήθηκαν κι αυτές που ακολούθησαν τον τρομερό χειμώνα του ’12 – ’13 και αναλογίζονται το χρόνο που χάθηκε και τις ζημιές που υπέστη η κοινωνία μας και ολόκληρη η χώρα. Δεν ξέρω και δεν είναι του παρόντος να αναφερθώ εν μέρει ή στο σύνολό στην εξαετία που πέρασε.

Η φωτογραφία μου θύμισε τότε το κουράγιο που είχα να είμαι καθημερινά στο δρόμο, είχα διαλέξει δε αυτό το σημείο στα κάγκελα της Σταδίου να ανεβαίνω και να βλέπω από λίγο ψηλότερα τις πορείες και να κρίνω απ’ ότι έβλεπα τι έμελλε να ακολουθήσει, καθώς ο κύριος στόχος των διαδηλωτών ήταν η Βουλή και τα επεισόδια μέσα και γύρω από το Σύνταγμα. Από εκείνη την περίοδο προέκυψε ένα αξιόλογο αρχείο φωτογραφιών στο οποίο ανατρέχω καμιά φορά να κάνω συγκρίσεις και σχόλια στην σημερινή κατάσταση.

Παράλληλα, όλα τα χρόνια της δεκαετίας της κρίσης που τυχαίνει να περάσω κι εγώ στην χρήση ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής και του Facebook, εκτός από τα ταξίδια που έκανα σε όλη την Ελλάδα έβγαινα τακτικά και στους δρόμους της πόλης και φωτογράφιζα ότι έκρινα ενδιαφέρον, με τη δική μου ματιά βεβαίως. Έτσι προέκυψε κι ένα άλλο, πολύτιμο τολμώ να το χαρακτηρίσω αρχείο με σκηνές από την πόλη και με βάση αυτές έφτιαχνα κείμενα που ανέβαζα στο Facebook στην αρχή και κατόπιν στο blog του Ακτήμονα μέσω του οποίου, μιας και λόγω κρίσης άρχισαν να περιορίζονται οι συνεργασίες μου με τα έντυπα, άρχισα να καλύπτω την ανάγκη μου να γράφω κάθε μέρα.

Έτσι προέκυψε ένα άλλο υλικό, μιας οκταετίας σχεδόν χωρισμένο σε δυο κατηγορίες: μια της υπαίθρου και μια της πόλης και το οποίο προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά προκειμένου κάποια από εκείνα τα κείμενα να εκδοθούν σε βιβλίο. Παράλληλα προσπαθώ να κάνω κάποια ταξίδια αλλά δεν μου βγαίνει όπως παλιά και γι’ αυτό περιορίζομαι στην Αθήνα. Η διαφορά τώρα ότι αυτά τα κείμενα θα βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας πρώτα στις σελίδες της εφημερίδας «Φιλελεύθερος» καθώς και στο ένθετο περιοδικό για το Κυνήγι, το Ψάρεμα και την ύπαιθρο στην εφημερίδα «Δημοκρατία» και κατόπιν στο διαδίκτυο. Κι αυτό γιατί, μαθημένος από τις εφημερίδες, πιστεύω πως άλλη αίσθηση είναι να διαβάζεις ένα κείμενο που σου αρέσει στο χαρτί κι αλλιώς σε μια οθόνη!

ΑΘΗΝΑ, 23102018