ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΗ ΜΕΣΗ

Οι τοίχοι της πόλης ήταν πάντα ένας χώρος που φιλοξενούν ποικίλα συνθήματα πολιτικού περιεχομένου αλλά και άλλα, καθαρά διαφημιστικά ενώ αυτός που τους ανήκει δεν μπορεί με τίποτα να αποτρέψει το φαινόμενο το οποίο διαρκώς επαναλαμβάνεται μέρα και νύχτα και συχνά καταλήγει να είναι μια μουντζούρα από μπερδεμένες λέξεις και στρώματα χαρτιού που κιτρινίζουν από τη σκόνη και τα καυσαέρια.

Πέρα απ’ αυτά όμως, οι τοίχοι είναι ένας δημόσιος χώρος που μπορεί ελεύθερα ο καθένας που επιθυμεί και έχει ένα όποιο εργαλείο στα χέρια του -μαρκαδόρο, σπρέι, πινέλο και έναν κουβά χρώμα ή κόλλα- να γράψει το μήνυμά του και ανάλογα με την φαντασία που διαθέτει, πράγμα που κρίνεται πλέον απαραίτητο γιατί αλλιώς θα χαθεί στην ομοιομορφία, να έχει και κάποιο αποτέλεσμα: ήτοι την συμμετοχή αυτών που θα το διαβάσουν στην ιδέα και πρότασή του ή τουλάχιστον να μπουν για λίγο στη σκέψη του, να συμφωνήσουν μαζί του ή ακόμα να τον συμπονέσουν για τον χρόνο που χάνει κυνηγώντας χίμαιρες.  

  

Τι γίνεται όμως όταν δεν φτάνει η μπογιά να συμπληρωθεί η πρόταση που έχει ο ιεροκήρυκας στο μυαλό του; Όπως στην περίπτωση που κάποιος ήθελε να ξεσηκώσει τον κόσμο με ένα μήνυμα που καλεί στην αυτοκαταστροφή; Ποιος ξέρει τι τον ώθησε να προτείνει κάτι τέτοιο και ποιες μαύρες καταστάσεις στο μυαλό και στην ψυχή του τον έκαναν να πάρει μια στιγμή το πινέλο και να γράψει σε έναν τοίχο στα Σεπόλια ένα κάλεσμα αλλά δεν του έφτασε η μπογιά και το άφησε χωρίς να συμπληρώσει ένα γράμμα – σε βαθμό μάλιστα που μοιάζει με ανεπίτρεπτη ανορθογραφία;

Ποιος θα τον πάρει σοβαρά όταν αφήνει στη μέση ένα τέτοιο σύνθημα και ποιος περιμένει να τον ακολουθήσει στην αυτοκαταστροφή όταν αφήνει έτσι τον τοίχο; Θα μπορούσε αν ήταν σοβαρός αυτός που προτείνει κάτι αδιανόητο ακόμα και για τον πιο απελπισμένο να πάει σε ένα κατάστημα να πάρει ένα κουτάκι μπογιά, έστω και διαφορετική, να επιστρέψει στον τοίχο και να συμπληρώσει το μισοτελειωμένο γράμμα αλλά ούτε αυτό έκανε.

Το ίδιο βεβαίως θα συνέβαινε και με ένα σύνθημα που καλούσε στον αγώνα για γενική ευτυχία, πράγμα που σαφώς είναι πιο κοντά στις επιθυμίες των περισσότερων ανθρώπων αλλά κι εδώ ο δαίμονας της προχειρότητας ή των επιπόλαιων προθέσεων του ιεροκήρυκά της ακύρωναν το μήνυμά του με την μια λιγότερη πινελιά και σίγουρα θα προκαλούν το μειδίαμα σε όσους το διαβάζουν για την αφέλεια που δείχνει και τις φρούδες ελπίδες που καλλιεργεί σε έναν κόσμο που ξέρει και προσέχει τις λεπτομέρειες στους τοίχους.

ΑΘΗΝΑ 18112018. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 06112018, σελ. 37.