Με το βυθό οι σχέσεις μου δεν είναι και οι καλύτερες και περιορίζονται ως συνήθως στη θέαση αυτού του κόσμου, όπου βεβαίως μπορεί να εισχωρήσει το μάτι μου και ανάλογα την καθαρότητα και τη διαφάνεια των νερών αλλά είναι στιγμές που ζηλεύω εκείνους που τολμούν να τον πλησιάσουν είτε μου βουτιές, είτε με άλλους τρόπους κατάδυσης.
Έτσι έγινε και χθες, στα Χάλαρα, ένα από τα πιο ωραία μέρη της Αμοργού για τα οποία θα σας γράψω σύντομα, σαν είδαμε με την παρέα που πήγαμε κάτι που δεν είχα προσέξει άλλη φορά και ένας από αυτούς μάλιστα, ο αρχιτέκτονας Στέλιος Τσαπάρας του έδωσε και τίτλο. «Σαν να φωτίζεται η θάλασσα από το βυθό», είπε και έτσι το αντιληφθήκαμε όλοι.
Τι ήταν όμως αυτό; Ένας βράχος που το κύμα είχε φάει τα θεμέλιά του εισχωρούσε στη θάλασσα και άφηνε από κάτω του ένα φωτισμένο κενό που δεν μπορούσε να αντανακλαθεί στην επιφάνεια κι έτσι έμοιαζε σαν μια μεγάλη πηγή φωτός που έκανε το βαθύ γαλάζιο πιο φωτεινό από πουθενά στον κόσμο. «Φως κοβαλτίου», συμπλήρωσε ο Στέλιος.
Ήταν όντως ή στιγμή που ζήλεψα τόσο πολύ τους δύτες και τους βουτηχτές που μπορούσαν να πλησιάσουν αυτή την πηγή του φωτός στο βυθό αλλά από την άλλη, οι δυνάμεις μου και η απειρία μου δεν με άφησαν να απολαύσω κάτι τέτοιο και απλά περιορίστηκα σε λίγες φωτογραφίες που ομολογώ δεν μου αρέσουν γιατί υστερούν πολύ σε αυτά που έβλεπε το μάτι και αισθάνονταν η ψυχή εκεί χθες, στα βράχια των Χαλάρων…
Αυτές οι φωτογραφίες με κάνουν να θέλω να επισκεφτώ για ακόμα μια φορά την πανέμορφη Αμοργό, αν και το ταξίδι από τη Θεσσαλονίκη είναι λίγο επίπονο... Αξίζει όμως τον κόπο! Συγχαρητήρια και για τα κείμενά σου Ηλία!
ΑπάντησηΔιαγραφή