ΕΘΝΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΡΥΦΗΣ

 

Οι πλατείες στα χωριά, φιλοξενούν και τα Ηρώα όπου σε μαρμάρινες συνήθως πλάκες αναγράφονται τα ονόματα των πεσόντων συγχωριανών στους πολέμους, από τους Βαλκανικούς και δώθε μέχρι και την Κύπρο το 1974. Εκεί στις εθνικές επετείους οι τοπικές αρχές και διάφοροι εκπρόσωποι των τοπικής κοινωνίας καταθέτουν στεφάνια και με τον τρόπο αυτό τιμούν τους ήρωές τους. Προϋπόθεση όμως για να γίνει κάτι τέτοιο στις ημέρες μας είναι να υπάρχει χωριό, ήτοι να κατοικείται και να αριθμεί βεβαίως κάποιους κατοίκους έτσι ώστε να δωθεί η ανάλογη σημασία από τους νέους καλλικρατικούς δήμους που έχουν καταπιεί κάθε κοινότητα και κάθε μικρή και ιδιαίτερη πατρίδα καθενός μας.

Η φωτογραφία είναι από τον εορτασμό της 28^ης Οκτωβρίου 1940,στην πλατεία του χωριού Κορυφή Τρικάλων, (Καπρό) για τους ντόπιους, κρεμασμένο πάνω από μέσο ρου του Αχελώου το 2005 και καταντίκρυ στα επιβλητικά Τζουμέρκα, χρονιά κατά την οποία το χωριό αριθμούσε καμιά 80 ψυχές να κατοικούν μόνιμα εκεί και υπήρχαν ακόμη κάποιοι γέροντες που είχαν πολεμήσει στην Αλβανία και κάποιους γερόντισσες που ο πόνος για το χαμό κάποιου δικού τους τόσα χρόνια μετά δεν είχε κρυώσει και βάραινε την ψυχή.

Το σημαντικότερο όμως σε αυτό τον εορτασμό, ήταν ότι μέχρι εκείνη τη χρονιά λειτουργούσε ακόμη το Δημοτικό Σχολείο της Κορυφής, το μοναδικό σε όλη τη Διευρυμένη Κοινότητα Νεράιδας Τρικάλων και έτσι η ελπίδα που εκφράζονταν με τα τραγούδια και τις απαγγελίες των παιδιών ήταν ακόμη δροσερή και άνθιζε με θάρρος στην πλατεία ανάμεσα στους ηλικιωμένους συγχωριανούς τους οι οποίοι καμάρωναν τα παιδιά. Τα καμάρωναν και κρυφά αντλούσαν δύναμη για να πορευτούν αυτοί ήμερα στη δύση της ζωής τους.

Το σχολείο της Κορυφής λειτούργησε ακόμη δυο - χρόνια και μετά έκλεισε, γιατί γονείς και παιδιά αναζήτησαν καλύτερη τύχη σε άλλα, πιο ζωντανά μέρη στην Άρτα και στα Τρίκαλα κι έτσι η πλατεία τέτοιες ημέρες δεν γεμίζει πλέον από παιδιά και το Ηρώο, άντε να φιλοξενεί ένα απλό στεφάνι που στέλνουν από την Πύλη, την έδρα του Δήμου που ανήκει πλέον το χωριό που σβήνει όπως και όλα τα άλλα χωριά σε αυτή την λησμονημένη γωνιά της Ελλάδας.

-          Η φωτογραφία προέρχεταιαπό το βιβλίο μου «ΟΡΕΙΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, Στον Άσπρο - στην Πίνδο» που έχει εξαντληθεί και σιγα - σιγά ζεσταίνομαι να κάνω τη δεύτερη έκδοση.

 

ΑΘΗΝΑ, 19112013