ΤΟ ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑΚΙ ΣΤΟ ΔΡΥΟΔΑΣΟΣ

Ωραία,ήρθε μετά από αρκετή καθυστέρηση το φθινόπωρο και η φύση φόρεσε τα χρώματα που ταιριάζουν στην εποχή που όλα αποσύρρονται στον εσωτερικό τους κόσμο,να μιλήσουν με τον εαυτό τους ή και να μονάσουν, αν νιώθουν πως έτσι πρέπει να κάνουν…

Με λίγα λόγια, ο καιρός που όλη η ζωή κινείται στο ύπαιθρο τελειώνει και για λίγους μήνες όλα τα πράγματα μοιάζει να αποζητούν μια στέγη ή μια αγκαλιά για να περάσουν το χειμώνα ενώ όσα απομείνουν εκεί έξω, στις παγωμένες βροχές και τον τσουχτερό αέρα ξέρουν πως θα περάσουν και μια άλλη φορά παρέα με τα άγρια θηρία του λόγγου.

Τούτο όμως δεν φαίνεται να ενδιαφέρει τους μικρούς αγίους της ελληνικής φύσης που κατοικούν στο πέτρινο εικονισματάκι, δίπλα στο δρόμο που οδηγεί από τον ορεινό Μάραθο Β’ στον παραποτάμιο Μάραθο γιατί από τον καιρό δεν καταλαβαίνουν. Τους αρκούν αυτούς για στέγη οι δυο πλάκες πέτρας που κάποιος ευλαβής συντοπίτης έβαλε κάποτε πάνω από τις εικονίτσες τους και έχουν πάντα παρέα τα μικροπούλια του δάσους, αφού πολλές φορές αυτά κουρνιάζουν μέσα στο μικρό χώρο που έχει πολλά χρόνια να ζεσταθεί από κεριά ή καντήλι για να μη τα βρει το ξημέρωμα με παγωμένες τις φτερούγες.

Εκείνο που τους απασχολεί είναι ότι χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει η μοναξιά στο δρόμο καθώς λιγοστεύουν οι ψυχές που ξεχειμωνιάζουν στα χωριά. Νοσταλγούν την εποχή που πριν περάσουν από εκεί οι μπουλντόζες και ταράξουν τον τόπο, οι σκιές από τους διαβάτες και τα φορτωμένα ζωντανά φώτιζαν σε κάθε στροφή του, ανηφόρα ή κατηφόρα, το παλιό μονοπάτι που περνούσε μέσα από το δάσος με τις βασιλικές δρυς και το οποίο είχαν αναλάβει να προσέχουν και να δίνουν θάρρος και κουράγιο στον περαστικό οδοιπόρο και τον στρατολάτη του κόσμου που κανένας τους δεν φαίνεται πια να το περπατάει…

ΑΘΗΝΑ, 12112013