Μια τέτοια μέρα σαν τη σημερινή που πέρασε δεν είναι σπάνια
γι’αυτό τον καιρό στην Αθήνα αλλά άμα τυχαίνει να είναι Σάββατο είναι ανεπανάληπτη
για όλους μας. Δεν λέω υπερβολές και νομίζω πως πολλοί που βρέθηκαν και
περπάτησαν σήμερα στο κέντρο της Αθήνας θα συνηγορίσουν με αυτό το χαρακτηρισμό..
Ήταν τόσο ωραία σήμερα στην Αθήνα που ομολογώ πως δεν είχα
καμιά διάθεση για φωτογραφίες, ήθελα απλά να απολαύσω την πόλη και τους ανθρώπους
της που έδειχναν μια διάθεση ανεμελιάς που είχα πάρα πολύ καιρό να δω. Γι’ αυτό
και έκατσα όμως κάνα δυο ώρες στο καρότσι του φίλου μου παλαιοπώλη Γιώργου στην
πλατεία Μοναστηρακίου και διάλεξα παλιές ωραίες φωτογραφίες τις οποίες θα σας παρουσιάσω
σύντομα και σαν βαρέθηκα πήρα τον ανήφορο της Ερμού κα γυρίσω προς τα Εξάρχεια
πέρασα, όπως κάνω πάντα από την πλατεία Αγίας Ειρήνης και νάτο το θέμα μπροστά
μου.
Ένας σχοινοβάτης είχε δέσει το ένα άκρο του σχοινίου σε μια
μουριά της πλατείας και το άλλο σε κάποια σιδερένια κολώνα μπροστά από ένα
μαγαζί και έκανε πάνω σε αυτό τις βόλτες του πέρα - δώσε φωνάζοντας συνθήματα
και διάφορα άλλα, μπροστά σε ένα κοινό που ήταν βαθιά αραγμένο στις καρέκλες. Ο
συνεργάτης του κάποια στιγμή ανέβηκε πάνω σε ένα ποδήλατο μιας ρόδας, έκανε κι αυτός
κάποιες βόλτες στον ελέυθερο από τραπεζάκια χώρο και κάποια στιγμή έπιασαν κι
οι δυο κάποια ψεύτικα γιαταγάνια και έκαναν δήθεν πως μονομάχησαν μπροστά στο
κοινό που κοιτούσε και σκέφτονταν τη δική του ισορροπία ο καθένας πάνω στο
τεντωμένο σχοινί της βαριάς καθημερινότητάς μας. Στο τέλος, ο Μανώλης (έτσι
έλεγαν τον σχοινοβάτη ενώ τον μονοποδηλάτη έλεγαν Αρμάνδο) ζήτησε από κάποιον
να τον βοηθήσει να κατέβει από το σχοινί,με τρόπο σαν αυτό που κατεβάζει τη
σύζυγό του από μια σκάλα και όλα τέλειωσαν με την περιφορά του καπέλλου για το
μεροκάματο των καλλιτεχνών του δρόμου που όπως δήλωσαν είναι.
ΑΘΗΝΑ, 09112013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου