ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ

 

Καμιά εικοσαριά άνθρωποι μένουμε πια να βγάλουμε και το χειμώνα στο χωριό, με το καφενείο κλειστό τις περισσότερες μέρες, την καμπάνα της εκκλησίας να χτυπά περισσότερες φορές για εξόδιες τελετές, τον γιατρό επισκέπτη της μισής ώρας για συνταγογράφηση φαρμάκων, την συγκοινωνία ανύπαρκτη και για όσους δεν δύνανται, κι αυτή την τροφοδοσία σε είδη πρώτης ανάγκης, ακόμη και ψωμί, άκρως προβληματική. Καταντήσαμε δηλαδή, ένα χωριό που μετρούσε 300 ψυχές πριν από μισό αιώνα, ένας καλοκαιρινός συνοικισμός της Μακρακώμης που σαν αποδημήσουν στον ουρανό και οι τελευταίοι ηλικιωμένοι θα σβήσει εύκολα από το χάρτη και σύντομα και από τη μνήμη.  

Θα έρθουν όμως σήμερα οι ετεροδημότες και θα φέρουν το μήνυμα της νέας «αλλαγής», θα ρίξουν την «ιστορική» ψήφο τους και θα φύγουν αμέσως μετά το μεσημέρι να πανηγυρίσουν τη νίκη στα σπίτια τους στις πόλεις και στη γειτονιά τους. Ανάλογα με τα πράγματα που θα έρθουν, πιθανόν να τους δούμε και το Πάσχα που φέτος είναι αρκετά νωρίς, μπορεί και το καλοκαίρι αν τους έχει περισσέψει καμιά δεκάρα. Μέχρι τότε, ποιος ξέρει αν μας βρουν όλους εδώ να φυλάμε τα κλειδωμένα σπίτια με τα νεκρά τζάκια.

Με λίγα λόγια, το έργο το έχουμε ξαναδεί, ακόμη και κάποιους από τους πρωταγωνιστές της προηγούμενης «αλλαγής» να αγωνίζονται μαζί με τους ορμητικούς νέους βλέπουμε, αλλά γιατί τίποτα δεν μας ενθουσιάζει. Όλοι είμαστε βέβαιοι πως αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί και δεν μας αρέσει, γιατί, ενώ εμείς ακούνητοι εδώ, ταγμένοι και στοιχειωμένοι στις μικρές μας πατρίδες, βλέπουμε τις συνέπειες από την παλιότερη «αλλαγή» αλλά κανέναν απ’ αυτούς όμως δεν βλέπουμε να έχει αλλάξει έστω και λίγο, για τα μάτια που λένε οι χωριανοί και να μας πείσει πως αυτή τη φορά η «αλλαγή» δεν θα απορρίξει πάλι...

(Η εικονογράφηση πάλι με τη συμβολική φωτογραφία από την αυλή του αείμνηστου Μήλιου Δεδούση όπου οι πελεκημένοι σε ξύλο ήρωές του, δεν έχουν τίποτα πια να πούνε αφού στα ξύλινα κούτσουρα του ακροατηρίου, κανένας χωριανός δεν είναι καθισμένος).

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 25012015