Καθώς κορυφώνεται ο χειμώνας, με κρύα, χιόνια και άλλα
φαινόμενα που αποθαρρύνουν την άνοιξη να έρθει, ο νους μου πηγαίνει στα ορεινά
(αλλά και στα καμπίσια χωριά) όπου χρόνο με το χρόνο οι κοινότητες τους
αραιώνουν δραματικά καθώς τους ανθρώπους που φεύγουν από εκεί για ταξίδια χωρίς
γυρισμό, κανένας δεν έρχεται να αντικαταστήσει…
Κάτι τέτοια σκέπτομαι όταν βλέπω να κινούνται στο δίκτυο και
σε προσωπικές σελίδες εικόνες από μια άλλες εποχές που παρά τις άπειρες και
πραγματικές δυσκολίες η ελπίδα έβρισκε τόπο να ανθίσει. Αυτό διαβάζω σε μια φωτογραφία που
είδα στη σελίδα του φίλου Θωμά Σιαλμά που δείχνει δυο μάστορες να σηκώνουν τον
τοίχο του σπιτιού τους με τις ίδιες πέτρες από αυτό που σωριάστηκε στο χώμα, στην
Κάτω Ποταμιά της Γρανίτσας, τον Νίκο Σαγάνη και τον Γιώργο Μάλλιο υπό το βλέμμα
της συγχωρεμένης μάνας του Βασιλικής. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το 1968,
ένα χρόνο μετά τον φοβερό σεισμό του 1967 που διέλυσε την Ευρυτανία και έχει
μια ιδιαίτερη αξία για την ιστορία της καθώς πίσω από το έργο διακρίνεται μια
παράγκα από χαρτόνι και τσίγκο. Η πρόχειρη αυτή κατασκευή της ανάγκης που
στέγασε το μεγαλύτερο μέρος του σεισμόπληκτου πληθυσμού για πολλά χρόνια και
απ’ αυτές λίγες στέκουν ακόμη όρθιες για να θυμίζουν την πιο σκληρή, μετά τη
δεκαετία του 1940 – 1950 στιγμή του τόπου.
Μάρτυρας της εποχής της ανοικοδόμησης μετά τους σεισμούς της
Ευρυτανίας η χαρτονένια παράγκα δεν υπάρχει σήμερα για να δει πως η ελπίδα
εκείνης της εποχής ενώ φούντωσε για λίγα χρόνια στα χωριά, έπαψε να ποτίζεται
και το δέντρο της προκοπής μαράζωσε σε έναν τόπο που πραγματικά του άξιζε άλλη
τύχη και προσοχή απ’ όλους.
ΑΘΗΝΑ, 26012018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου