ΟΙ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ 01

Ο Γρηγόρης Δήμου και η Αγορή στην πόρτα του σπιτιού τους στα Κουμπουριανά. 

Το μοναδικό τζάκι που καπνίζει χειμώνα - καλοκαίρι στα Κουμπουριανά, το αλλοτινό κεφαλοχώρι της πολύπαθης Αργιθέας, είναι από το σπίτι του Γρηγόρη Δήμου και της Αγορής που ζουν στην πρώτη γειτονιά που συναντούμε καθώς φτάνουμε στο χωριό. Εκεί,  χωρίς να απομακρυνθούν ούτε μια στιγμή πέρασαν όλη τους τη ζωή και σήμερα είναι οι τελευταίοι που το τιμούν με την παρουσία τους και το ζωντανεύουν με την ανάσα τους. 

Το χωριό Κουμπουριανά της Αργιθέας και η Παναγία της Σπηλιάς απέναντί του. 

Η Αγορή μεγάλωνε τα παιδιά και πρόσεχε τους κήπους ενώ ο Γρηγόρης φρόντιζε το κοπάδι με τα πιο γλυκόλαλα, όπως καμαρώνει κουδούνια του τόπου και δούλευε στα χωράφια – ήταν μάλιστα ο καλύτερος στο κόψιμο των χορταριών και έβγαζε δυνατό μεροκάματο. Κάποια χρόνια μάλιστα  ανέλαβε και το τοπικό ταχυδρομείο αλλά αυτά κυρίως που τον έκαναν  γνωστό σε όλη την Αργιθέα ήταν το λαγούτο και η κιθάρα που έπαιζε μαζί με άλλους ντόπιους μουσικούς, σε γάμους, γλέντια και πανηγύρια. Από το 1960 μέχρι το 1975 περίπου που σταμάτησε να παίζει γιατί δεν προλάβαινε τις οικογενειακές υποχρεώσεις αλλά και γιατί εκείνα τα χρόνια καθώς άρχισαν να αδειάζουν τα χωριά περιορίστηκαν και οι διασκεδάσεις, είχε προλάβει να αλλάξει τέσσερις κιθάρες γιατί έλιωναν στα χέρια του. Το μεγάλο δε δάκτυλο του δεξιού χεριού του παραμορφώθηκε από την πέννα και αυτός ήταν ένας ακόμα λόγος να μην πάρει άλλη κιθάρα και αρκέστηκε στο ντέφι, όργανο το οποίο ξέρει να φτιάχνει μόνος του και να το φροντίζει.  Με αυτό συνοδεύει καμιά φορά τις κομπανίες που παίζουν τα τελευταία χρόνια στα πανηγύρια του χωριού του, ενώ ποτέ δεν χάνει την ευκαιρία να παίξει και του Αγίου Χαραλάμπους στο γειτονικό Λεοντίτο, απ’ όπου πήρε νύφη την Αγορή, μόλις 18 χρονών κοπέλα ανήμερα του Αγίου Φιλίππου το 1955.

Ο Γρηγόρης Δήμου παίζει ντέφι. Με το βιολί ο Μιλτιάδης Καλλιακούδας, Φωτογραφία
από το πανηγύρι του Αγίου Χαραλάμπους το 2008 στο Λεοντίτο.

Από τότε πέρασε παραπάνω από μισός αιώνας και οι δυο τους επιμένουν να ζουν στα Κουμπουριανά και κάθε μέρα που ξυπνάνε κάνουν το σταυρό προς την Παναγιά τη Σπηλιώτισσα, την προστάτιδα των Αγράφων, που είναι χτισμένη στην απέναντι πλαγιά, στους γκρεμούς πάνω από το ποτάμι, καλημερίζουν τα παιδιά τους από το τηλέφωνο και καθένας ξεκινάει να κάνει τα δικά του. Η Αγορή φροντίζει το σπίτι και ο Γρηγόρης σκαρίζει το κοπαδάκι του στα χωράφια του χωριού και όπως πάντα συνήθιζε, όλο και ένα τραγούδι από τα παλιά που του αρέσουν βγάζει από τα χείλη του αλλά στο έρημο χωριό, μόνο η Αγορή  μπορεί να τον ακούσει σαν βγει στο μπαλκόνι τους και τον καμαρώνει όπως τα πρώτα χρόνια της νιότης τους, τότε που ο ένας ήταν για τον άλλο ο κόσμος όλος…

ΥΓ. Κείμενο και φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν την άνοιξη του 2008 στο ωραίο περιοδικό Explore Nature που κυκλοφορούσε με την εφημερίδα Έθνος και φιλοξενούσε και κείμενα του Ακτήμονα για τις Μικρές Πατρίδες και τους ανθρώπους τους.

ΑΘΗΝΑ, 24012018