ΕΝΑΣ ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΑΠΕΛΠΙΖΕΙ

Το ψηφιδωτό που έγινε θύμα του στέγαστρου

Έχω μπουκώσει, ομολογώ, από «Μακεδονία»· τα μάτια μου αρνούνται να διαβάσουν περισσότερα, τα αυτιά μου δεν αντέχουν άλλες κραυγές, ο αποθηκευτικός χώρος του μυαλού μου εξαντλήθηκε και μόνο η όσφρηση με βοηθάει να μυρίσω κάτι που έχει ενδιαφέρον στις σελίδες των εφημερίδων και στις αναρτήσεις στο διαδίκτυο.

Παίρνοντας αυτή τη θέση μου δίνεται και το θάρρος να πω κάτι που μέρες τώρα σκέφτομαι και ο λόγος, να μην εκθέσω τους χωριανούς μου γιατί όπως και νάχει η μικρή πατρίδα είναι στην καρδιά μου και την θέλω να μην έχει κανένα ψεγάδι και ας με πικραίνει πολύ συχνά. Δεν γίνεται αλλιώς όμως, είναι δυστυχώς η μικρογραφία της μεγαλύτερης πατρίδας και έτσι αποφάσισα να μην τους χαριστώ και να μην τους χαρίζομαι στο μέλλον. 

Αφορμή έδωσε ένας βανδαλισμός που είδα τα Χριστούγεννα στο μοναδικό ψηφιδωτό του υπέρθυρου της εισόδου της εκκλησίας της Αγίας Τριάδας, σίγουρα παλαιάς μητρόπολης στα Κάψια (Μεγάλη, Μεσαία και Πέρα Κάψη) στις ανατολικές πλαγιές του Τυμφρηστού, η οποία θεμελιώθηκε το 1749, όπως γράφει η ωραία μαρμάρινη πλάκα με τους κτήτορες τα ονόματα των οποίων είναι παντελώς άγνωστα γιατί ποιος ξέρει τι έγινε από τότε στον τόπο μέχρι την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Ο βανδαλισμός έγινε κατά τα τελευταία χρόνια όταν χρειάστηκε να  ακουμπήσει το δοκάρι της στήριξης του στέγαστρου ώστε να μην βρέχονται οι χωριανοί όταν μπαινοβγαίνουν στην εκκλησία. Υπήρχε και παλαιότερα άλλο στέγαστρο το οποίο μια χαρά στηρίζονταν σε δυο άκρες και προστάτευε μάλιστα το ψηφιδωτό αλλά πάλιωσε και καλώς κρίθηκε πως έπρεπε να αντικατασταθεί.

Ποιος ήταν όμως αυτός ο μάστορας, ο απαίδευτος  και ο αρπακολλατζής που ούτε καν είδε πως ήταν στηριγμένο το προηγούμενο να τον οδηγήσει και για την ευκολία του, πήρε το εργαλείο και τρύπησε το ψηφιδωτό να καρφώσει το δοκάρι. Οι επίτροποι της εκκλησίας που τον επέλεξαν μπορεί να μην ήταν εκεί όταν έγινε ο βανδαλισμός αλλά αποκλείεται, κάποιος του άνοιξε την πόρτα να βάλει την παλαντέζα και μπορεί να τον έβλεπε τι έκανε χωρίς να του κάνει μια παρατήρηση, χωρίς να του τραβήξει τη σκάλα να πέσει και να τσακιστεί γιατί μια τέτοια τιμωρία θα του άξιζε και μπορεί να του γίνονταν και μάθημα.

Τίποτα δεν έγινε, κανένας δεν έδωσε σημασία και είναι μάλιστα και ευχαριστημένοι όπως είδα γιατί δεν βρέχονται όταν μπαινοβγαίνουν στην εκκλησία και αμφιβάλλω αν κανείς έχει προσέξει και σχολιάσει τον βανδαλισμό. Δεν τους κακίζω, αντιθέτως τους χαίρομαι που δεν τους καίγεται καρφί για τέτοια πράγματα στην μικρή πατρίδα και είμαι και βέβαιος πως δεν τους νοιάζει τι γίνεται και στη μεγαλύτερη, πόσο μάλιστα όταν κάτι γίνεται μακριά τους, στα σύνορα, στα θολά Βαλκάνια...

ΑΘΗΝΑ, 30012018