Στο δάσος των δρυών, στον όμορφο αυχένα που κατεβαίνει από
τον αυχένα του Ταξιάρχη, και σε μια κρυφή μεριά, από κτήσεως κόσμου αναβλύζει
ένα νεράκι, και χάρις σ’ αυτό ευδοκίμησαν οι άνθρωποι που εγκαταστάθηκαν σιμά
του. Βάδιζαν ως εκεί για τη δροσιά του, και για των ζωντανών τη χρεία ήταν
απαραίτητο. Αυτό το νεράκι ήταν ο πραγματικός θησαυρός που ανακάλυψε ο
Αναστάσης Λιούκας, ένας από τους τρεις γενάρχες του Σκλήβαινου, ο άνθρωπος που
στη γενιά του έχουν ρίζες τα μισά επώνυμα του χωριού.
Η βρύση, που αποτελούσε πάντα ένα χώρο συνάντησης των
περαστικών με τους ανθρώπους που ζούσαν εκεί, ήταν πάντα περιποιημένη και
καθαρή. Η σημερινή κούπα της, αν και μεταγενέστερης κατασκευής με ντόπια πέτρα,
είναι εντούτοις ένα εξαιρετικό δείγμα της λαξευτικής τέχνης. Είναι πράγματι η
μόνη κούπα απ’ όλες τις βρύσες της περιοχής που απηχεί το πνεύμα και την τέχνη
μιας άλλης εποχής. Δεν είναι μόνο η πέτρινη κούπα, αλλά και ο τοίχος της
βρύσης, τον οποίο με σεμνή φροντίδα έχουν συντηρήσει, αποτρέποντας την
κατάρρευσή του. Έτσι οι Λαφινιώτες, με αυτή την προσπάθειά τους, κατάφεραν και
να διατηρήσουν το ύφος μιας εποχής, και να τιμήσουν τους προγόνους τους.
«ΟΡΕΙΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ» σελ. 40.
ΑΘΗΝΑ, 06012018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου