ΕΝΑ ΑΡΚΟΥΔΑΚΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

Καλοκαίρι χωρίς Δεκαπενταύγουστο δεν γίνεται κι αν έλειπε, θα τον εφεύραν τα τηλεοπτικά κανάλια που δίνουν και τα ρέστα τους σε ότι πιο απίθανο συμβαίνει αναφορικά με την πίστη που αυτές τις ημέρες εκφράζεται με το διάχυτο πένθος και τα πάνδημα πανηγύρια που ακολουθούν την μεγάλη ημέρα της Παναγίας. Τη δουλειά τους κάνουν και περιμένουν μην τους κάτσει το… θαύμα ζωντανό, οπότε, ποιος τους πιάνει μετά με ότι θα αραδιάσουν!

Πέρα απ’ αυτά, πριν και λίγο μετά από τον Δεκαπενταύγουστο έχει καθιερωθεί, η Αθήνα, αλλά και οι μικρότερες πόλεις να εγκαταλείπονται μαζικά από τους κατοίκους τους οι οποίοι, είτε πάνε διακοπές ή απλά πάνε στο χωριό τους να ανανεώσουν τις σχέσεις τους με όσους χωριανούς απόμειναν να ζουν εκεί ολοχρονίς και να αερίσουν το εξοχικό που έχτισαν γιατί δεν χωρούσαν ή δεν τους ταίριαζε πια να μένουν στο παλιό πατρικό σπίτι. Έτσι λοιπόν παρατηρείται μια ερημιά στην και την οποία χαίρονται ορισμένοι φανατικοί και οι εραστές της πόλης, οι ανήμποροι να μετακινηθούν, όσοι δεν ευνοήθηκαν από τη κλήρωση στη δουλειά και φυσικά οι αλλοδαποί από την Ασία που δεν έχουν ακόμα αποκτήσει τις συνήθειες των Ελλήνων και βολεύονται με τις κοντινές παραλίες για τα μπάνια τους.

Τούτο το φαινόμενο είναι παροδικό, διαρκεί πέντε – έξι μέρες, άντε να πιάσει τις δέκα άμα ο Δεκαπενταύγουστος γεφυρώνει δυο Σαββατοκύριακα κι έτσι ξεγελιέται και κανένας  μικροεπαγγελματίας, απ’ όσους απόμειναν δηλαδή να δουλεύουν με κανένα μπάνιο και μια ανάσα από πλατάνι στην πλατεία του χωριού. Οι άλλοι, οι υπάλληλοι του Δημοσίου, δεν έχουν τέτοια ζητήματα να τους απασχολούν καθώς το Κράτος μοιάζει να φτιάχτηκε από τους ίδιους και στα μέτρα τους και με το κανάκεμα τους κρατάει πάντα με το μέρος του.   

Έτσι βλέπουμε σε όλη την πόλη, διπλοασφαλισμένες πόρτες και κατεβασμένα παντζούρια ενώ μια σιωπή την βαραίνει απ’ άκρη σε άκρη την πόλη και ιδιαίτερα στο εμπορικό κέντρο που ερημώνει κυριολεκτικά, και μοιραία, όσοι έχουν μια πόρτα να βγάζουν από εκεί το ψωμί τους ανησυχούν αν την βρουν στη θέση της και το εσωτερικό όπως το άφησαν.    

Έτσι γίνεται τον Δεκαπενταύγουστο στην πόλη αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις όπου σε ορισμένα μπαλκόνια, το φαινόμενο εκδηλώνεται σε διάφορες, απρόοπτες στιγμές του χρόνου και οι αιτία δεν είναι οι διακοπές και τα έθιμα της πίστης. Κάτι άλλο συμβαίνει, σίγουρα στενάχωρο για να σφαλίζει ένα σπίτι. Η περίπτωση του ταξιδιού είναι η πιο απλή αλλά όταν αυτό δεν έχει επιστροφή, όπως γίνεται με τον θάνατο τότε τα πράγματα αλλάζουν και το αρκουδάκι που δεν βγήκε φυσικά μόνο του στο μπαλκόνι να πάρει αέρα, ξεχάστηκε εκεί πάνω στο χαλάκι που το τοποθέτησαν να κοιτάει έξω από τα κάγκελα συντροφιά με τα απότιστα φυτά που περιμένοντας μια στάλα νερό, έσβησαν κι αυτά.

- Η εικόνα από ένα μπαλκόνι στη Ζωοδόχου Πηγής δεν είναι πάντως του Αυγούστου αλλά ενός άλλου, συνηθισμένου μήνα που η πόλη είναι γεμάτη από κόσμο...

ΑΘΗΝΑ, 21082018. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37.