Όσα ακούω περί εξόδου από το Μνημόνιο και άλλα
αριστεροχαρούμενα με αφήνουν κάπως αδιάφορο καθώς ο μπελάς που αντιμετωπίζω
είναι τα βάτα και οι φτέρες που έχουν καταλάβει τα χωράφια προκειμένου να
πάρουν μια ανάσα οι καρυδιές και οι καστανιές και βιάζομαι να τελειώσω μέσα
στην εβδομάδα γιατί φτάνει ο Σεπτέμβριος, με καινούργιο οικογενειακό σκηνικό και
οι υποχρεώσεις προς την Άρτεμη δεν είναι
και λίγες…
Πέρα απ’ αυτά, το πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι τα αγριόχορτα
τα οποία θα ήταν κατά πολύ λιγότερα αν τα χωράφια βοσκούσαν λίγα γιδοπρόβατα,
πράγμα που έχει γίνει σπάνιο πλέον καθώς πλην ελαχίστων συγχωριανών κανένας δεν
ασχολείται πια συστηματικά. Έτσι τα χωράφια ραγδαία μεταμορφώνονται σε δάσος
και τούτο θέλει πολύ δουλειά να περιοριστεί και όση δουλειά και να κάνω, αν δεν
έχω σύμμαχο καμιά κατσίκα πάει στράφι.
Αυτά σκέφτομαι καθώς χαζεύω, λόγω ημερών βέβαια που ο
απόηχος του παζαριού της Φραγκίστας δεν έχει κοπάσει, κάποιες φωτογραφίες από
παλιότερα χρόνια και στάθηκα σε μια που έδειχνε μια σειρά από γλίτσες στον
πάγκο του Χρήστου Καραδήμα. Ο Χρήστος Καραδήμας που γνώρισα τότε, είναι ένας
καλλιτέχνης της ξυλογλυπτικής ή μάλλον της κατασκευής γκλίτσας γιατί πρόκειται
για μια ξεχωριστή τέχνη που θέλει άλλες πρακτικές και φυσικά αγροτοποιμενική
κουλτούρα και παραστάσεις γιατί αλλιώς δεν έρχονται οι εμπνεύσεις πάνω στο
σκληρό ξύλο που στοχεύουν σε κάθε γούστο του πελάτη που θέλει να κρατάει μια απ’
αυτές στα χέρια του ανεξάρτητα αν γνωρίζει τον αληθινό σκοπό τους.
Στην προκειμένη περίπτωση αυτές οι γκλίτσες δεν εξυπηρετούν
καθόλου τις ανάγκες του κοπαδιού, ούτε και της λύσης κάποιων διαφορών, όπως αρκετά
συχνά συνέβαινε στο παρελθόν στο ύπαιθρο αλλά και στα καφενεία σε καυγάδες,
ιδιαίτερα τους πολιτικούς. Δυστυχώς δε, δεν πρόκειται να τις δούμε να πέφτουν και
σε καμιά ράχη απ’ αυτές που κουβαλούν χωρίς να διαισθάνονται το αληθινό βάρος
και δη της κατάστασης που βιώνουμε -με την ευθύνη όλων να μην ξεχνάμε- και δεν
πρόκειται όπως λένε κάποιοι σοβαροί αναλυτές και πολιτικοί, να δούμε να αλλάζει
ούτε σε ένα αιώνα από τώρα!
Οπότε, τις κρατάμε στην άκρη να ομορφαίνουν το σαλόνι ή
χιαστί πάνω από το τζάκι, σαν όπλα πατρογονικά και να λέμε στους απογόνους
παραμύθια όταν μας ρωτάνε γι’ αυτές…
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 20082018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου