ΤΡΟΦΟΣΥΛΛΕΚΤΕΣ ΣΤΟ ΔΕΛΤΑ ΤΟΥ ΕΔΕΜ

Από τα λίγα ποτάμια της Αττικής και τα δεκάδες ρέματά της, καθαρό νερό στον Σαρωνικό δεν εκβάλλει σχεδόν κανένα γιατί όλα τα νερά από τις βροχές αφού ξεπλύνουν τους βρώμικους δρόμους στην κοίτη τους καταλήγουν ενώ δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, υπόνομοι με ακάθαρτα νερά και επικίνδυνα λύματα να κυλάνε ειδικά τις νυχτερινές ώρες.

Η μοναδική εξαίρεση σε αυτό το ζοφερό σκηνικό όσον αφορά τα νερά της Αττικής αποτελεί το ρέμα της Πικροδάφνης, το τελευταίο ρέμα της νότιας Αττικής που διατηρείται σε ένα τμήμα του σε φυσική μορφή. Πηγάζει στη δυτική πλευρά του Υμηττού, διασχίζει πολλά σημεία της πόλης, αλλού εγκιβωτισμένο με τσιμεντένια αναχώματα κι αλλού ανοιχτό, διατηρεί βλάστηση και δημιουργεί καταφύγια πουλιών αλλά και αμφιβίων, και ψαριών ακόμη στο τέλος της διαδρομής του στα σύνορα Παλαιού Φαλήρου και Αλίμου όπου δημιουργεί και ένα μικρό δέλτα, δίπλα ακριβώς από την πλαζ που καλείται Έδεμ.

Όποιος περνάει από τη γέφυρα σε αυτό το σημείο, μπορεί να δει πως το ρέμα φέρνει νερά που φαίνονται καθαρά, εντύπωση που ενισχύει και η παρουσία από κοπάδια μικρών ψαριών αλλά καμιά φορά και μεγάλων. Οι κέφαλοι που δεν φημίζονται και για την αγάπη τους στα καθαρά νερά, όταν τους ευνοεί ο κυματισμός της θάλασσας μπαίνουν καμιά φορά μέσα στο ρέμα γιατί εκεί βρίσκουν άφθονη τροφή και ανάλογα την τύχη που έχουν, επιστρέφουν στο πέλαγος. Σε αντίθετη περίπτωση η πείνα ή βουλιμία τους, τους κάνει να δαγκώσουν το αγκίστρι του ερασιτέχνη ψαρά που περιμένει με το καλάμι τεντωμένο.

Στο δέλτα του ρέματος της Πικροδάφνης στο Έδεμ ήταν πάντα ένα σημείο όπου οι ερασιτέχνες ψαράδες προτιμούσαν να περάσουν την ώρα τους και να βγάλουν και κανένα ψάρι για το τηγάνι τους. Τελευταία όμως άρχισαν να τους μιμούνται και ορισμένοι από τους πρόσφυγες που έχουν κατακλύσει την Ελλάδα και παίρνουν ένα καλάμι και στέκονται κι αυτοί με τις ώρες στο δέλτα της Πικροδάφνης, σίγουρα υποθέτω και σε άλλα μέρη με τον ίδιο στόχο: τον κέφαλο που θα τσιμπήσει στην πετονιά και θα καταλήξει στο στομάχι τους.     

Το γεγονός, χωρίς να αποκλείσουμε την διασκέδαση ή τη διάθεση για το σκότωμα του χρόνου που είχε η παρέα των Συρίων -έτσι με πληροφόρησε κάποιος που μίλησε μαζί τους- σαφώς και αποτελεί μια ιδιαίτερη πτυχή του μεταναστευτικού ζητήματος. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καταφύγει σε μια χώρα που μεταξύ άλλων τερπνών, τους αφήνει να δοκιμάσουν, όπως σε άλλες δύσκολες εποχές, τις ικανότητές τους ως τροφοσυλλέκτες. Πράγμα που οι ιθαγενείς Έλληνες κάνουν μόνο με το μάζεμα των χόρτων, κανένα φρούτο στο δάσος και κάποιοι με το κυνήγι καθώς και το ψάρεμα. Αν θα σταματήσουν εκεί μέχρι να έρθει η ώρα να επιστρέψουν στη χώρα τους κανένας δεν ξέρει ούτε να προεξοφλήσει.

ΑΘΗΝΑ, 28082018. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37