ΤΟ ΜΕΛΙΣΣΟΜΑΝΤΡΙ ΤΟΥ ΠΟΔΟΝΙΦΤΗ

Μελίσια στην Αττική ασφαλώς και υπήρχαν, χιλιάδες χρόνια πριν οι αρχαίοι πρόγονοί μας μαζευτούν γύρω από τον ιερό βράχο της Ακροπόλης και συμπήξουν το άστυ και δημιουργήσουν άλλα πολλά σπουδαία πράγματα, ορισμένα από τα οποία επιζούν ως τις ημέρες μας και χάρη σε αυτά θεωρούμε πως είμαστε και ξεχωριστοί στον κόσμο.

Η χλωρίδα και το κλίμα της Αττικής επίσης ευνοούσαν τα μέγιστα και την μελλισοκομία και το μέλι της, ειδικά το θυμαρίσιο του Υμηττού ήταν ξακουστό σε όλο τον κόσμο. Έτσι μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες το ύπαιθρο και τα βουνά της Αττικής ήταν γεμάτα μελίσσια και οι μελισσοκόμοι της ευημερούσαν. Σιγά – σιγά όμως όλες οι εξοχές έγιναν οικόπεδα, τα δάση έπαψαν να είναι αποδοτικά ενώ ή ρύπανση που επηρεάζει αρκετά κάθε κομμάτι του ωραίου αυτού κομματιού της Ελλάδας οδήγησαν σε μαρασμό της τέχνη της μελισσοκομίας και οι περισσότεροι μελισσοκόμοι πήραν τα μελίσσια τους και τα πήγαν σε άλλες περιοχές της Ελλάδας όπου οι μέλισσες μπορούν να βρίσκουν περισσότερη και καθαρή τροφή.

Έτσι είναι πλέον σπάνιο φαινόμενο να δούμε μέλισσα στην πόλη, σε κάποιο πάρκο πιθανό ή ακόμη και στα λουλούδια της βεράντας μας γιατί από ένστικτο αυτά τα πλάσματα που μπορεί να κάνουν δεκάδες χιλιόμετρα κάθε μέρα προς αναζήτηση τροφής, αποφεύγουν την πόλη γιατί ξέρουν πως δεν έχει κανένα χυμό να τους προσφέρει. Από ένστικτο πάλι ή εμπειρία μπορούμε να πούμε, γιατί οι μέλισσες είναι πλάσματα κατ’ εξοχήν επικοινωνιακά, αποφεύγουν να πετάξουν πάνω από την πόλη γιατί τα αέρια και οι ρύποι την ενοχλούν.

Τούτα όμως δεν φαίνεται πως απασχολούν τον άγνωστο (σε μένα τουλάχιστον κι ας έχω προσπαθήσει αρκετά να τον πετύχω στο μελισομάντρι του) μελισσοκόμο ο οποίος έχει βάλει δίπλα από την τσιμεντένια κοίτη του Ποδονίφτη, εκεί που τελειώνει η Αχαρνών μερικά μελίσσια τα οποία παράγουν κάποια ποσότητα μελιού.  Ο άγνωστος μελισσοκόμος φαίνεται πως γνωρίζει από μελίσσια γιατί το σημείο που τα τοποθέτησε θεωρείται ιδανικό καθώς τα ρεύματα του αέρα που κινούνται πάνω από τον Ποδονίφτη διατηρούν το περιβάλλον καθαρό και βοηθάνε τις μέλισσες στις πτήσεις τους ενώ εκεί, ακόμη το νερό δεν είναι ακόμη πολύ βρώμικα κι απ’ αυτό ποτίζονται. Εκτός αυτού, δίπλα στο ρέμα και όπου δεν είναι καλυμμένη η γη με τσιμέντο φυτρώνουν πάμπολλα είδη φυτών και από τα άνθη τους και του καρπούς τους οι μέλισσες συλλέγουν όλο το χρόνο χυμούς. Το σημείο αυτό επίσης είναι και ασφαλές γιατί λόγω της στενότητάς του δεν διεκδικείται από κανέναν για θέση παρκαρίσματος κι έτσι οι κυψέλες δεν δέχονται οχλήσεις σχεδόν από τίποτα.  

 

Αυτός ο μελισσοκόμος πρέπει να είναι και ο τελευταίος στην Αθήνα που διατηρεί μελίσσια μέσα στον οικιστικό ιστό της  και πέραν από το μέλι που μαζεύει απ’ αυτά, ο ίδιος με τον τρόπο του τιμά την αρχαία τέχνη της μελισσοκομίας και έστω με αυτό τον τρόπο, υπενθυμίζει πως σ’ αυτόν τον Τόπο, κάποτε ήταν κι άλλα πλάσματα που αντί να τον μοιραστούμε μαζί τους, τα διώξαμε για να έχουμε εμείς περισσότερο χώρο και αέρα…

ΑΘΗΝΑ, 0708218. Εφημερίδα "¨Φιλελεύθερος", σελ. 37