H ΕΘΝΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΣΤΙΣ ΑΔΕΙΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

 

Με την εξάπλωση και την αποδοχή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης ως κύριας πηγής ενημέρωσης μιας και η διάχυση και ευελιξία τους σε σχέση με τα παραδοσιακά ΜΜΕ είναι συντριπτικά πιο αποτελεσματική, παρατηρούμε και πράγματα που σε άλλη περίπτωση δεν θα βλέπαμε σε τέτοια έκταση. Επί πλέον έχουμε και την ευκαιρία να κάνουμε κάποιες συγκρίσεις καθώς μπορούμε να έχουμε ταυτόχρονα πρόσβαση σε όσες πλείστες πηγές.

Ο λόγος για τα άπειρα «ρεπορτάζ» που είδαμε στις οθόνες από δεκάδες μικρές πατρίδες της Ελλάδας σχετικά με τον φετινό διπλό εορτασμό της 25ης Μαρτίου, στις εκκλησίες και τα Ηρώα πολλών μικρών πόλεων και ορισμένων χωριών που συνήθως υπολείπονται της συνηθισμένης ειδησειογραφίας από τα υπερτοπικά και τα εθνικά ΜΜΕ εκτός φυσικά από την περίπτωση που κάποια ειδικά στοιχεία ενδέχεται να συνθέτουν... την είδηση! Χάρη στην ευκολία αυτή είδαμε επίσης και πολλές αναρτήσεις για το πως γιόρτασαν οι Έλληνες σε διάφορα σημεία του κόσμου τον Ευαγγελισμό και την έναρξη της εθνικής Παλιγγενεσίας.

Είδαμε λοιπόν εικόνες από την λειτουργία του Ευαγγελισμού σε εκκλησίες με ελάχιστο όμως κόσμο, πράγμα που δηλώνει πόσοι λίγοι άνθρωποι έχουν μείνει πλέον στην επαρχία και σκηνές από τις καταθέσεις των στεφανιών στα ηρώα και παρελάσεις σχολείων σε όσα φυσικά χωριά λειτουργούν αυτά. Η εντύπωση ότι αραιώνει ο κόσμος στα χωριά και στις κεφαλοχώρια όλης της επαρχίας είναι από χρόνια αισθητή αλλά πλέον τα πράγματα δείχνουν ότι σε λίγα χρόνια τα περισσότερα και ειδικά τα ορεινά, το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου θα τα ζωντανεύουν μόνο μισθωμένοι φύλακες. Μάρτυρας σε αυτή την κατάσταση οι φωτογραφίες που δημοσίευσαν αυτοί που συμμετείχαν σε αυτές τις εκδηλώσεις.  

Φαίνεται καθαρά ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να μείνουν ζωντανά τα χωριά τους και το δείχνουν -μιας και μόνο αυτός ο χώρος να θυμίζει την διαλυμένη κοινότητά τους ή την υποφώσκουσα ενορία τους- έστω με την παρουσία τους στις μεγάλες γιορτές στην εκκλησία. Η εκκλησία, και όταν αυτή λειτουργεί γιατί δεν έχουν όλα τα χωριά παπάδες να τις ανοίγουν είναι πλέον η κυψέλη που συγκεντρώνει τους χωριανούς στις γιορτές του χειμώνα. Η δε λειτουργία είναι αυτή που κινητοποιεί και ορισμένους συγχωριανούς που ξεχειμάζουν στις κοντινές πόλεις να τα επισκεφτούν για λίγες ώρες και να επιστρέψουν πάλι στα σπίτια τους αφού εκτός από λίγες περιπτώσεις θα βρουν και τα καφενεία κλειστά. Όπου υπάρχουν θα αρχίσουν να λειτουργούν μετά το Πάσχα και εφ’ όσον αρχίζει να γεμίζει το χωριό με κάποιο κόσμο και έχουν πάψει από καιρού να λειτουργούν ως καφενεία.   

Μετρημένοι οι χωριανοί μετά τον εκκλησιασμό κατευθύνονται προς το Ηρώο (δεν υπάρχει χωριό στην Ελλάδα χωρίς Ηρώο) όπου κάποιος εκπρόσωπος του οικείου Δήμου μετά την επιμνημόσυνη δέηση που ψάλλει ο παπάς καταθέτει στεφάνι και όλοι κρατάνε ενός λεπτού σιγή. Φτάνει, δεν θέλουν περισσότερο οι ήρωες του κάθε τόπου που ελάχιστους να λέμε και την αλήθεια έχει δεχθεί την αγκαλιά της η γη της μικρής πατρίδας αφού εκεί που θυσιάστηκε ο καθένας τους έθαβαν εκείνα τα χρόνια ή τους έτρωγαν τα όρνια. Στα χωριά έφτανε μόνο η είδηση και τη μνήμη τους οι μανάδες κράταγαν ζωντανή και οι υπόλοιποι τους θυμόνταν όταν ήταν να μετρηθούν πάλι για άλλο πόλεμο ή τις δουλειές που τους ήθελαν όλους μαζί για να προχωρήσουν. Το Ηρώο έχει γίνει να θυμίζει τους απόντες και για όσους απόμειναν στο χωριό το χρέος που τους αναλογεί για την συνέχειά του.

Η διαπίστωση απ’ αυτό το σύντομο ρεπορτάζ για του φετινού, του  πρώτου μετά την επιδημία covid-19 εποχή εορτασμού του Ευαγγελισμού σε ορισμένες μικρές πατρίδες είναι απογοητευτικό. Στις κωμοπόλεις όπου λειτουργούν ακόμα σχολεία, οι μαθητές, ο αριθμός των οποίων κάθε χρόνο όλο μειώνεται χωρίς να υπάρχει ελπίδα αναπλήρωσης, έδωσαν μια αίσθηση ζωντάνιας με τις παρελάσεις και στις πλατείες με την υποστήριξη των πολιτιστικών συλλόγων που παρά τις αντίξοες καταστάσεις συνεχίζουν να παράγουν έργο.

Στα χωριά όμως που σε ελάχιστες περιπτώσεις λειτουργεί κάποιο, τα πράγματα εξελίχθηκαν μέσα στη μελαγχολία καθώς όσοι απόμειναν και θέλοντας να ακολουθήσουν το τυπικό της ημέρας βρέθηκαν για άλλη μια φορά στην αμηχανία αναρρωτούμενοι αν θα καταφέρουν να κάνουν του χρόνου το ίδιο. Τα όσα ζει η κάθε μικρή πατρίδα και όσα ολόκληρη η Ελλάδα και ο κόσμος, υπονομεύουν αυτή τη διάθεση και ως φαίνεται, το νιώθουν και οι «ήρωες» στα Ηρώα.

Η μοναξιά τους είναι βαρύτερη από των ζωντανών που αν δουν πως δεν μπορούν να συνεχίσουν, κλείνουν την πόρτα τους και φεύγουν γι’ αλλού. Οι «ήρωες» όμως δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνουν. Εκεί θα μείνουν να θυμίζουν πως για να υπάρχει αυτή η μικρή πατρίδα, κάποιοι δέθηκαν μαζί τους και την φυλάνε από το Ηρώο που κάνα δυο φορές το χρόνο κάποιοι τους θυμούνται και πάνε και βάζουν ένα στεφάνι.

Διάλεξα κάποιες φωτογραφίες από τις δεκάδες αναρτήσεις που προβλήθηκαν αυτές τις ημέρες στο διαδίκτυο ορισμένες από ξεχασμένους αλλά και αγαπημένους τόπους για να δούμε πως γιόρτασαν τον Ευαγγελισμό και την 25η Μαρτίου οι λίγοι που κρατάνε ακόμη ζωντανά λίγα χωριά.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 28032022