Μας τελειώνει και τούτη η κακή εβδομάδα και όπως φαίνεται από τα πράγματα στη ζωή μας αλλά και από τον καιρό που φέτος ξέχασε να κάνει ακόμα και αλκυονίδες μέρες, μετά από το διάλειμμα του άχαρου Σαββατοκύριακου, θα μπούμε σε μια άλλη δυσκολότερη.
Νομίζω πως έτσι που πηγαίνουμε συνέχεια από το κακό στο χειρότερο, εκτός που θα μας γίνει συνήθεια φοβάμαι πως και μια καλή στιγμή να έρθει δεν θα την καταλάβουμε και θα την αφήσουμε να περάσει χωρίς να την χαρούμε ούτε μια σταλιά. Ποιος φταίει γι’ αυτό όλοι το γνωρίζουμε και δεν είναι της ώρας να το επαναλάβουμε γιατί θα πλήξουμε.
Σημασία έχει πως ένα ιδιαίτερο κτίριο που ήταν δεμένο με τη ζωή της πόλης για πολλές δεκαετίες, καταστράφηκε και ένας θεός ξέρει αν ποτέ μπορέσει να ξαναλειτουργήσει και να ομορφύνει πάλι τον γκρίζο δρόμο και να ξαναβρούν οι άνθρωποι πάλι τη δουλειά τους. Ευχόμαστε αυτό να γίνει όσο πιο γρήγορα γιατί έτσι θα είναι και πιο δυνατή απάντηση στους αλητήριους με τα καμένα μυαλά που το πυρπόλησαν αφού πριν το λεηλάτησαν.
Την ελπίδα αυτή ενισχύει η εικόνα ενός χορταριού, μάλλον ραδίκι ή κάποια άλλη αγριάδα που είχε φυτρώσει ανάμεσα στα κεραμίδια και παραδόξως δεν έγινε στάχτη αν και οι φλόγες έγλειψαν όλη τη στέγη. Αυτά τα χορτάρια φουντώνουν την άνοιξη, ανθίζουν γρήγορα και πριν τα προλάβουν οι μεγάλες ζέστες έχουν δέσει κιόλας καρπό και οι σπόροι τους χαρακτηρίζονται από την μεγάλη αντοχή σε κάθε δοκιμασία, ακόμη και στη φωτιά. Είναι δε αυτά που βγαίνουν πρώτα από την γη ακόμη και στα καμένα δάση και εξοχές.
Αυτό λοιπόν το χορταράκι ήταν το μόνο που ανέμιζε χθες πάνω από τα ακροκέραμα της στέγης του «Αττικόν» τα οποία κι αυτά έδειξαν εξαιρετική αντοχή στη φωτιά και με την ισχνή παρουσία του έδινε από ψηλά την υπόσχεση της αναγέννησης μέσα από τις στάχτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου