ΕΝΑΣ ΔΑΝΕΙΚΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΛΑΙΜΗΣ

Πήγα σήμερα το μεσημέρι ως το καφενείο στην ταράτσα του Hondos Center στην Πλατεία Αμερικής κι εκεί που χάζευα την Αθήνα μέσα στη σκονισμένη ατμόσφαιρα, να σου ένας κοκκινολαίμης ήρθε και κούρνιασε στα φυλλώματα των διακοσμητικών φυτών που υπάρχουν εκεί αναζητώντας προφανώς κανένα ψίχουλο, όπως κάνουν και τα σπουργίτια.

Μόλις τον πήρα είδηση έβαλα το χέρι στην τσέπη να πιάσω τη μικρή Cannon G9 που βοηθάει κάπως σε αυτές τις περιπτώσεις, ετοιμάστηκα αλλά τον άτιμο δεν ήθελε με τίποτα να βγει σε ένα σημείο να τον «πιάσω». Όλο πίσω από κάτι φύλλα κρύβονταν και πετούσε σαν αόρατος από κλαρί σε κλαράκι. Ήμουν σε ετοιμότητα και περίμενα για πάνω από δυο λεπτά αλλά κάποια στιγμή, βγήκε πίσω από ένα φοίνικα και κάνοντας μια βουτιά στο κενό προς τα δέντρα ενός οικοπέδου εκεί κοντά και χάθηκε αφήνοντας με χωρίς ούτε ένα κλικ.

Φυσικά ο κοκκινολαίμης δεν είναι σαν τα αδίστακτα σπουργίτια που δεν κάνουν πίσω με τίποτα όταν δουν ψίχουλα οπουδήποτε και αν για μια στιγμή εμποδιστούν, θα πάνε παραπέρα και θα ξαναγυρίσουν για να τα φάνε αλλά ένας αριστοκράτης του πτερωτού κόσμου που δεν καταδέχεται να κάνει αυτές τις γυφτιές. Κι ακόμα, με τις αστραπιαίες κινήσεις του δείχνει πως δεν του αρέσει η δημοσιότητα και ο πολύς κόσμος γύρω του.

Έτσι λοιπόν, αν και το ήθελα πολύ, δεν μου έδωσε την ευκαιρία να τον «πιάσω» με το φακό μου και γι’ αυτό σε τούτο εδώ το μικρό σημείωμα δανείστηκα μια ωραία φωτογραφία του Tsimoulis Odysseas από την ομάδα NATURE OF MAKEDONIA and THRACE- BIRDS- MAMALS-HABITAT να σας μεταφέρω τουλάχιστον την αίσθηση που μπορεί να έχει κάποιος όταν βλέπει ένα κοκκινολαίμη στη βεράντα ενός καφενείου πάνω στην Πατησίων, κάτι που βέβαια δεν πρέπει να είναι σπάνιο αλλά να συμβαίνει συχνά εκεί όπως και αλλού στην πόλη στην οποία βρίσκουν καταφύγιο και τροφή το χειμώνα πολλά πουλιά του δάσους και των κήπων.