ΠΟΤΕ ΣΠΑΕΙ ΜΙΑ ΚΑΜΠΑΝΑ;

Το ξέρατε, ότι αν κρούσουμε απότομα μια παγωμένη καμπάνα αυτή θα ραγίσει ή μπορεί και να κοπεί σε χίλια δυο κομμάτια; Τούτο δεν είναι ένα φαινόμενο της ακουστικής, αλλά έχει να κάνει με τη φύση και το είδος του μετάλλου που είναι κατασκευασμένη, μέταλλο το οποίο σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίας όπως αυτές που ζούμε συστέλλεται και μόλις το αγγίξει το γλωσσίδι της καμπάνας θερμαίνεται και ξαφνικά σπάει. Τα μόριά του δηλαδή αναπτύσσουν λόγω της δόνησης τέτοιες ταχύτητες που το θερμαίνουν πολύ απότομα και επειδή δεν προλαβαίνει να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση, εκρήγνυται και διαλύεται.

Αυτό ακριβώς μπορεί να συμβεί και στην καμπάνα της φωτογραφίας (της Αγίας Παρασκευής δίπλα από το δρόμο που οδηγεί στα χωριά του Ασπροποτάμου) αν παγώσει πάνω της το χιόνι και σπάσει μετά από μια κωδωνοκρουσία, αφήνοντας ένα ήχο μοναδικό και τελευταίο. Ποτέ όμως στο εξής δεν πρόκειται να ακουστεί ένας ίδιος ήχος σαν αυτόν της συγκεκριμένης καμπάνας γιατί κάθε μια της είναι διαφορετική από την άλλη και τούτο έχει να κάνει με την αναλογία και την μείξη των μετάλλων του σώματός της. Και να συγκεντρώσουν οι άνθρωποι το σπασμένο μέταλλο και το χύσουν σε άλλο καλούπι, έστω και στο ίδιο πάλι, δεν πρόκειται να ξαναβγεί ο ίδιος ήχος που είχε η σπασμένη καμπάνα.

Το γεγονός αυτό ήταν γνωστό στους επιτρόπους των εκκλησιών και φυσικά στους κωδωνοκρούστες, ιδιαίτερα αυτών που ζουν στα ορεινά χωριά όπου ο βαρύς παγετός είναι συνηθισμένο φαινόμενο και ποτέ δεν χτυπούσαν τις καμπάνες τις ημέρες που η θερμοκρασία ήταν πολύ χαμηλότερα από το μηδέν. Έτσι προστάτευαν την καμπάνα και οπωσδήποτε δεν έβαζαν πάλι σε έξοδα την ενορία ή υποχρέωναν τους τοπικούς ευεργέτες.

Μοιάζουν τελικά σε αυτό το πράγμα οι καμπάνες με τους ανθρώπους που κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλο και η απουσία κάποιου θεωρείται αναντικατάστατη – ο καιρός όμως δείχνει πως κανένας δεν πέρασε στην ιστορία γι’ αυτό το λόγο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων σπουδαίων ανδρών και γυναικών. Η επόμενη πάντως καμπάνα που θα πάρει τη θέση της κατεστραμμένης μπορεί να μην έχει τον ίδιο ήχο με την προηγούμενη, αλλά σιγά – σιγά θα τον συνηθίσουν οι άνθρωποι και μπορεί δε και να τους αρέσει περισσότερο. Το ίδιο γίνεται και με τους ανθρώπους. Κάθε ένας που έρχεται στη θέση εκείνου που φεύγει δημιουργεί ένα άλλο νέο περιβάλλον γύρω του και ωθεί στη λήθη όσους δεν μνημονεύονται αρκετά.

Μοιάζουν όμως οι καμπάνες και σαν τις κοινωνίες που κάθε μια της είναι διαφορετική στον χρόνο και στον τόπο και διατρέχουν κι αυτές τον κίνδυνο να διαλυθούν κάποια στιγμή, καλή ώρα όπως η δική μας τον τελευταίο καιρό που δεν της έφτανε η συστολή κάθε δραστηριότητάς της λόγω της οικονομικής κρίσης, ήρθε και ο σιβηρικός χειμώνας και την μάζεψε ακόμα περισσότερο και σε δέμας και σε τρόπο. Τόσο που μπορεί να πάθει τα ίδια όπως η καμπάνα της φωτογραφίας, αν βρεθεί κάποιος ξαφνικά την κρούσει σε ακατάλληλη στιγμή και τότε να δούμε ποιος θα είναι εκείνος που θα συναρμολογήσει τα κομμάτια της…

01022012