Θα πιαστώ από τα λόγια μιας φίλης, που σε χθεσινή ανάρτησή μου για τα βουνά σχολίασε, πως τέλειωσε ο καιρός που κάποιοι ξόδευαν ασκόπως τα λεφτά τους γυρνώντας εδώ κι εκεί, απολαμβάνοντας τις χαρές του χειμώνα και του καλοκαιριού. Με λίγα λόγια έλεγε πως πρέπει να σταματήσουμε τα ταξίδια γιατί φτωχύναμε τόσο που δεν πρέπει να ξοδεύουμε ούτε δεκάρα πια σε αυτή την ανάσα που παίρναμε επισκεπτόμενοι την ελληνική επαρχία.
Δεν αντιλέγω, το είχαμε παρακάνει τα προηγούμενα χρόνια με τις διακοπές ή μάλλον με την απόλαυση του ελεύθερου χρόνου μας σε διάφορα όμορφα μέρη της πατρίδας μας – μέχρι διακοποδάνεια παίρναμε και τα οποία μπορεί να τα χρωστάμε ακόμα στους τοκογλύφους ή ακόμα παίρναμε άλλα δάνεια να φτιάξουμε εξοχικά τα οποία τώρα ούτε να συντηρήσουμε μπορούμε ούτε βέβαια και να τα πουλήσουμε γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται
Τέλος πάντων, αυτή η περίοδος έκλεισε αλλά τα πράγματα έτσι όπως ήρθαν και μας έδεσαν χειροπόδαρα δεν πρέπει να μας κόψουν και τη διάθεση να πηγαίνουμε, έστω πιέζοντας άλλες υποχρεώσεις για λίγο στα χωριά μας και γιατί όχι και κανένα διήμερο διακοπές κάπου αλλού για να αλλάζει το μάτι μας και να φτιάχνει από το ταξίδι η διάθεσή μας.
Να πηγαίνουμε γιατί ακόμη στα χωριά ζουν οι γονείς μας και άλλοι συγχωριανοί (επαγγελματίες και μη) που οπωσδήποτε θεωρούν την επίσκεψή μας πάντα ένα ιδιαίτερο γεγονός αλλά γιατί δεν πρέπει να κόψουμε τις ρίζες που μας συνδέουν με τη γενέτειρα και φυσικά τον πολιτισμό της. Αν καταφέρουν κι αυτό εκείνοι που έφεραν σε αυτή την κατάσταση η ήττα θα είναι ολοκληρωτική και πιθανόν μη ανατρέψιμη από την επόμενη γενιά που θα χάσει εντελώς την επαφή της με την ιστορία και την ομορφιά του τόπου.
Τα λέω αυτά με κάποια πίκρα που δεν μπορέσαμε λόγω του χιονιού που έκλεισε τον αυχένα της Οξιάς μαζί με τους φίλους από το χωριό της Αργιθέας Λεοντίτο, που γιορτάζει σήμερα τον Άγιο Χαράλαμπο και κάνει κι ένα μικρό χειμωνιάτικο πανηγυράκι με ντόπιους μουσικούς στο καφενείο του παπα Χρήστου που συμμετέχουν όλοι όσοι είναι στο χωριό.
Είναι βέβαιο πως θα περνούσαμε καλά, όπως το 2008 για παράδειγμα που ξαναπήγα και μας έπιασε το χιόνι την επόμενη ημέρα και το απολαύσαμε βλέποντας τις χιονισμένες οξιές στον ομώνυμο αυχένα. Τέτοιο θαύμα χειμωνιάτικο σε δάσος δεν είχα ξαναδεί ποτέ μέχρι τότε και σήμερα που πάνω κάτω θα είναι έτσι τα πράγματα, νιώθω πιο πικραμένος, αλλά όπως είπαμε και παραπάνω, έχουμε να παλέψουμε κι εδώ σήμερα και αύριο για να έχουμε το δικαίωμα, τον επόμενο ή τον μεθεπόμενο χειμώνα να μπορέσουμε να ξαναπάμε στο χωριό.
ΥΓ. Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να εντοπίσω μέσα σε ένα χάος που προέκυψε από μια μετακόμιση το αρχείο με τις πρωτότυπες φωτογραφίες από εκείνο το πανηγυράκι, μόνο μια με χιονισμένο το δάσος που κοσμεί την ανάρτηση εντόπισα, αλλά τις δημοσιεύω σαν σχόλιο στην ανάρτηση όπως αυτές παρουσιάστηκαν σε μια συλλογή τον Φλεβάρη του 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου