Ο ΤΥΜΦΡΗΣΤΟΣ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ

Είναι το βουνό της δικής μου μικρής πατρίδας, ο Τυμφρηστός ή Βελούχι και κάτω από τη στέγη των δυο κορυφών του, ένας ολόκληρος κόσμος ζει και πορεύεται διαφορετικά την κάθε μέρα που ξημερώνει…

Ο  φετινός χειμώνας που ήταν από τους πιο δύσκολους τα τελευταία τριάντα χρόνια λόγω βεβαίως των έντονων χιονοπτώσεων αλλά και του πάγου, ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί ακόμη τους ελάχιστους κατοίκους που έχουν απομείνει στα χωριά. Καθώς δε οι περισσότεροι είναι ηλικιωμένοι και ανήμποροι, όλοι λένε πως του χρόνου θα κλειδώσουν τα σπίτια τους και θα φύγουν στις πόλεις και στο κάμπο για να νιώθουν ασφαλείς.

Αν συμβεί κάτι τέτοιο, όπως καταλαβαίνετε, δεν θα καπνίζει πλέον κανένα τζάκι σε κανένα σπίτι και τα χωριά όλα θα ερημώσουν. Προσωπικά δεν πιστεύω πως θα γίνει, γιατί μόλις ανοίξει λίγο ο καιρός και ζεστάνει η μέρα, όλοι θα βγουν στις αυλές και θα ξεχάσουν, όπως γίνεται κάθε χρόνου εξάλλου, τις δυσκολίες που πέρασαν και θα βάλουν μπροστά να φτιάξουν τους κήπους και τα περιβόλια για να έχουν μια καλή σοδειά το φθινόπωρο.

Το πρόβλημα της εγκατάλειψης των ορεινών χωριών εφέτος παρουσίασε και μια άλλη όψη, καθώς λόγω της οικονομικής κρίσης αραίωσαν πολύ οι επισκέψεις των νέων στα χωριά κι έτσι υπολειτούργησαν όσα καταστήματα έχουν απομείνει ανοιχτά. Το γεγονός επηρέασε αρνητικά τη διάθεση των επαγγελματιών αλλά και του κόσμου που είχε μάθει να βλέπει ανθρώπους να κινούνται στην περιοχή και να τη ζωντανεύουν με τον τρόπο τους.

Με λίγα λόγια, τα χωριά του Τυμφρηστού (στη φωτογραφία η χαμηλή κορυφή τυλιγμένη σε ένα σύννεφο) δυσκολεύτηκαν πολύ και όσοι πέρασαν αυτές τις μέρες εκεί, μπορεί να χαρακτηρίστηκαν από ορισμένους ήρωες, αλλά δεν εκείνο που μπορούμε να πούμε πως τους χαρακτηρίζει περισσότερο, είναι η πίστη στη γενέτειρα και στον τόπο των προγόνων.