Τους περισσότερους
εορτασμούς του Πολυτεχνείου, από το 1982 μέχρι πριν από λίγα χρόνια τους έζησα
στο γραφείο της «Ελευθεροτυπίας» και μόνο τα τελευταία ακολουθούσα την πορεία,
απ’ έξω, σαν να επρόκειτο να κάνω ρεπορτάζ με τη διαφορά όμως ότι δεν ότι
έβγαζα δεν θα πήγαινε σε κανένα μέσο, έντυπο ή ηλεκτρονικό αλλά θα έκανα
ορισμένες δικές μου δημοσιεύσεις στο Facebook ή στον Ακτήμονα
για να μη ξεχνάω τη δουλειά…
Έτσι λοιπόν παρακολούθησα
και τις περισσότερες πορείες για το Πολυτεχνείο της «μνημονιακής» εποχής, οι
οποίες ήταν πολύ κατώτερες από των προηγουμένων εποχών, γιατί, αν θυμάστε καλά,
κάθε λίγο και λιγάκι γίνονταν μια πορεία με αποτελέσματα απείρως πιο
καταστροφικά από μια κανονική πορεία Πολυτεχνείου. Οι διαδηλωτές και οι πάσης
φύσεως εμπλεκόμενοι, δεν περίμεναν καλά και σώνει τον «Νοέμβρη» να δημιουργήσουν
το χάος στην πόλη αφού είχαν και τον «Μάη», τον «Φλεβάρη», τον «Δεκέμβρη» στη διάθεσή
τους.
Από αυτές τις πορείες
προέκυψε και ένα ενδιαφέρον υλικό – αυτός ήταν εξάλλου και ο στόχος μου για την
αυτογνωσία και την ιστορία της πόλης το οποίο ωριμάζει στα έγκατα του αρχείου
και κατά καιρούς το Facebook μας θυμίζει κάποιες δημοσιεύσεις. Όπως αυτή με τη
ρουμάνα τσιγγάνα μπροστά στα κατεβασμένα ρολά του Athens Plaza
και το φρέσκο σύνθημα που καλούσε τον λαό
στα όπλα το 2011. Την θεωρώ από τις καλύτερες που έχω βγάλει σε πορείες και χαρακτηριστική,
όχι μόνο ολόκληρης της περιόδου του «αντιμνημονιακού» αγώνα που οδήγησε στην
γνωστή κατάσταση με τη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κυβέρνηση και την επικράτηση του λαϊκισμού,
αλλά αποκαλύπτει και σε βάθος χρόνο το φαινόμενο και κυρίως τις αυταπάτες μια
μερίδας της «αριστεράς» που σήμερα
απολαμβάνει χωρίς να κοκκινίζει και να ντρέπεται αυτή τους καρπούς της εξουσίας
και άφησε το λαό να περιμένει, όχι τα όπλα αλλά το επόμενο φορτίο με σανό…
ΑΘΗΝΑ, 17112016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου