Τον Βαγγέλη Γρίσπο (1921 – 2017) τον γνώρισα πριν από καμιά
δεκαριά χρόνια στα Θολάρια, τότε που τριγυρνούσα στα Χάλαρα και στον Έξω Μεριά της Αμοργού για να φτιάξω το βιβλίο
για τον Μιχάλη Ρούσο και τα έργα που αυτός ο άνθρωπος κέντησε στις πέτρες του
Ασφοντυλίτη και ήταν από τους λίγους που τον θυμόνταν…
Ήταν πολύτιμα τα όσα αφηγήθηκε για εκείνον τον άνθρωπο αλλά
όταν η κουβέντα απλώθηκε για τη ζωή στα Χάλαρα και γενικότερα στην Αμοργό στα
μέσα του περασμένου αιώνα, ο Βαγγέλης Γρίσπος μου περιέγραψε μέσα από την ζωή
του, τον αγώνα που έκαναν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής για να ζήσουν σε ένα
τόπο με λίγο χώμα όπου περίσσευαν μόνο οι πέτρες και το νερό έπρεπε να βγει με
τη σταγόνα από τα πηγάδια.
Εκείνο το απόγευμα στην αυλή του σπιτιού του στα Θολάρια δεν
άκουγα μόνο τον Βαγγέλη Γρίσπο και τη γυναίκα του Μαρία που μαζί μοιράστηκαν
αυτό τον αγώνα στα Χάλαρα. Με τα λόγια του μιλούσε εκείνος ο αρχαίος άνθρωπος
που σε μια σκληρή πλαγιά της Αμοργού παραμέρισε τις πέτρες να φτιάξει χωράφι, έφτιαξε
τοίχο να μην πάρει το χώμα ο αέρας και το νερό, έσκαψε με το τσαπί και όργωσε με
βόδια και ξυλάλετρο, θέρισε μέσα στο κάμα του ήλιου και αλώνισε με τον βοριά να
τον δέρνει, πήγε στην πλάτη τη σοδειά στους μύλους πάνω από τη Λαγκάδα να την
αλέσει, έσκαψε να βρει νερό και έφτιαξε πηγάδι μέσα στη λαγκαδιά να ποτίζει το
μποστάνι του, φύτεψε κλήματα και έφτιαξε αμπέλι σε προφυλαγμένο τόπο, το
τρύγησε, πάτησε τα σταφύλια στο πέτρινο πατητήρι, έκανε κρασί, ρακί, πετιμέζι.
Και δεν έκανε μόνο αυτά, μάζεψε τις ψιλές ελιές που βάζει ο τόπος του, έβγαλε με
αυτές λάδι για το πιάτο και το καντήλι, τρύγησε συκιές και άπλωσε αρμαθιές τα σύκα,
έφτιαξε πέτρινο μαντρί για τα ζωντανά του, τα άρμεξε, έφτιαξε τυρί και με το
μαλλί τους ρούχα και σαν του περίσσευε χρόνος, έπιανε και το κουπί και το δίχτυ
για να κάνει κι αυτός ένα μικρό ταξίδι στη θάλασσα που τον έζωνε από παντού και
τον προκαλούσε αλλ’ αυτός είχε ρίξει άγκυρα για πάντα στη στεριά και προτιμούσε
τον αγώνα με τις πέτρες παρά εκείνον με τα κύματα…
- Ο Βαγγέλης Γρίσπος ήταν ένας Κυκλαδίτης, από τους τελευταίους
που έφερναν επαξίως αυτό τον τίτλο στις ημέρες μας και το κενό που αφήνει πίσω του
δυσαναπλήρωτο…
ΑΜΟΡΓΟΣ, 07072017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου