ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ Η ΨΗΦΟΣ

Με την ψήφο τους οι πολίτες υποτίθεται πως εξουσιοδοτούν κάποιους άλλους συμπολίτες μας που οικειοθελώς διατίθενται να αναλάβουν, όταν εκλεγούν, την διαχείριση των ζητημάτων της πόλης (μιας και ζούμε στον αστερισμό των δημοτικών εκλογών) και να την παραδώσουν όταν λήξει η θητεία τους καλύτερη, καθαρότερη, με σπουδαία έργα.

Ασφαλώς και κάθε τοπικός άρχοντας έχει τις ιδέες του και ανάλογα με το ταμείο που διαθέτει, στοχεύει στη βελτίωση της καθημερινότητα των δημοτών, παρεμβαίνει στα επείγοντα ζητήματα και αφήνει ένα έργο που εκτός από τους δημότες θα το κρίνει και η ιστορία. Με το προσωπικό του ύφος πάλι που ο καθένας διαθέτει, δημιουργεί επίσης μια εικόνα που κάνει γνωστή την πόλη και της ενδυναμώνει ή μειώνει την ακτινοβολία.

Έτσι είναι, οι δημότες επιλέγουν ένα πρόσωπο και τον ψηφίζουν για δήμαρχο μαζί με κάποιους άλλους για δημοτικούς και κοινοτικούς συμβούλους, τους εύχονται την πρώτη ημέρα που αναλαμβάνουν καλή αρχή και δύναμη στο έργο τους και από την επομένη αρχίζουν την κριτική ενώ κάποιοι βγαίνουν στη ρούγα και φωνάζουν ότι έχουν αργήσει κιόλας.  Δεν εξετάζει κανένας πως ήταν το ένα ή το άλλο έργο που άφησαν οι προηγούμενοι, πως ήταν η μια γειτονιά και η άλλη μόλις λίγες ημέρες πριν, τι δυνατότητες έχει να αποδώσει έργο μέσα σε ένα βουνό από μικρά και ασήμαντα πολλές φορές προβλήματα που δεν μετακινείται με καμιά δύναμη!   

Έχουν δίκιο οι δημότες, λέει η συντριπτική πλειοψηφία απ’ αυτούς αλλά αν κάτσει κάποιος και τους παρακολουθήσει ένα εικοσιτετράωρο θα σημειώσει ένα πλήθος από ενέργειες που αν δεν εμποδίζουν, τουλάχιστον υπονομεύουν το έργο που έχουν αναθέσει στην Δήμαρχο και τις υπηρεσίες τις οποίες πληρώνουν οι ίδιοι μέσω της φορολογίας.

Θα ήταν ατέλειωτη η λίστα των εμποδίων που βάζουν οι δημότες στο έργο της δημαρχίας. Εδώ βάζουν πλάτη και η κεντρική εξουσία, κάποια υπουργεία δηλαδή καθώς και η περιφέρεια που έχει ένα σημαντικό κομμάτι του Δήμου, δρόμοι, πάρκα, πλατείες στη διαχείρισή τους και συνήθως αδιαφορούν για την κατάσταση που βρίσκονται.  

Ένα τρανό παράδειγμα στην περίπτωση είναι η εξωτερική κατάσταση των κτιρίων που κάποτε, όταν χτίζονταν η πόλη, συμμορφώνονταν με κάποιον οικοδομικό κανονισμό αλλά τούτο φαίνεται πως έχει ατονήσει και κανείς δεν δείχνει ενδιαφέρον για την εικόνα ενός δρόμου και μάλιστα κεντρικού, την Λεωφόρο Αμαλίας λίγα μέτρα από το Σύνταγμα και τη βουλή των Ελλήνων. Εκεί είναι ένα παρατημένο παλιό, ωραίο τρίπατο σπίτι το οποίο για την ασφάλεια των διερχομένων το είχαν τυλίξει κάποτε με μαύρες διαφανείς λινάτσες. Πέρασε όμως καιρός, δεν βρέθηκε κάποιος να το αναλάβει να στεγάσει κάτι εκεί, οι λινάτσες έλιωσαν και κρέμονται εδώ και χρόνια στις σκαλωσιές σαν πένθιμα κρόσσια. Οι διαχειριστές του ουδόλως ενδιαφέρονται, όχι να τα αλλάξουν, ούτε καν να τα ξεκρεμάσουν να μην ανεμίζουν πάνω από τη λεωφόρο τις ημέρες που φυσάει αέρας.

Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι ευθύνη του Δήμου, είναι ευθύνη αυτών που έχουν το κτίριο και σαν αυτό είναι δεκάδες οι περιπτώσεις που χαλάνε την εικόνα της πόλης και εδώ δυστυχώς ο Δήμος δεν έχει τις δυνατότητες να παρέμβει και να το κατεβάσει. Αν δεν το καταλάβουν μόνοι τους και αν κάνουν το ίδιο και μερικοί άλλοι ακόμη, τότε η εικόνα της πόλης δεν θα απέχει από του μαχαλά κάπου σε κάποια άγνωστη χώρα που δεν ξέρει τι θα πει Δήμαρχος!  

ΑΘΗΝΑ, 30052019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 36     

ΜΙΑ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΕΚΛΟΓΩΝ

Είναι η ημέρα των εκλογών από τις ελάχιστες που στην Αθήνα παρατηρείται το πλέον δυναμικό κύμα εξόδου των παλαιών επήλυδων (χρησιμοποιώ την αρχαιοπρεπή αυτή λέξη για να μην αρχίσουν τίποτα παρεξηγήσεις με τους νεήλυδες αλλοδαπούς που πλημμύρισαν πρόσφατα όλη την Ελλάδα) προς τις ιδιαίτερες πατρίδες τους προκειμένου να ψηφίσουν κάποιον από τους ελάχιστους που έχουν απομείνει εκεί για τις τοπικές δημοτικές αρχές. Η ψήφος στην περίπτωση είναι και το τελευταίο ίσως στοιχείο που συνδέει τις ώριμες γενιές με τον γενέθλιο τόπο εκτός βέβαια από το εξοχικό, το οποίο, όπως το έφεραν τα πράγματα τα τελευταία χρόνια, οι περισσότεροι έχουν μετανιώσει που το έχτισαν καθώς δεν προλαβαίνουν να πληρώσουν φόρους γι’ αυτά και τα παρατημένα προγονικά χωράφια. 

Έτσι λοιπόν για δυο ημέρες οι μη εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους του Δήμου Αθηναίων αλλά και σε πολλούς άλλους της Αττικής, άρα τυπικά και μη Αθηναίοι με κλειδώνουν τα σπίτια τους και με κάθε μέσο φεύγουν για την επαρχία όπου είναι εγγεγραμμένοι σε διάφορα δημοτολόγια και ας μην ξέρουν ποιος είναι δήμαρχος που εκλέγουν. Αν και θα έπρεπε οι περισσότεροι από τους «επαρχιώτες» να είναι κάποιας ηλικίας, εντούτοις κάποιες ανάγκες και ποικίλοι δεσμοί υποχρεώνουν ένα μεγάλο αριθμό ατόμων από τις νεότερες γενιές να διατηρούν τα εκλογικά τους δικαιώματα στην επαρχία. Έτσι λοιπόν οι εκλογές είναι η μέρα που στην Αθήνα έχουν μείνει οι αυτόχθονες, όσοι έκαναν μεταδημότευση και φυσικά οι χιλιάδες αλλοδαποί από τους οποίους ορισμένοι ψηφίζουν μάλιστα καθώς και οι τουρίστες που η παρουσία τους είναι ήδη φανερή παντού.

Κανονικά θα έπρεπε αυτή η ημέρα να είναι μια γιορτή για την Αθήνα πριν η άμπωτις αυτή των «επαρχιωτών» γίνει πλημμυρίδα και η ζωή συνεχίσει να κυλάει όπως πάντα, με τα ίδια προβλήματα τα οποία θα πρέπει να διαχειριστεί ο καινούργιος τοπικός άρχοντας.

Έτσι μου φάνηκε το Σάββατο το απόγευμα όταν μουσικές που ακούγονταν μέσα από το Πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος με τράβηξαν προς το σημείο όπου δεκάδες Αθηναίοι είχαν πιάσει το χορό και χαίρονταν με την καρδιά τους μια γιορτή που είχαν στήσει διάφορες εθελοντικές καλλιτεχνικές και κοινωνικές ομάδες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Η μουσικοχορετική εκδήλωση είναι μια από τις καθιερωμένες που γίνονται εκεί με πολλές αφορμές διάφορες στιγμές του χρόνου. Συμμετείχαν η χορευτική Ομάδα Ακαδημίας Πλάτωνος «Περπερούνα», η χορευτική ομάδα του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, ο θίασος «Baumstrasse - Δρόμος με Δέντρα» και το Θέατρο «Εμπρός» ενώ φυσικά μπορούσε να χορέψει και όποιος άλλος από τους γείτονες και τους επισκέπτες του πάρκου ήθελε.

Και ήταν όντως μια γιορτή, σε έναν μοναδικό χώρο της Αθήνας που χάρη στη διάθεση των εθελοντών και τις ομάδες που τις συγκροτούν καθώς και στο «Συνεργατικό Καφενείο»  και την ομάδα «Πολιτεία». Η γιορτή απλά συνέπεσε με την παραμονή των εκλογών που σίγουρα τις είχαν στο μυαλό τους αλλά δεν έχασαν την ευκαιρία να απολαύσουν μια ωραία ημέρα με μουσικές και χορούς απ’ όλη την Ελλάδα τιμώντας έτσι εξ’ αποστάσεως και τις μικρές πατρίδες των προγόνων τους που άφησαν κάποτε για να κάνουν κάποτε την Αθήνα πρωτεύουσα και η οποία με την χθεσινή ψήφο τους ελπίζουν να γίνει καλύτερη για όλους. 

ΑΘΗΝΑ 30052019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37.

ΟΤΑΝ Η ΨΗΦΟΣ ΦΕΡΝΕΙ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Ήταν εντελώς διαφορετική η κίνηση χθες στην πλατεία Βικτωρίας, στη Βάθης, στη Λιοσίων, στο Μεταξουργείο και φαντάζομαι σε πολλές άλλες από παλιές γειτονιές της Αθήνας. Λόγω εκλογών τις επισκέφτηκαν για λίγες ώρες οι Αθηναίοι που ζουν σε διάφορα απομακρυσμένα προάστια και με την ευκαιρία περπάτησαν και έψαξαν να βρουν στοιχεία  που να τους θυμίζουν τα χρόνια που έζησαν στα πατρογονικά σπίτια τον περασμένο αιώνα!

Πολλοί ήταν επίσης εκείνοι που νοστάλγησαν για μια ακόμη φορά τα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια καθώς πήγαν να ψηφίσουν στα σχολεία που έκατσαν κάποτε στα θρανία τους. Ανάμεσά τους και ο Αλέξανδρος Σακκάς, δημοσιογράφος με ειδικότητα στην οινολογία ο οποίος πήγε να ψηφίσει στο ιστορικό 2ο Γυμνάσιο Αρένων Αθηνών, στη γωνία Αχαρνών και Χέϊδεν η το οποίο αφού έπαψε να λειτουργεί ως σχολείο ως το 1973 και το 1990 καταλήφθηκε από διάφορες ομάδες αντιεξουσιαστών. Η κατάληψη κράτησε μέχρι τον Φεβρουάριο του 2013 όταν η Αστυνομία εκκένωσε το κτίριο και το οποίο αφού αποκαταστάθηκε υποδειγματικά μάλιστα άρχισε πάλι να λειτουργεί σαν σχολείο με το όνομα «Θεόδωρος Αγγελόπουλος» προς τιμήν του μεγάλου σκηνοθέτη ο οποίος ήταν μαθητής σε αυτό και φωτογραφίες από το έργο του κοσμούν πολλούς χώρους. 

Ο Αλέξανδρος, γεννημένος και μεγαλωμένος τα μεταπολεμικά χρόνια στην περιοχή  αφού πρώτα ψήφισε μετά πήγαμε και κάτσαμε σε ένα καφενείο της πλατείας Βικτωρίας στην οποία χθες οι περισσότεροι που κυκλοφορούσαν ήταν όντως οι ψηφοφόροι και λιγότεροι οι αλλοδαποί. Εκεί άρχισε να μου αφηγείται για τα μαθητικά του χρόνια στο 2ο Γυμνάσιο τα χρόνια που η πλατεία ξεπερνούσε σε φήμη το Κολωνάκι και ήταν γεμάτη από όμορφα κτίρια τα οποία έβλεπε ένα – ένα να δίνουν τη θέση τους σε πολυκατοικίες, να μου μεταφέρει το κλίμα μιας εποχής που επικρατούσε η αισιοδοξία για το μέλλον. Μου μίλησε για τα εμβληματικά στοιχεία της περιοχής: το θέατρο της Κυρίας Κατερίνας, το Λύκειον Αθηνά του Ζηρίδη που λειτουργούσε εκεί, το καφενείο του Γιαννάκη που ήταν φανατικός ΑΕΚτζής, το κουρείο του Πολυχρόνη, το Φροντιστήριο Παπανικολάου που προετοίμαζε μαθητές για το Βαρβάκειο και άλλα πολλά που δεν υπάρχουν σήμερα καθώς στην πλατεία χτίστηκαν το μοντέρνο κίνημα που άρχισε να επικρατεί στην Αθήνα ύψωσε τις πρώτες πολυκατοικίες. Για κάθε χώρο και κάθε γωνιά της πλατείας είχε κάτι να αφηγηθεί.

Περισσότερο στάθηκε όμως στο σχολείο και τους συμμαθητές του, πολλοί από τους οποίους έγιναν πολύ επιτυχημένοι επιστήμονες αλλά και καλλιτέχνες που έγιναν πολύ γνωστοί. Ως άνθρωπος που παρατηρεί τα πάντα και με εξαιρετική μνήμη ο Αλέξανδρος, περιέγραψε την περίοδο της ακμής του 2ου Γυμνασίου και την αρχή της παρακμής του, στα μέσα της δεκαετίας του ’60 η οποία είχε να κάνει με τις αλλαγές στην πλατεία αλλά και σε όλη την Αθήνα. Κάποια στιγμή μέτρησε τα χρόνια που είχε να περάσει την πόρτα του σχολείου και τρόμαξε! Από το 1964 που λόγω του μεγάλου αριθμού των μαθητών, ανά τρεις θυμάται πως κάθονταν στα θρανία, μετέφεραν τους μισούς σε ένα άλλο που λειτούργησε στην γωνία Αχαρνών και Ιθάκης, είχε να περάσει μέσα. Η λειτουργία του πάλι σαν σχολείο και για πρώτη φορά μάλλον στην ιστορία του σαν εκλογικό κέντρο, ήταν μια ευκαιρία γι’ αυτόν να θυμηθεί μια ολόκληρη εποχή και να μοιραστεί μαζί μου κάποιες στιγμές. Στις επαναληπτικές της επόμενης Κυριακής δώσαμε ραντεβού να μιλήσουμε για περισσότερα και για το σχολείο και την περιοχή της Βικτωρίας.

ΑΘΗΝΑ, 28052019. Εφημερίδα "Φιλελεύεθρος", σελ. 36.

ΚΟΙΝΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Βιώσιμη Ευρώπη χωρίς ίσες ευκαιρίες και ρόλους για όλους τους πολίτες της μοιάζει ως μια εταιρεία κρατών που θέλει να καρπώνονται οι λίγοι  τα κέρδη αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τα μέλη με τις αδύναμες οικονομίες. Μοίρα η οποία στην προκειμένη περίπτωση ταπεινώνει και την δημοκρατία η οποία σφόδρα αμφισβητείται και από πολλές πλευρές ενώ μια σειρά ακραίων εκφράσεων είναι ήδη διακριτές και την υπονομεύουν ανοιχτά.

                                                                 

Το ζήτημα ασφαλώς και πηγάζει από την πορεία ορισμένων λαών στο πρόσφατο παρελθόν, πράγμα που ανακινείται από επιτήδειους πολιτικούς οι οποίο βρίσκουν ένα πρόθυμο ακροατήριο στους απογοητευμένους πολίτες από την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία της οποίας η μέριμνά της εξαντλείται στις αγορές. Στην περίπτωση, η ανάπτυξη μιας ανοιχτής και ελεύθερης ευρωπαϊκής παιδείας θα ήταν το κλειδί για τη δημιουργία νέων υπερεθνικών θεσμών  που να την προάγουν και να την καλλιεργούν σε όλα τα κράτη. 

Τούτο βέβαια είναι και το βήμα για να δοθεί μια άλλη προσοχή που έχει να κάνει με την οικολογία η οποία δεν μπορεί παρά να είναι κοινός στόχος όλων των πολιτών της Ευρώπης για την φροντίδα της φύσης και την προαγωγή όλων εκείνων των μέτρων που θα κάνουν καλύτερη τη ζωή σε ένα περιβάλλον που θα κληρονομήσουν πολλές γενιές μετά από εμάς.

ΑΘΗΝΑ, 24052019. Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, σελ. 56.   

ΠΟΙΟΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ AΕΡΑ ΤΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ;

Δεν μας μένουν παρά λίγες ώρες για να ανοίξουν οι κάλπες να υποδεχτούν την ψήφο μας για την μικρή πατρίδα καθενός μας, τους Δήμους δηλαδή, τις μεγάλες περιφέρειες που συνθέτουν τη χώρα μας και την μεγαλύτερη απ’ όλες, την Ευρώπη. Το αποτέλεσμα αυτών των τριπλών εκλογών θα κρίνει και πότε θα γίνουν στο επόμενο χρονικό διάστημα και οι εθνικές εκλογές που όλοι περιμένουν σαν μια οριακή στιγμή για τη χώρα.

Όντως πρόκειται για τις πιο κρίσιμες εκλογές των τελευταίων χρόνων και η χρονιά που διανύουμε θα αναφέρεται στο μέλλον σαν η χρονιά που πήγαμε μπροστά ή γυρίσαμε πίσω σε άλλες σκοτεινές εποχές και τούτο φυσικά και θα αποφασίσουν οι ψηφοφόροι, Έλληνες και Ευρωπαίοι. Αυτοί είναι πάλι που θα επιλέξουν και τους ανθρώπους που θα πάρουν τις κρίσιμες αποφάσεις, για όλες τις πατρίδες και το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων.

Την ευθύνη για την εκλογή την φέρουν εξ ολοκλήρου οι ψηφοφόροι οι οποίοι πρέπει να επιλέξουν τον καταλληλότερο για όλες τις αρχές και οπωσδήποτε και οι υποψήφιοι τοπικοί άρχοντες, παλιοί και δοκιμασμένοι αλλά και καινούργιοι που είτε θέλουν να προσφέρουν ή απλά τους γοητεύει η εξουσία σε όποια κλίμακα αυτή τους γοητεύει. Οι ψηφοφόροι είναι αυτοί πάλι που θα κρίνουν τα όποια προγράμματα έχουν οι υποψήφιοι και αναλόγως θα ψηφίσουν αυτό που υποτίθεται θα είναι καλύτερο και θα ωφελήσει τον τόπο τους.

Ποιος θέλει την κορυφογραμμή πάνω από τα Καμάρια γεμάτη ανεμογεννήτριες;

Το ζητούμενο σε όλες τις εκλογές φυσικά και είναι το μέλλον κάθε τόπου! Το θεμελιακό στοιχείο της ύπαρξής μας που άλλοι το λένε Δήμο κι άλλοι πατρίδα σε μια εποχή μάλιστα που σφόδρα αμφισβητείται η έννοια και οι προσεγγίσεις ως προς τον βαθμό της υπονόμευσής της ποικίλλουν. Δεν θα αναφερθώ σε ορισμένες περιπτώσεις που η πατρίδα αμφισβητείται από ορισμένους τόσο που προκαλεί αμηχανία σε όσους πιστεύουν ακόμη ότι ο κόσμος θα συνεχίσει να προχωράει χωρίς να τον πληγώνει η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται διάφοροι τυχαίοι αλλά και κάποιοι δυστυχώς που έχουν πρόγραμμα.

Κάθε τόπος φυσικά και έχει τις ιδιαιτερότητές του· βουνά, νησιά, πεδιάδες, πόλεις, χωριά και τα προβλήματα αλλά και οι χάρες του είναι διαφορετικές και έτσι συνήθως αντιμετωπίζονται. Διαβάζοντας όμως τα προγράμματα των υποψηφίων και ακούγοντας τις υποσχέσεις τους καταλαβαίνουμε πως ελάχιστοι έχουν αφιερώσει εκτός από την προεκλογική περίοδο κάποιο χρόνο να τον περπατήσουν και να τον γνωρίσουν ενώ οι περισσότεροι έχουν αναθέσει σε κάποιο γραφείο να τους φτιάξει το πρόγραμμα κι αυτό το έχει αντιγράψει από κάποιο και πάει λέγοντας. Κάτω από την «ανάπτυξη» στοιβάζουν ένα σωρό σκέψεις οι περισσότερες από τις οποίες μοιάζουν με πυροτεχνήματα που θα σβήσουν μόλις κλείσει η κάλπη και νικητές και ηττημένοι κάτσουν ο καθένας στον πάγκο του.

Όπως και να έχει το πράγμα, αυτός που θα πληρώσει θα είναι ο τόπος και ο οποίος δεν έχει στόμα να μιλήσει και πόδια να φύγει μακριά. Πάνω του θα εφαρμοστούν ένα σωρό απίθανες ιδέες που ενώ υποτίθεται θέλουν το καλό του, θα τον ταπεινώσουν, θα τον προσβάλλουν, θα τον πληγώσουν, θα τον μαγαρίσουν και εν τέλει θα τον εξαντλήσουν. Τέτοια, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις ήταν η πολιτική που ασκήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και καμιά δημοτική αρχή (μην αναφερθώ και στις κοινοτικές που καταργήθηκαν) δεν κρίθηκε για τις ζημιές που προκλήθηκαν σε κάποιον τόπο είτε από τις λαθεμένες πρωτοβουλίες τους είτε από την αδιαφορία τους.

Ποιος θα υπογράψει να γεμίσουν όλες οι κορυφές πάνω από το Μέγδοβα ανεμογεννήτριες;

Οι ντόπιοι, οι ψηφοφόροι επί του προκειμένου που επέλεξαν αυτούς τους άρχοντες, μοιρασμένοι στους δικούς τους και τους αντιπάλους, δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να περιμένουν να έρθει η σειρά τους τους να συνεχίσουν, τις περισσότερες φορές, το έργο της ανάπτυξης. Με την πάροδο του χρόνου μιας και σε κανέναν δεν αποδίδεται ευθύνη, τα πράγματα ξεχνιούνται και ακολουθεί σχεδόν πάντα, η αναγνώριση του υπαίτιου ακόμα και ως ευεργέτη της περιοχής. Έτσι επέρχεται σιγά – σιγά ο ηθικός μαρασμός κάθε τοπικής κοινωνίας και η αλήθεια για τα πράγματα χώνεται βαθιά για να μην βλαστήσει ποτέ πια.

Η πρακτική αυτή ήταν που απαξίωσε όσο τίποτα τον Τόπο σαν ένα πράγμα που δεν ανήκε σε κανέναν και χωρίς τη στοιχειώδη σκέψη για το πώς αυτός θα παραδοθεί στην επόμενη γενιά. Πιο κραυγαλέο από την αδιαφορία για την καταστροφή των δασών της Ελλάδας από τις πυρκαγιές δεν υπάρχει. Ενώ όλοι ξέρουν πως η φωτιά περιμένει την κατάλληλη στιγμή κάθε καλοκαίρι να ξεσπάσει αμείλικτη, παραπέμπουν την ευθύνη της πρόληψης σε αόρατες και οκνηρές υπηρεσίες που έχουν πλήθος επιχειρησιακών σχεδίων στα χαρτιά αλλά συνήθως διαθέτουν ελάχιστο εξοπλισμό και μέσα να αντιμετωπίσουν ένα τέτοιο φαινόμενο. Κι αν επιχειρήσουν, θα βρουν μπροστά τους ένα βουνό εμπόδια που κι αυτά έχουν να κάνουν με την αδιαφορία και τον κακό συντονισμό των σχετικών υπηρεσιών.

Τα βουνά ήταν η Κιβωτός του κόσμου και δεν πρέπει να αφεθούν στην διάθεση κάθε εργολάβου.

Οι πυρκαγιές είναι μόνο ένα παράδειγμα από το πλήθος των ζητημάτων που αφορούν την αδιαφορία των πάντων για τον τόπο. Το ίδιο αντιμετωπίζεται το ζήτημα των νερών, με την εκπληκτική ρύπανσή τους από κάθε είδους δραστηριότητες τόσο των επιφανειακών, όσο και του υπεδάφους. Το ίδιο και η θάλασσα που γίνεται αποδέκτης όλων των λυμάτων. Το ίδιο πάλι υποφέρουν και οι πεδιάδες από την αλόγιστη εκμετάλλευση.

Τελευταία στη σειρά των στοιχείων του τόπου που ταπεινώνονται χάρη στην ανάπτυξη είναι η εγκατάσταση βιομηχανικών μονάδων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΒΑΠΕ) σε κάθε κορυφή των βουνών της Ελλάδας. Είναι ένας καινούργιος τρόπος εκμετάλλευσης της φύσης που στηρίζεται σε μια σειρά υπολογισμένων και επιδοτούμενων μάλιστα ενεργειών που αποδίδουν τεράστια κέρδη σε ορισμένες βιομηχανίες και λόμπυ οικονομικών συμφερόντων.

Αυτά, πίσω από τη μάσκα της προστασίας του περιβάλλοντος, αφού έχουν στρώσει το δρόμο με μεγάλης κλίμακας και ποικιλίας τρόπων επιβάλουν την ανάπτυξη ακόμη και σε περιοχές ειδικής προστασίας μεγάλων συγκροτημάτων από ανεμογεννήτριες και δικτύων τα οποία κυριολεκτικά ξεθεμελιώνουν τον τόπο, δημιουργούν ανεπανόρθωτες βλάβες στα οικοσυστήματα, αλλοιώνουν σε τραγικό βαθμό το τοπίο και επηρεάζουν αρνητικά τις δραστηριότητες των ανθρώπων και την ισορροπία ακόμη του κλίματος.

Ακόμη και στην "Κοιμωμένη των Αγράφων" θέλουν να φυτέψουν ανεμογεννήτριες.

Τα αποτελέσματα αυτής της πρακτικής είναι ήδη ορατά σε πολλές περιοχές της Ελλάδας αλλά οι τα συμφέροντα που προωθούν τις ΒΑΠΕ εκτός του ότι είναι πανίσχυρα σε εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, επιβάλλουν τη θέλησή τους σε πολλές τοπικές κοινωνίες μέσω των επιλογών που κάνουν οι τοπικοί άρχοντες και χωρίς προηγουμένως να γίνει ένας έστω ενημερωτικός διάλογος με τον κόσμο. Κι όταν αυτός γίνεται, είναι γεμάτος είναι γεμάτος από ψευδείς πληροφορίες και αμφίβολες επιστημονικές προσεγγίσεις που στοχεύουν στην ανάγκη των ανθρώπων και οι λύσεις που προσφέρουν δεν έχουν καμιά συνέχεια και συνέπεια.

Την ευθύνη για την εξέλιξη αυτής της κατάστασης την έχουν οι τοπικοί άρχοντες και είναι αυτοί που με την υπογραφή τους επιτρέπουν την άλωση και των ελληνικών βουνών από λογής – λογής επιχειρηματίες που στόχος τους δεν είναι να παράξουν πράσινη ενέργεια όπως λένε από ανανεώσιμες πηγές, τον αέρα δηλαδή αλλά να αυξήσουν με κάθε τρόπο τα κέρδη τους προκαλώντας και μια σύγχυση στις τοπικές κοινωνίες με τις ανυπόστατες υποσχέσεις για την ανάπτυξη.

Στην περίπτωση, η μόνη δύναμη που μπορεί να τους σταματήσει είναι η ενημέρωση και αυτή είναι υποχρεωμένοι να κάνουν όσοι ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη κάθε τόπου και θέλουν να αναλάβουν τις τύχες τους. Η δέσμευσή τους ότι θα εξαντλήσουν κάθε πτυχή του διαλόγου πάνω στις ΒΑΠΕ πριν βάλουν την υπογραφή τους είναι η πιο τίμια στάση και τους προφυλάσσει από την οργή του κόσμου στο μέλλον. Κι ακόμη, όσοι τοπικοί άρχοντες στο παρελθόν, είτε από ελλιπή ενημέρωση ίσως, είτε από επιπολαιότητα (για να είμαστε πιο ειλικρινείς) υποστήριξαν αυτού του είδους την ανάπτυξη, οι επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές είναι μια ευκαιρία να αλλάξουν θέση μέσω της ψήφου των δημοτών τους.

Ποιος μπορεί να φανταστεί όλες τις κορυφές των Αγράφων φυτεμένες με ανεμογεννήτριες;

Αρκεί βέβαια αυτή η θέση να είναι ειλικρινής και να στηρίζεται σε πραγματικά στοιχεία και όχι σε αυτά που προσφέρουν αφειδώς και με ύποπτο πολλές φορές τρόπο οι εργολάβοι οι οποίοι ούτως ή άλλως δεν είναι και ψηφοφόροι τους και φυσικά δεν θα υποστούν τις όποιες συνέπειες της καταστροφής. Μόλις κάνουν τη δουλειά τους, ούτε που θα γυρίσουν να κοιτάξουν πίσω τι άφησαν αλλά θα κάνουν και πως δεν γνωρίζουν τον Δήμαρχο, τον Κοινοτικό Σύμβουλο, τον Πρόεδρο και όποιον άλλο τοπικό παράγοντα έχει βάλει την υπογραφή του να γίνει κάθε κορυφή σε όλη την Ελλάδα κρανίου τόπος. Κι έτσι, με αυτό το αρνητικό πρόσημο, θα μείνουν στην Ιστορία κι θα αποτελούν κακό παράδειγμα για τις επόμενες γενιές σε κάθε τόπο. 

ΑΘΗΝΑ, 24052019

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΟΣ ΜΕ ΤΗΝ «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ» ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Το ενδιαφέρον του Αντώνη Παπαδάκου για τα κοινά του τόπου του δεν προέκυψε τώρα, ενόψει των αυτοδιοικητικών  εκλογών της ερχόμενης Κυριακής αλλά ούτε και ήταν κάτι που ευκαιριακά εξέφραζε στο παρελθόν σε ανάλογες περιπτώσεις. Άνθρωπος της αγοράς ο Αντώνης ήταν και είναι σε καθημερινή επαφή με  τον κόσμο της Καρδίτσας, έβλεπε τα προβλήματα αλλά και τις δυνατότητες που έχει o νομός και όλη η Θεσσαλία και ήταν πάντα σε ανοιχτό διάλογο με τον κόσμο που ασχολούνταν με την πρωτογενή παραγωγή, την μεταποίηση των προϊόντων του τόπου του, το εμπόριο και τον τουρισμό.   

Στην αγορά ο Αντώνης Παπαδάκος συνάντησε και τον Δημήτρη Κουρέτα, τον καθηγητή Βιοχημείας – Βιοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας που δεν περιορίζεται στη θεωρία αλλά τις ιδέες του τις κάνει πράξη και με την εμπειρία που έχει αποκτήσει πάνω στα ζητήματα διατροφής και την σχετική τεχνολογία και την επαφή του με τους παραγωγούς και τους επαγγελματίες όλης της Θεσσαλίας, προτείνει μιας άλλης μορφής ανάπτυξη που στηρίζεται στην αγροτοδιατροφή, τον πολιτισμό και τον τουρισμό. Η πρότασή του εξελίχθηκε σε πολιτικό πρόγραμμα και με καλά επεξεργασμένες και δοκιμασμένες θέσεις, μπήκε επικεφαλής του συνδυασμού «Πρωτοβουλία» για τις περιφερειακές εκλογές στη Θεσσαλία και στις λίστες βλέπουμε πολλούς ανθρώπους που έχουν το ίδιο όραμα.  Οι θέσεις της «Πρωτοβουλίας» ήταν που έκαναν τον Αντώνη Παπαδάκο να συμμετάσχει στις εκλογές και να μπει δυναμικά στον αγώνα για να γίνουν γνωστές στην Καρδίτσα, στη Θεσσαλία και σε όλη την Ελλάδα. 

Ο Αντώνης Παπαδάκος, ένας ενεργός πολίτης της Καρδίτσας είχε ένα όνειρο: Να φτιάξει ένα κατάστημα όπου ο Καρδιτσιώτης και ο επισκέπτης της Καρδίτσας θα εύρισκαν τα προϊόντα του νομού, είτε αυτά προέρχονταν από τον κάμπο, είτε από τα Άγραφα και γι’ αυτό άνοιξε πριν από τρία χρόνια το παντοπωλείο «Αμάραντες Γεύσεις» στην Δημοτική Αγορά. Ο κύκλος του εκεί τέλειωσε και από σήμερα ήδη λειτουργεί με το ίδιο μοντέλο και καινούργιες προτάσεις στον κεντρικό δρόμο Δ. Τερτίπη 12 και τούτη τη φορά δεν περιορίζεται στον παραδοσιακό τρόπο αλλά ανοίγεται και στο ηλεκτρονικό εμπόριο.

Η σκέψη που τον οδήγησε σε αυτή την επιλογή ήταν να είναι πιο κοντά στους συντοπίτες του κυρίως όμως στους τουρίστες και τους επισκέπτες της Καρδίτσας και φιλοδοξεί να γίνει η βιτρίνα της καρδιτσιώτικης διατροφικής παραγωγής και επιχειρηματικότητας.

Ο Αντώνης Παπαδάκος έχει ένα όραμα για τον τόπο του και συμμετάσχει εθελοντικά σε αρκετές ομάδες και πρωτοβουλίες που θέλουν μια άλλη ανάπτυξη στην Καρδίτσα, σεβόμενη πρώτα απ’ όλα το περιβάλλον και κυρίως τα Άγραφα αλλά και να στηρίζεται στην παράδοση καθώς και την προβολή του αληθινού προσώπου της πατρίδας του. Ενεργό μέλος του Ελληνικού Ορειβατικού Συλλόγου Καρδίτσας που έχει να επιδείξει τεράστιο έργο με τους ποδηλάτες που δίνουν ένα άλλο χρώμα στην πόλη και φυσικά του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού του, του Αμαράντου, καθώς και με τη συμμετοχή στο Δ.Σ. Δ.Ο.Π.Α. Καρδίτσας, στο Δ.Σ. του Αγροτοτουρισμού Θεσσαλίας θέλει να δει τον τόπο του να μπει σε ένα δρόμο ανάπτυξης και να ξεχωρίζει σε όλη την Ελλάδα.    

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 23052019

Η ΑΘΗΝΑ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΣΤΟΝ «ΝΑΥΤΙΛΟ»

Το βιβλιοπωλείο "Ναυτίλος" συμμετέχει με τον δικό του τρόπο
στις δημοτικές εκλογές με μια προθήκη γεμάτη από βιβλία για την Αθήνα. 

Ο «Ναυτίλος», στην οδό Χαριλάου Τρικούπη 28 είναι από τα ελάχιστα βιβλιοπωλεία της Αθήνας που διατηρεί ακόμη τον αέρα μιας άλλης, όχι και μακρινής εποχής, τότε τα βιβλία δεν κυκλοφορούσαν με μάρκετινγκ και προωθούνταν με τρόπους που δεν ξεχωρίζουν από τα άλλα προϊόντα της αγοράς. Γι’ αυτό αποτελεί και στέκι όχι μόνο των βιβλιόφιλων  αλλά και πολλών συγγραφέων, ποιητών, κάποιων ανθρώπων που γράφουν και θέλουν να συζητήσουν με άλλους για τα βιβλία τους, να ανταλλάξουν γνώμες, να ενημερωθούν.  

Ψυχή του «Ναυτίλου» είναι ο Γιώργος Τσάκαλος, ένας άνθρωπος αφιερωμένος στο βιβλίο που γνωρίζει όσο λίγοι άλλοι στην Αθήνα, τις εκδόσεις και τους ανθρώπους που κινούνται στο χώρο αυτό και φυσικά αναλαμβάνει να βρει ακόμα και τα πιο σπάνια βιβλία και περιοδικά. Μαζί του βέβαια είναι και ο Κώστας Τρικούπης ο οποίος δεν υστερεί σε γνώσεις γύρω από το βιβλίο καθώς και άλλοι φίλοι που συγκροτούν την παρέα του Ναυτίλου η οποία δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα συναντήσεων αλλά μέλη και φίλους της μπορεί να συναντήσει κάποιος εκεί και τις πιο απίθανες ώρες και στιγμές της ημέρας.

Συχνά – πυκνά ο «Ναυτίλος» διοργανώνει και θεματικά αφιερώματα σε βιβλία, ειδικά παλαιότερων εκδόσεων που δίνουν την ευκαιρία σε όποιους ενδιαφέρονται να γνωρίσουν και να προμηθευτούν εκδοτικούς θησαυρούς. Ενόψει μάλιστα των δημοτικών εκλογών, έχει κάνει ένα μεγάλο αφιέρωμα στα βιβλία που γράφτηκαν για την Αθήνα. Ο αριθμός βέβαια αυτών των βιβλίων καθώς και των περιοδικών που η θεματογραφία τους αφορά την Αθήνα είναι τεράστιος αλλά ο Γιώργος Τσάκαλος με την επιμονή του και την εμπειρία του κατάφερε να συγκεντρώσει δεκάδες ενδιαφέροντες τίτλους που καλύπτουν ένα διάστημα παραπάνω από ενάμιση αιώνα. Εκείνο που είναι εκπληκτικό είναι ότι ανάμεσά σε πολλά γνωστά βιβλία  είναι δεκάδες άλλα που πολύς κόσμος τα αγνοεί, είτε γιατί αυτά γράφτηκαν σε δύσκολες περιόδους για την Αθήνα, είτε προορίζονταν για ένα πολύ συγκεκριμένο και ειδικό κοινό ενώ σημαντικός είναι ο αριθμός βιβλίων που περιέχουν κείμενα που είδαν το φως σε σελίδες εφημερίδων ως χρονογραφήματα ή επιφυλλίδες και υπέγραφαν λαμπροί  δημοσιογράφοι που αγάπησαν την πόλη και σχολίαζαν τα πράγματα και τα θαύματα της εποχής τους ο καθένας με τον δικό του τρόπο. 

Στη φωτογραφία, ο Κώστας Καμαριάρης (ο καραγκιοζοπαίχτης Ψυχραιμίας) 

μελετά ένα σπάνιο χάρτη του Κώστα Μπίρη της μεταπολεμικής Αθήνας. 

Επί πλέον, στο πλήθος των αθηναϊκών βιβλίων που έχουν καταλάβει την βιτρίνα και έχουν πλημμυρίσει τους πάγκους του «Ναυτίλου»  μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να βρει σπάνιες εκδόσεις που δεν αναφέρονται στην ιστορία και τα μνημεία της πόλης, αλλά σε ένα σωρό άλλα ενδιαφέροντα πράγματα. Όπως, για τον κόσμο του αθηναϊκού περιθωρίου σε διάφορες εποχές, την ιστορία των λαϊκών γειτονιών, αναφορές σε πρόσωπα που έγιναν μύθοι, για περίεργα τοπόσημα, άλλα παράξενα που απασχόλησαν τον κόσμο και όλα μαζί προκαλούν να γνωρίσουμε την πόλη με τα καλά της και τα στραβά της.     

Το αφιέρωμα του «Ναυτίλου» στα βιβλία της Αθήνας να συνεχίσει και μετά τον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών και όποιος δεν μπορεί να περπατήσει ως τη Χαριλάου Τρικούπη και θέλει  να πληροφορηθεί για κάποιο τίτλο, μπορεί να απευθυνθεί στο τηλέφωνο 21 03616204.

ΑΘΗΝΑ, 21052019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37.

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΑΤΣΙΟΥΡΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Οι ρίζες του Κώστα Φίλιππα Πλατσιούρη είναι βαθιές αγραφιώτικες και ο τόπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε αυτός είναι που διαμόρφωσε και συνεχίζει να επηρεάζει τη ζωή του και η στάση του απέναντι στα πράγματα της μικρής του πατρίδας και της Καρδίτσας αναγνωρίζεται από την πλειονότητα των συμπατριωτών του στα Άγραφα και την Καρδίτσα καθώς παραμένει ενεργό μέλος της κοινότητας της Νεράιδας (Σπινάσα) και με διαρκή συμμετοχή στα κοινά. 

Στο παρελθόν διετέλεσε και πρόεδρος του τοπικού διαμερίσματος Νεράιδας και η θητεία του άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις για την προσοχή που έδωσε στα ζητήματα του χωριού του, την αλληλεγγύη προς τους συγχωριανούς του και φυσικά την προσπάθεια για την επίλυση ζωτικών ζητημάτων, όπως η συγκοινωνία, η περίθαλψη, η καθαριότητα, η φροντίδα των ηλικιωμένων, η προώθηση του παραμεγδόβιου δρόμου για να αποκτήσει σύνδεση η Καρδίτσα με την Ευρυτανία και το Αγρίνιο. Με την ίδια ζέση εργάστηκε για τα ζητήματα της Νεράιδας και ως αντιπρόεδρος του Εξωραϊστικού Συλλόγου Νεράιδας.

Ο Κώστας Πλατσιούρης εργάζεται και προσφέρει στο λεπτό και ευαίσθητο  σύστημα της ψυχικής υγείας στην Καρδίτσα όπου και διαμένει με την οικογένειά του σε ένα σπίτι έξω από την πόλη όπου κρατάει και την παράδοση της Νεράιδας που θέλει κάθε σπίτι να έχει και τον κήπο του καθώς και το κοπαδάκι του και διαρκώς ανοιχτή την πόρτα του.

Στις εκλογές για την περιφέρεια της Θεσσαλίας, ο  Κώστας Πλατσιούρης συμμετέχει στον συνδυασμό «Η Θεσσαλία στην Καρδιά μας» με επικεφαλής τον Νίκο Τσιλιμίγκα και η ψήφος στο πρόσωπό του έχει ιδιαίτερη σημασία για την Καρδίτσα και τα Άγραφα.

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 21052019

Σ’ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ

Όσο πιο παλιά είναι κάποια συνοικία της Αθήνας, τόσο περισσότερα παρατημένα σπίτια έχει και από τα οποία ένας μεγάλος αριθμός είναι σχεδόν ερείπια και επικίνδυνα για κατοίκηση. Αυτή την κατάσταση βλέπουμε κυρίως στου Ψυρρή, στον Κεραμεικό, στο Μεταξουργείο, στα Πετράλωνα και στις άλλες νότιες συνοικίες πάνω και κάτω από τις γραμμές του τρένου καθώς και σε ορισμένες γειτονιές κάτω από την Αχαρνών.  

Αυτές οι συνοικίες ήταν και οι πρώτες που απλώθηκε η Αθήνα από τότε που έγινε πρωτεύουσα και σε αυτά τα σπίτια, άλλα χτισμένα στο σχέδιο της πόλης και άλλα αυθαίρετα μεγάλωσε η γενιά που δρασκέλισε τον  αιώνα των μεγάλων υποσχέσεων, τον 20^ο που η Ελλάδα έζησε μεγάλες νίκες αλλά και τρομακτικές καταστροφές. Μικρά σπίτια τα περισσότερα χτισμένα από εμπειροτέχνες που συνταίριασαν τα λαϊκά στοιχεία με τις τάσεις της αρχιτεκτονικής η οποία με μεγάλους εκπρόσωπούς της τότε άρχιζε τότε να διαμορφώνει την σύγχρονη Αθήνα συνέθεσαν μια σειρά από όμορφες γειτονιές και τις οποίες νοσταλγούμε, όταν κομμάτια τους βλέπουμε στις κινηματογραφικές ταινίες που γυρίστηκαν τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και πριν την περίοδο της αντιπαροχής. 

Είναι αρκετά τα σπίτια εκείνης της εποχής που είναι ακόμη και τούτο οφείλεται κυρίως σε ζητήματα που προέκυψαν μεταξύ των κληρονόμων κι έτσι γλίτωσαν την αντιπαροχή. Στη σωτηρία ορισμένων έχει εμπλακεί και η αρχαιολογική υπηρεσία εξαιτίας των αρχαίων που ενδεχομένως κρύβονται στο έδαφος ενώ ορισμένα κηρύχθηκαν διατηρητέα για να έχουν απλά ένα ένδοξο τέλος όταν απροστάτευτα λυγίσουν από τον καιρό ή καμιά φωτιά ενδεχομένως. Η περιοχή του Κεραμεικού κυρίως αλλά και του Μεταξουργείου είναι γεμάτη από τέτοια και κάποια απ’ αυτά, όσα δεν στεγάζουν οίκους ανοχής γίνονται καταφύγια αστέγων ή απλά εστίες ρύπανσης και χώροι άλλων παρανόμων δραστηριοτήτων.

Ένας απ’ αυτούς δρόμους που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα και μάλιστα ακέραιο στο περισσότερο μήκος του είναι η οδός Ιάσωνος στο Μεταξουργείο η οποία μάλιστα έχει πεζοδρομηθεί, πράγμα που δεν ενθουσίασε τους ιδιοκτήτες των παλιών σπιτιών για να επιστρέψουν στα πατρογονικά τους κι άλλα τα άφησαν στο έλεος της φθοράς ενώ όσα ήταν σε κάποια καλή κατάσταση τα νοίκιασαν για να γίνουν οίκοι ανοχής. Αυτά είναι και τα μόνα σπίτια στην οδό Ιάσονος που έχουν ανοιχτές πόρτες και μάλιστα όλες τις ώρες της ημέρας.

Η εγκατάλειψη της οδού Ιάσονος είναι παλιά υπόθεση και σίγουρα υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εκεί αλλά σήμερα κατοικούν αλλού, σε άλλες γειτονιές και πιθανόν ψηφίζουν σε άλλους δήμους. Δεν αποκλείεται όμως κάποιοι απ’ αυτούς ή τους απογόνους τους να ψηφίζουν στο Δήμο της Αθήνας και να έρθουν να ψηφίσουν σε κάποιο εκλογικό κέντρο στο Μεταξουργείο. Με την ευκαιρία μπορεί, να κάνουν και μια βόλτα και Στους γύρω δρόμους για να δούνε τα πατρογονικά σπίτια τους που ρημάζουν και ίσως σκεφτούν πόσο μάταιο είναι αυτό που κάνουν καθώς τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει και στην Ιάσονος και το Μεταξουργείο να επιστρέψει η παλιά ζωή.

ΑΘΗΝΑ, 20052019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37.

ΟΙ ΨΑΛΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Είναι μόνιμοι κάτοικοι της πόλης, τα κομψά κοτσύφια και ομορφαίνουν τις γειτονιές που έχουν δέντρα και θάμνους με πράσινο όλο το χρόνο καθώς και τα μπαλκόνια που υπάρχουν γλάστρες με πρασινάδες και καμιά φορά φτιάχνουν εκεί τις φωλιές τους. Η παρουσία τους είναι ιδιαίτερα αντιληπτή στα πρωινά της άνοιξης και δεν είναι λίγος ο κόσμος που κοντοστέκεται σε να τους ακούσει να ψέλνουν τον έρωτα και τη ζωή κι έτσι χωρίς πολύ κόπο κερδίζουν τις εντυπώσεις από τα άλλα πετούμενα και εμπνέουν και ποιητές.

Αποτελούν μια ειδική κατηγορία πετούμενων οι κότσυφες της Αθήνας και κάθε πόλης εξάλλου. Παρ’ ότι είναι είδος που ζει στα δάση και στις εξοχές μπορεί να φτιάξει εύκολα φωλιά στα πάρκα και στους λόφους της Αθήνας κι από εκεί να κάνει τις βόλτες του αναζητώντας τροφή στις ελιές, τις δάφνες και στα γκαζόν όπου τα ποτίζουν βέβαια που σκάβει με το ράμφος του να βρει σκουλήκια και έντομα. Είναι εκλεκτικός στην τροφή του, δεν ορμάει όπως τα περιστέρια στα σκουπίδια ή οι σπουργίτες στα ψίχουλα των πεζοδρομίων ούτε πίνει νερό από τις γούβες των δρόμων και επιλέγει να δροσιστεί όπου ξεφεύγει λίγο νερό από τα λάστιχα ποτίσματος και τα συντριβάνια. Γι’ αυτό και ξυπνάνε πολύ νωρίς το πρωί και πετάνε όπου βρουν κλαρί να κάτσουν χωρίς να γίνονται αντιληπτοί γιατί τους χαρακτηρίζει και μια διακριτικότητα που δεν βλέπουμε στα άλλα πουλιά. Δεν θέλει αυτός το στριμωξίδι με τα περιστέρια και τις δεκαοχτούρες, δεν τον βλέπουμε να κάθεται στα σύρματα των δικτύων ή στα γείσα των παραθύρων και φυσικά δεν ευθύνεται για τη ρύπανση από κουτσουλιές στις τέντες και στα μπαλκόνια. 

Μοναχικός στις περιπλανήσεις του πετάει μόνο όπου υπάρχει πράσινο και με πολύ λεπτούς τρόπους σκαλίζει τη γη να βρει τροφή και βρίσκει όπου δεν την έχουν πλημμυρίσει με λιπάσματα ή εντομοκτόνα. Τσιμπάει και σηκώνει το κεφάλι να δει μη και τον παραμονεύει καμιά γάτα και συνεχίζει διακριτικά το έργο του μέχρι να χορτάσει ή εξαντληθεί η πηγή. Μετά πετάει στον πλησιέστερο θάμνο, δεν του αρέσουν τα ψηλά κλαδιά και από εκεί αρχίζει να ψάλλει. Για τον ίδιο, για το ταίρι το για τους ανθρώπους που τον αγαπάνε.

Υμνεί τη ζωή και τον κόσμο τις ώρες που το φως δεν πλημμυρίζει την πόλη: στο ξημέρωμα, στο σούρουπο, στο σκοτάδι και οι μελωδίες του απευθύνονται σε όλο τον κόσμο. Παλιότερα, όταν τα παρκάκια ήταν καταφύγιο των ερωτευμένων τους ενέπνεε με τον τρόπο του αλλά και σήμερα, που αυτοί οι χώροι που έχουν καταληφθεί από τους αστέγους και τους πλάνητες της πόλης, τον ίδιο ρόλο παίζει και τους συντροφεύει της ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς τους και τα βράδια που γέρνουν να κοιμηθούν στα κρύα παγκάκια.

ΑΘΗΝΑ, 16052019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 01052019, σελ. 37.

ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ Η ΑΘΗΝΑ

Χρειάστηκε να γίνει μια επιδρομή κουκουλοφόρων το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στην οδό Βουκουρεστίου οι οποίοι με σφυριά έσπασαν τις προθήκες πολλών καταστημάτων για να επιβεβαιωθούμε για μια ακόμη φορά πως η Αθήνα είναι «ανοχύρωτη» πόλη. Το γεγονός ακολούθησε πλήθος διαμαρτυριών από τους καταστηματάρχες και δηλώσεων από πολιτικούς, της αντιπολίτευσης κυρίως προς την κυβέρνηση για την απαράδεκτη κατάσταση λέγοντας βέβαια πως δεν θέλει να τα χαλάσει με τα γνωστά – άγνωστα καλόπαιδα.

Φυσικά το ίδιο ακούγαμε εδώ και πολλά χρόνια, όταν η οδός Στουρνάρη άρχιζε να γίνεται χώρος αναλόγων εκδηλώσεων αλλά σιγά – σιγά οι φωνές διαμαρτυρίας από τους καταστηματάρχες ατόνισαν καθώς ελάχιστοι έμειναν εκεί και κρατάνε με τρόμο ανοιχτά μαγαζιά και τα διπλοασφαλίζουν όταν βλέπουν πως έρχεται η ώρα των καθιερωμένων συγκρούσεων των κουκουλοφόρων με την Αστυνομία. Το ίδιο ακούμε και για πολλές άλλες περιπτώσεις αναλόγων επιθέσεων σε επιλεγμένους στόχους (τράπεζες, σούπερ μάρκετ, γραφεία εταιρειών) σε όλη την Αθήνα, γεγονότα τα οποία πολλές φορές η Αστυνομία αντί να τα αντιμετωπίσει ως εγκληματικές ενέργειες τα αφήνει να ξεχαστούν δίνοντας την εντύπωση πως αυτά είναι κομμάτι πολιτικών διεκδικήσεων και άρα θεμιτά από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που θεωρεί ότι υπηρετεί την Αριστερά. Κραυγαλέα περίπτωση που ενισχύει αυτήν την εντύπωση είναι η δράση του «Ρουβίκωνα» του οποίου τα μέλη όταν συνελήφθησαν στο προαύλιο της Βουλής, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν αλλά τους παραγγέλθηκε με εντολή του προέδρου της Βουλής και ταξί για φύγουν ανενόχλητοι.

Γιατί λοιπόν να μην επιτεθούν οι κουκουλοφόροι στα καταστήματα της Βουκουρεστίου που απέχει από τη Βουλή μόλις διακόσια μέτρα και στην οποία, γνωρίζοντας την αδυναμία που έχουν προς αυτούς, εκτός από τον πρόεδρο της Βουλής και πολλά άλλα μέλη της κυβέρνησης καθώς και στελέχη της Κουμουνδούρου,  μπορεί και να ζητούσαν και άσυλο αν έπαιρνε σοβαρά η Αστυνομία το ρόλο της. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο επιτέθηκαν και διάλεξαν μάλιστα και την ημέρα στη Βουλή συζητιόνταν το θέμα Πολάκη που από μομφή από πλευράς της ΝΔ η κυβέρνηση το ανήγαγε εντέχνως σε ψήφο εμπιστοσύνης όπου πολύς θόρυβος έγινε πάλι για τις κακές ελίτ που κυβερνούσαν τη χώρα και την κατέστρεψαν.

Σε αυτό το πνεύμα λοιπόν οι κουκουλοφόροι πήραν τα σφυριά να καταστρέψουν μια σειρά από τα καλύτερα και πιο ακριβά καταστήματα της Αθήνας των οποίων πελάτες δεν είναι μόνο όσοι είναι στις ελίτ του πλούτου αλλά και όποιος άλλος δύναται μπορεί να διαβεί τις πόρτες τους. Αυτούς τους δεύτερους είχε ως στόχο η επίθεση και όχι τους άλλους που μπορούν να πάνε παραπέρα και παραέξω να διαθέσουν τον πλούτο τους. Να φοβηθούν ήθελαν οι καταστηματάρχες και να κλείσουν τα καταστήματα με ακριβά ρολόγια και γραβάτες και να γίνει η Βουκουρεστίου ένας ακόμη δρόμος σαν όλους τους άλλους της Αθήνας με κατεβασμένα ρολά και σκονισμένα ενοικιαστήρια στις πόρτες. Στην προσπάθεια αυτή, οι κουκουλοφόροι δεν είναι μόνοι. Ένας ολόκληρος μηχανισμός τους υποστηρίζει και άμα βρεθούν στα δύσκολα, είναι έτοιμος να τους πάει και με ταξί στο σπίτι τους καθώς τους αντιμετωπίζει σαν μια ελίτ που κάποιες χώρες παλιότερα τις έκανε ρημαδιό!

ΑΘΗΝΑ, 15052019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 13052019, σελ. 34.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Με την πολιτική η σχέση μου ποτέ δεν ήταν ενθουσιώδης. Λόγω της δουλειάς όμως πάντα την εύρισκα διαρκώς μπροστά μου αλλά εκ των πραγμάτων έπρεπε να κρατάω τις αποστάσεις μου αρκούμενος να σχολιάζω πρόσωπα και πράγματα με τον δικό μου τρόπο και πάντα με την υπογραφή μου στις εφημερίδες και τα περιοδικά. Χάριν τούτου ποτέ δεν παρασύρθηκα με υποψηφιότητες αλλά δεν υπήρξα ποτέ μέλος κάποιου κόμματος. 

Εξαίρεση σε αυτή τη στάση ήταν μόνο ο χώρος της οικολογίας στον οποίο είχα δραστηριοποιηθεί από πολύ νωρίς και τον υποστήριξα από τα πρώτα βήματά του στη δεκαετία του ’80. Με αρχή τις εκλογές του 1989 (ποιος άραγε θυμάται των πρώτη επιτυχία της οικολογίας;) πολλές ήταν οι φορές που εκτέθηκα στις εθνικές εκλογές με τα κατά καιρούς σχήματα που παρουσίαζε ο χώρος της οικολογίας. Τελευταία φορά ήταν στις ευρωεκλογές του 2014 με τον συνδυασμό «ΠΡΑΣΙΝΟΙ – Αλληλεγγύη, Δημιουργία, Οικολογία» με επικεφαλής τον Νίκο Χρυσόγελο και το αποτέλεσμα δεν μας απογοήτευσε.

Τούτη τη φορά εκτίθεμαι πάλι στις ευρωεκλογές της 26 Ιουνίουμαζί με τον Νίκο Χρυσόγελο και πολλούς καλούς φίλους και φίλες στον συνδυασμό  «ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ – ΠΡΑΣΙΝΟΙ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» ελπίζοντας σε ένα καλό αποτέλεσμα που δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά η διαφορετική ματιά και προσέγγιση στα κρίσιμα πράγματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας, η Ευρώπη και ο πλανήτης. Η δυνατή ομάδα των υποψηφίων έχει αποδείξει πως στην πολιτική δεν αρκεί η δύναμη αλλά τα καλύτερα αποτελέσματα τα φέρνει ο τρόπος που βλέπουμε και διαχειριζόμαστε τα πράγματα είτε αυτά προκύπτουν ξαφνικά ή χρονίζουν… 

ΑΘΗΝΑ, 13052019

ΤΟ ΜΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΤΣΑΛΑΠΕΤΕΙΝΟΥ

Μια από τις πιο ωραίες στιγμές της ημέρας, σήμερα το μεσημέρι που με τον φακό μου «έπιασα» έναν πολύ υποψιασμένο και προσεκτικό τσαλαπειτινό που κατέβηκε στο φρέσκο γκαζόν στο Ζάππειο. Η εικόνα με έβαλε σε σκέψεις για το πόσες τέτοιες πράσινες γωνιές θα μπορούσαν να γίνουν στην Αθήνα να έρχονται να βοσκούν όχι μόνο οι τσαλαπετεινοί αλλά όλα τα πετούμενα της πόλης και να ξαπλώνουν οι άνθρωποι να χαίρονται τη μέρα τους. Το φορτώνω στο ωραίο τσαλαπετεινό το μήνυμα και το στέλνω σε όλους τους υποψηφίους!!! 

ΑΘΗΝΑ, 10052019