ΕΝΑ ΣΥΝΝΕΦΑΚΙ ΑΠΟ ΣΠΟΥΡΓΙΤΕΣ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ

Αναφέρομαι και γράφω συνεχώς τον κήπο και τις καλλιέργειες, σαν μέσα σε αυτό να κυκλοφορώ μόνο εγώ και γύρω μου να είναι τα φυτά και τα δέντρα, ήμερα και άγρια, στέρφα ή καρποφόρα. Όλο αυτό τον καιρό σπάνια ήταν η αναφορά σε άλλα ζωντανά, μια δυο σημειώσεις ήταν για τα πρόβατα του γείτονα την άνοιξη και για τις χελώνες που στεναχωρήθηκαν πολύ που τους έκοψα με την περίφραξη την όρεξη να επισκεφτούν τον κήπο και να δοκιμάσουν πρώτες απ’ όλους αυτές τα κηπευτικά που φύτεψα.

Δεν έχω αναφερθεί σχεδόν καθόλου στα πουλιά και αυτό γιατί απλά δεν υπάρχουν και κυριολεκτώ. Έξι μήνες ανεβοκατεβαίνω στο χωράφι και αν είδα λίγα κοράκια, κάποιες κίσσες, μερικούς κότσυφες είναι ζήτημα. Α, και λίγα λιανοπούλια. Το γεγονός, αν λάβω υπ’ όψιν τη ζωή που είχε το χωράφι πριν από τριάντα, πενήντα χρόνια είναι απογοητευτικό και φανερώνει πως για κάποιο λόγο έχουν εξαφανιστεί σε τραγικό βαθμό τα πουλιά αλλά και κάθε άλλο είδος ζωής εκτός από τα αγριογούρουνα, τα ζαρκάδια και τα αρπακτικά (αλεπούδες, κουνάβια, λυκόπουλα) που σημάδια από το πέρασμά τους βλέπω καθημερινά.

Κάποτε το χωράφι αλλά και όλος ο τόπος γύρω έσφυζε από ζωή, θηλαστικά, τρωκτικά, ερπετά και πτηνά ήταν σε διαρκή κίνηση και φυσικά ανταγωνισμό για το ποιο θα επιβιώσει. Ήταν μια εποχή που όχι μόνο το χωράφι αλλά και ο γύρω απ’ αυτό χώρος περπατιόνταν από ζωντανά και οι άνθρωποι παντού άφηναν τα σημάδια τους με τις καλλιέργειες και όσα αυτές απαιτούσαν. Παντού τα μονοπάτια ήταν ανοιχτά, τα αυλάκια καθαρά και οι πηγές και οι γούρνες περιποιημένες. Έτσι όλα αυτά τα πλάσματα εύρισκαν τροφή και νερό.

Με τα χρόνια όμως και την εγκατάλειψη που ακολούθησε, αυτός ο μικρόκοσμος χωραφιού και λόγγου που λειτουργούσε αρμονικά άρχισε να διαλύεται και ορισμένα είδη να απομακρύνονται απ’ αυτόν ή να εξαφανίζονται. Στην περίπτωση δεν έπαιξαν ρόλο ούτε τα φυτοφάρμακα, ούτε τα λιπάσματα γιατί κανένας δεν τα χρησιμοποιούσε. Η απουσία του ανθρώπου και των ήμερων ζώων ήταν καθοριστική για τη συνέχεια αυτού του παραγωγικού αλλά συνάμα και ευαίσθητου οικοσυστήματος που σήμερα βλέπουμε έρημο.

Είναι πολλά αυτά τα οποία θα μπορούσαν να αναφερθούν σε αυτή εξέλιξη αλλά σήμερα ας σταθούμε στα πουλιά που όπως αναφέρθηκε παραπάνω ορισμένα είδη τους εξαφανίστηκαν και τα μόνα που βλέπουμε να είναι αρκετά πλέον είναι τα σπουργίτια κοντά στα σπίτια. Τα σπουργίτια δεν είναι πουλιά που συχνάζουν στα χωράφια αλλά προτιμούν να είναι κοντά στα σπίτια και στις αχυρώνες, ειδικά όταν σε αυτές στεγάζονται κοτέτσια γιατί σε αυτά βρίσκουν τροφή που προλαβαίνουν να αρπάξουν από το στόμα της κότας.

Έτσι στο σύνορο των κήπων με τον γείτονα όπου υπάρχει μια πυκνή συστάδα από αφροξυλιές (σαμπούκο) και γκορπένια και στον λαβύρινθο των κλαδιών της βρίσκουν προστασία από τα αρπακτικά και τις γάτες, ζει όλο το χρόνο ένα κοπάδι από σπουργίτια. Αυτά κάποιες πετάνε όλα μαζί εκεί που βρίσκουν τροφή και αφού τσιμπήσουν ότι προλάβουν επιστρέφουν στην ασφάλεια της αφροξυλιάς όπου και περνάνε και τα βράδια τους. Το πρωί, την ίδια ώρα σχεδόν με τα κοκόρια της οικογένειας Σαρόγλου, είναι και τα πρώτα που αρχίζουν να τσιρίζουν και ξυπνάνε, κάθε μέρα του χρόνου τη γειτονιά.

Σήμερα το απόγευμα τα είδα να ορμάνε όλα μαζί στον κήπο του γείτονα Πάνου Τσιρώνη και να τσιμπολογάνε σπόρους που έπεσαν από τα χορτάρια που κούρεψε πρόσφατα, έχοντας το νου τους στις γάτες που ευδοκιμούν στη γειτονιά μας και είναι πολύ σπουδαίες στο κυνήγι. Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να τα φωτογραφήσω να χτενίζουν με τα ράμφη τους το έδαφος και τη στιγμή που ένιωσαν πως κινδυνεύουν και σηκώθηκαν σαν μικρό σύννεφο και χώθηκαν στην αφροξυλιά της οποίας οι καρποί φέτος είναι αρκετοί να κάνουν πάρτι για πολλές ημέρες οι μικροί φτερωτοί γείτονές μας χωρίς να τρέχουν στον λόγγο.  

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 09082020