ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ ΣΤΑ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ

Κάθε καλλιέργεια έχει και το ρίσκο της και τούτο βέβαια κρίνεται κυρίως με το μέγεθος της ανάγκης ή της απασχόλησης του σε ελεύθερο χρόνο που έχει κάποιος όταν αποφασίζει να φυτέψει το ένα ή το άλλο είδος στον κήπο ή στο χωράφι του. Εννοείται δε ότι αυτό έχει να κάνει με την παραγωγή που προορίζεται είτε να καλύψει πάγιες ή περιστασιακές διατροφικές ανάγκες, είτε να βγει στο εμπόριο με άλλα τότε οφέλη. Στην περίπτωση πάντως δεν εξαιρούνται και τα είδη που καλλιεργούνται για την ομορφιά τους, τα καλλωπιστικά δηλαδή που ξέρουμε ως φυτά κήπου, αναρριχητικά, θάμνους και δέντρα.

Με λίγα λόγια κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων αν αυτά που θα βάλει στον κήπο του αποδώσουν εκείνα που περιμένει και το χειρότερο είναι, όταν το τάδε ή το δείνα είδος δείξει πως θα πάει καλά και ξαφνικά το βλέπει ένα πρωί να λιποθυμά και παρ’ όλες τις προσπάθειες που ενδεχομένως κάνει, αυτό θα ξεραθεί χωρίς να προλάβει να εκπληρώσει τον προορισμό του. Τότε είναι που ο καλλιεργητής, επαγγελματίας ή ερασιτέχνης θα αρχίσει να μετράει το πόσο του στοίχισε η απόπειρα και ενώ μπορεί να μην του κακοφανεί η οικονομική ζημιά, ο χαμένος χρόνος όμως μεταφραζόμενος σε εργατοώρες θα τον απογοητεύσει πολύ ενώ ένα τραύμα και στην ψυχή δεν αποκλείεται να μείνει και αυτό είναι τις περισσότερες φορές που εμποδίζει την επανάληψη.

Είναι πολλές οι περιπτώσεις των καλλιεργειών που αποτυγχάνουν κι αυτό κάνει πάντα τους καλλιεργητές να το σκέφτονται πριν ξεκινήσουν κάθε φορά και στην περίπτωση, αυτοί που δεν μετράνε πολλές ζημιές είναι εκείνοι που διαθέτουν αρκετή εμπειρία, ξεχωριστή φυσικά για κάθε είδος.  Πάνω σε αυτό το θέμα παρατηρώ τη μάνα μου η οποία αν και διαθέτει εμπειρία 80 ετών στην σπιτική γεωργία σπάνια επιχειρεί να καλλιεργήσει είδη που δεν γνωρίζει και πάντα κρατάει σπόρο από τα δικά της προϊόντα. Τελευταία οι μειωμένες δυνάμεις της την υποχρεώνουν να πάρει σπόρους ή φυτά από κάποιο γεωπονικό κατάστημα αλλά αυτό, αν και τις προκαλεί πολλές απογοητεύσεις, δεν αναιρεί καθόλου τον κανόνα που τήρησε μια ολόκληρη ζωή.

Η μάνα λοιπόν δεν επιχείρησε ποτέ να καλλιεργήσει ηλιοτρόπια. Τα έβλεπε αλλού, της άρεσαν αλλά δεν έβαλε ποτέ στον δικό της κήπο ούτε για την ομορφιά όπως κάνουν πολλοί γιατί δεν ήξερε την συμπεριφορά αυτών των φυτών και δεν ήθελε ούτε να μπλέξει, ούτε και να εισπράξει κάποια απογοήτευση αν δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα. Ούτε τι να κάνει τους σπόρους της ήξερε καθώς στα μέρη μας δεν συνηθίζονταν η καλλιέργειά τους.

Έτσι άκουσε με επιφύλαξη όταν της είπα πως έβαλα σε κάνα δυο γωνιές του χωραφιού ηλιοτρόπια και η πιο σοβαρή παρατήρηση που έκανε ήταν ότι θα πάει χαμένο το νερό που ήταν πολύτιμο για ένα σωρό άλλες καλλιέργειες, ειδικά των φασολιών και της ντομάτας. Δεν έδωσα σημασία σε αυτά που μου είπε και προχώρησα, έσπειρα ηλιοτρόπια σε τρία σημεία και λαγάρισαν καμιά εκατοστή φυτά σύνολο και το πρώτο που διαπίστωσα ήταν ότι όντως ήθελαν να ποτίζονται τακτικά, αν γίνονταν καθημερινά αλλιώς έμοιαζαν κακόμοιρα.

Τα πότιζα και δεν χόρταιναν νερό, ψήλωσαν μάλιστα αρκετά το λιγνό κορμί τους και όσα βρήκαν καλό χώμα, έφτιαξαν ένα τεράστιο άνθος, τόσο βαρύ που τα λυγάει και ορισμένα τα έχει σπάσει στα δύο, πράγμα που για όσα δεν έχουν ωριμάσει αποβαίνει μοιραίο. Για να τα γλιτώσω δε σκέφτομαι να τους βάλω δίπλα κλάρες, όπως έκανα και σε κάποια καλαμπόκια. Το σκέφτομαι και θα το κάνω για μερικά για να μην ακυρώσω την προσπάθεια που έκαναν μέχρι σήμερα να βλαστήσουν, να δέσουν καρπό και να τον ωριμάσουν. Του χρόνου όμως θα το σκεφτώ πολύ αν πρέπει να ξαναφυτέψω ηλιοτρόπια εκτός βέβαια αν βρω κάποια ποικιλία απ’ αυτές που καλλιεργούν στους κάμπους που όπως έχω παρατηρήσει δεν γίνονται πολύ ψηλά και έχουν χοντρό κορμί να κρατάει το βάρος του της ανθισμένης κεφαλής τους. Να είμαστε καλά και θα το δοκιμάσουμε κι αυτό…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 31082020