ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΣΤΑ ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΑ

Τα καλαμπόκια είναι φυτά τα όποια μεγαλώνουν χωρίς να χρειάζονται υποστήριγμα ή άλλο τρόπο να στηριχθούν ενώ πολλές φορές, όταν είναι φυτεμένα δίπλα σε φασολιές κλαρωτές, τότε αυτά χωρίς να θέλουν τις φιλοξενούν, σε βαθμό μάλιστα που δεν μπορούν να αναπνεύσουν καθώς οι δεύτερες διακρίνονται για το άπλωμα των κλαδιών τους. Το ίδιο κάνουν καμιά φορά και οι αγγουριές και τίποτα περικοκλάδες αν τύχει να είναι κοντά τους.

Φυσικά μιλάμε για τα ψηλά καλαμπόκια γιατί αυτά είναι πολλές ποικιλίες και αναλόγως που είναι φυτεμένα γιατί μεγάλο ρόλο στην περίπτωση παίζει και το έδαφος καθώς και ο χρόνος που φυτεύτηκαν. Τα κοντόροκα για παράδειγμα που είναι στα χωράφια δεν διατρέχουν τέτοιον κίνδυνο. Μόνο αυτά που φυτεύουν στα κήπια γίνονται υποστηρίγματα άλλων φυτών και το παράδοξο είναι παρά τον ανταγωνισμό για αέρα και φως τα καταφέρνουν να δένουν μεγάλα καλαμπόκια τα οποία τρώμε μόνο ψητά γιατί πλέον το καλαμποκάλευρο έχει βγει από τη διατροφή μας ενώ ούτε ζώα υπάρχουν να ταϊστούν.

Η ιδιαιτερότητα των καλαμποκιών όμως να ψηλώνουν χωρίς υποστήριγμα έχει και τις εκπλήξεις της και κυρίως από τον αέρα και τις καταιγίδες  που μπορεί με την ένταση και την δύναμή τους να τα ρίξουν χάμω και επειδή δεν έχουν την ευχέρεια να σηκωθούν πάλι, ταλαιπωρούνται και μεγαλώνουν με τραύματα ενώ δεν αποκλείεται και να ξεραθούν. Γι’ αυτό και υποθέτω τα φυτεύουν μαζί με τα φασόλια τα οποία στηριγμένα στις κλάρες και με τον όγκο που δημιουργούν ένα φράγμα που αντέχει και σε ενισχυμένους ανέμους. Στην περίπτωση όμως της καλοκαιρινής καταιγίδας, η κατάληξη δεν είναι πάντα καλή και για τα δυο είδη  και η σοδειά να καταλήξει να γίνει ένα κουβάρι με τις λάσπες στο χώμα.

Κάτι τέτοιο παραλίγο να πάθουν και οι δικές μου καλλιέργειες καλαμποκιού από την κακοκαιρία «Θάλεια» που πέρασε πρόσφατα και τα μέρη μας και μια νύχτα έβρεξε όσο θα έβρεχε ένα μήνα. Φύτεψα πέντε διαφορετικά είδη να δω τι αποτέλεσμα θα έχουν και να κρατήσω σπόρο για του χρόνου. Τα κοντόροκα δεν έπαθαν τίποτα αλλά τα ψηλά που είχα φυτεμένα στην άκρη του κήπου, τα περισσότερα λύγισαν από την ορμή του αέρα. Τα είδα και στεναχωρήθηκα πολύ και σκεφτόμουν να τα ξεριζώσω να μην ταλαιπωρούνται έτσι γερμένα στο χώμα. Την απογοήτευσή μου μετέφερα στη γειτόνισσα Ελευθερία Σαρόγλου η οποία μου έδωσε και την ιδέα πως θα τα σώσω. Να τα δέσω σε μικρά παλούκια και αυτά θα πάρουν πάνω τους και θα ισιώσουν, μου είπε.

Αυτό έκανα σήμερα το πρωί. Πήρα μερικά λεπτά κλαριά και ένα – ένα ή δυο, τρία μαζί τα έδεσε με ένα κορδελάκι και τα ίσιωσα. Το παλούκι επί του προκειμένου λειτούργησε σαν ορθοπεδικός νάρθηκας που κρατά το τραυματισμένο καλαμπόκι κι έτσι πιστεύω πως θα συνεχίσουν να είναι όρθια και να ωριμάσουν τις ρόκες τους μιας και το ζητούμενο είναι να κρατήσουμε λίγο σπόρο απ’ αυτά για την επόμενη χρονιά. Το απόγευμα που τα επισκέφτηκα πάλι και τα πότισα διαπίστωσα πως ήδη είχαν αρχίσει να παίρνουν πάνω τους και να βλέπουν με αισιοδοξία τη συνέχεια του καλοκαιριού.

Επειδή με τον νάρθηκα που έβαλα στα καλαμπόκια, άκουσα προσεκτικά και διάφορα σχόλια πάνω στην καλλιέργεια των καλαμποκιών και σημειώνω την παρατήρηση του γείτονα Νίκου Σαρόγλου για το λεπτό κορμί που είχαν και γι’ αυτό λύγισαν από τον αέρα. Εκείνο όμως που με έβαλε σε προβληματισμούς, ήταν από την μάνα μου που είπε ότι μπορεί να μην τα φύτεψα στο σωστό βάθος. Τη ρώτησα σε τι βάθος τα βάζει αυτή αλλά δεν ήξερε να μου απαντήσει γιατί αυτή με την πείρα 80 χρονών στα κήπια έχει τον δικό της τρόπο να υπολογίζει τα πράγματα που κάνει και γι’ αυτό δεν της συμβαίνουν απρόοπτα…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 11082020