ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΟΛΟΚΥΘΙΕΣ ΧΑΝΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ!

Οι σχέσεις που είχα με τις κολοκυθιές τα περασμένα χρόνια ήταν μάλλον αδιάφορες, τολμώ να πω γι’ αυτό το σπουδαίο κατά τα άλλα κηπευτικό. Τούτο είχε να κάνει και με όσα απαξιωτικά από παιδί άκουγα για τα κολοκύθια που σαν λέξη συνόδευε πάντα κάτι που περιείχε περιφρόνηση. Όπως: «κολοκύθια με ρίγανη», «κολοκύθια στο πάτερο», «κολοκύθια τούμπανο» και άλλα πολλά, τα περισσότερα με πονηρά υπονοούμενα.

Τούτο βέβαια έχει να κάνει με την ταπεινότητα αυτού του κηπευτικού, την φύση του να έρπει εδώ κι εκεί και τον καρπό του που αν και απαραίτητος σε κάθε τραπέζι, έμοιαζε εντούτοις σαν φτωχός συγγενής απέναντι στις ντομάτες και τα άλλα κηπευτικά. Παρόλα αυτά όμως φέτος επιχείρησα να βάλω στον κήπο κάποιες ποικιλίες που είδα φανταχτερές στα σακουλάκια που πουλάνε τα ειδικά καταστήματα να δω τι θα βγάλουν και φυσικά ακόμα περιμένω και θα αναφερθώ σε αυτή την εμπειρία όταν δω αποτέλεσμα…  

Η μάνα μου από την άλλη εκτιμά πολύ τις κολοκυθιές, σπέρνει με ένα σπόρο που κρατάει από παλιά σε όλες τις άκρες του κήπου και αυτές μεγαλώνουν γρήγορα, παίρνουν δρόμο και όπου τις βγάλει. Τις λέει «μακριές» και όντως, μπορούν να περπατήσουν ακόμη και δέκα μέτρα αναζητώντας φως και χώρο να μεγαλώσουν άνετα τα κολοκύθια τους. Σπέρνει και κάποιες άλλες, με άλλο σπόρο που φροντίζει κάθε χρόνο να κρατάει σε πάνινα σακουλάκια τις οποίες λέει «κοντές» και αυτές πράγματι σε αντίθεση με τις «μακριές» δεν ξεμακραίνουν πολύ από τον κήπο. Και από τις δυο ποικιλίες κρατάει κάποια κολοκύθια να φτιάχνει πίτες τους χειμερινούς μήνες και σπόρο γιατί θέλει να έχει τον δικό της.

Απ’ όλες δε μαζεύει κάθε πρωί τα λουλούδια τους και φτιάχνει υπέροχα φαγητά με κολοκυθανθούς ή κολοκυθολέλουδα όπως τα λέει. Την παρατηρώ όταν τα μαζεύει και διαπιστώνω πως διαλέγει τα αρσενικά λουλούδια γιατί έτσι δίνει την δυνατότητα στην κολοκυθιά θα κάνει περισσότερα κολοκύθια τα οποία δεν λείπουν από το τραπέζι μας τηγανητά ή βραστά καμιά μέρα του καλοκαιριού. Η μάνα μου επίσης, όταν ελευθερώνεται ο κήπος από τις πατάτες, φυτεύει πάλι κολοκυθιές για να έχει μέχρι αργά το φθινόπωρο κολοκυθοκορφάδες και κολοκυθάκια και αν δεν πλακώσει κανένας χιονιάς και τις μαράνει μαζεύει μέχρι τα τέλη του Οκτωβρίου.

Έτσι, ανάμεσα στα άλλα που μαθαίνω για τους κήπους από την μάνα μου, μαθαίνω και για τις κολοκυθιές και τα κολοκύθια. Για να έχουν επιτυχία απαιτείται να φυτευτούν σε  καλό χώμα, με χωνεμένη κοπριά αν γίνεται και θέλουν συχνό πότισμα αλλιώς θα συσκολευτούν πολύ να μεγαλώσουν και να απλώσουν τα βλαστάρια τους. Σημαντικό επίσης είναι να πάρουν τον σωστό δρόμο, να περπατήσουν δηλαδή προς ένα μέρος που θα μπορούν να απλώσουν άνετα τα φύλλα τους τα οποία προστατεύουν τα κολοκύθια από τον ήλιο και τα πλοκάμια τους με τα οποία στηρίζονται σε ότι άλλο φυτό βρουν μπροστά τους.

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που οι κολοκυθιές χάνουν τον δρόμο τους, μπερδεύονται με τις διπλανές τους η βρίσκουν εμπόδιο σε κάποιο άλλο κηπευτικό ή φυτό και προκειμένου να γίνουν μέσα στον ανταγωνισμό τους ένα κουβάρι, απαιτείται επέμβαση! Τότε παρεμβαίνει η μάνα μου και απαλά – απαλά τις πιάνει και τις δίνει έναν προορισμό όπου θα μπορούν να περπατήσουν άνετα και να ευχαριστηθούν άπλωμα. Την παρατηρώ να κάνει αυτή τη δουλειά με ιδιαίτερη προσοχή και καταλαβαίνω πως εκείνη τη στιγμή ζητάει από μέσα της και συγνώμη από τις κολοκυθιές για την αναστάτωση που τους δημιουργεί. Τα φυτά φαίνεται πως το καταλαβαίνουν, τρομάζουν για λίγο σαν να πρόκειται να περάσει από πάνω τους το στόμα κάποιας κατσίκας, μαζεύονται και μετά από λίγη ώρα αρχίζουν να ανοίγουν και να αναδεύουν τα φύλλα τους, απλώνουν καινούργια πλοκάμια να πιαστούν και αμέσως το πρώτο βλαστάρι, ξεκινάει να καταλάβει τον χώρο  που του υπόδειξε η μάνα.

Μετά φόβου και κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της κυρά Κούλας επιχείρησα κι εγώ να δώσω κατεύθυνση σε κάποιες κολοκυθιές και νομίζω πως τα κατάφερα. Έκρινα δε καλό πριν προχωρήσω στην αλλαγή του προσανατολισμού που είχαν πάρει να κατέβω στο ύψος τους να τους μιλήσω πως αυτό που θα κάνω θα είναι σύντομο και για το καλό τους και φυσικά να τους ζητήσω συγνώμη για την εντύπωση που είχα τόσα χρόνια γι’ αυτές…

MΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 08082020