ΕΝΑΣ ΚΟΤΣΥΦΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΤΗΣΙΑ

Καλά λέω πως χρειάζομαι GPS για να μη χάνομαι όταν βγαίνω από το κέντρο της Αθήνας και πηγαίνω σε τίποτα γειτονιές που πάνω κάτω ξέρω που πέφτουν, αλλά χάνομαι όταν μπλέκω περπατώντας στους δρόμους τους. Για τα βουνά και τα νησιά, δεν λέω κουβέντα γιατί τα σημάδια της φύσης με βοηθούν και προσανατολίζομαι όπου και αν βρίσκομαι.

Έτσι την πάτησα σήμερα το απόγευμα σαν ξεκίνησα να πάω στη γωνία Κουρτίδου και Βηλαρά στα Κάτω Πατήσια, στην εκδήλωση «Οι θησαυροί της Αθήνας» που διοργάνωσαν ο Philip Dragoumis και Συλλογος Α.Μ.Ε.Α και ήταν μάζεμα νεραντζιών τα οποία, μέλη του Κέντρου Εργασίας Αναπήρων με τη βοήθεια του Δήμου Αθηναίων θα κάνουν γλυκό και την επόμενη εβδομάδα θα μοιραστεί δωρεάν στο κοινό. Χάθηκα όμως σε κάτι αδιέξοδους δρόμους, έχασα τη στιγμή της συγκομιδής και φυσικά δεν κατάφερα να κάνω τις φωτογραφίες από ένα θέμα που πάντα είχα στο μυαλό μου αλλά δεν μου δίνονταν η αφορμή.

Τέλος πάντων, έμαθα ότι έπρεπε από το Φίλιππο για την πρωτοβουλία και αργότερα που θα μου στείλουν φωτογραφίες οι φίλοι που μάζεψαν τα νεράντζια στα Κάτω Πατήσια, τα οποία όπως αποδείχθηκε από σχετικές έρευνες είναι το ίδιο καθαρά με αυτά της Ακράτας και άλλων περιοχών παραγωγής, θα ανεβάσω και το σχετικό κείμενο.

Δεν έμεινα όμως χωρίς να κάνω ένα «κλικ» ψάχνοντας τη γωνία Κουρτίδου και Βηλαρά (η Κουρτίδου σας πληροφορώ χάνεται τρεις φορές και εμφανίζεται ένα δρόμο παρακάτω) και αυτό το οφείλω σε ένα ωραίο κότσυφα. Αυτός πετάχτηκε από κάτι θάμνους και κούρνιασε στα γυμνά κλαδιά μιας ροδιάς που ήταν φυτεμένη στο πεζοδρόμιο και με κοίταζε λες και επρόκειτο να αφήσω κάτι να φάει. Όπως παρατήρησα, σε όλες τις ελιές εκεί είχε τελειώσει ο καρπός και τα ρόδια που ήταν δίπλα του ήταν εντελώς άδεια από σπόρια και γι’ αυτό το ωραίο πουλί είχε πια εναποθέσει τη διατροφή του στην καλή θέληση των γειτόνων, οι οποίοι φαντάζομαι σίγουρα θα φροντίζουν να του ρίχνουν ψίχουλα και σπόρους για να το έχουν και συντροφιά στα μπαλκόνια τους και στη γειτονιά τους όλο το χρόνο.