ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΛΗΜΜΥΡΙΔΑ

Ξημερώσαμε σε ένα ωραίο τόπο, στο χωριό Ανήλιο, απέναντι από το Μέτσοβο και μαζί με τον πρώτο καφέ στο ξενοδοχείο La Munte, απολαμβάνουμε το τοπίο που ακόμα είναι χειμωνιάτικο και οργανώνουμε με τον Γιώργο και φίλους μας εδώ το τι έχουμε να κάνουμε.

Όπως καταλαβαίνετε, σε ένα καινούργιο τόπο που βρεθήκαμε κι οι δυο για πρώτη φορά, θα οργιάσουμε με φωτογραφίες, συνεντεύξεις και ένα σωρό άλλα πράγματα που έχουν να κάνουν με τη δουλειά μας. Δουλειά καθενός βεβαίως είναι ξεχωριστή αλλά και οι δυο έχουμε ως κοινό στόχο την ανάδειξη της αληθινής ζωής της ελληνικής περιφέρειας. Μια ζωή που κατά τη γνώμη μου είναι και η απάντηση στην κρίση, σε όλες τις εκδοχές της. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε σήμερα ένα σωρό πράγματα (δύναμη να έχουμε το απόγευμα να τα απλώσουμε στις οθόνες μας κι εσείς όρεξη να τα δείτε) που ξεκινάμε αμέσως τώρα.

Δεν μπορώ  όμως να σας στείλω την καλημέρα μου χωρίς να συνοδεύεται με μια ωραία, συμβολική φωτογραφία, από την Τουρλίδα όπου δείχνει δυο γαϊτες στη στεριά, στην κυριολεξία δυο γαϊτες κολλημένες στη λάσπη της λιμνοθάλασσας σαν καταδικασμένες να μην φύγουν ποτέ από εκεί και μάλιστα δεμένες με σχοινιά για να είναι σίγουρος ο ιδιοκτήτης τους ότι δεν πρόκειται να απομακρυνθούν από το πάσσαλο που τις έδεσε.

Κι όμως, εκεί στα σχοινιά κρύβεται όλο το μυστικό που έχουν οι δυο γαίτες οι οποίες δεν είναι κολλημένες στην λάσπη, αλλά στο λασπωμένο βυθό της λιμνοθάλασσας την ώρα της άμπωτης και μόλις έρθει η στιγμή της πλημμυρίδας αυτές θα ανέβουν αρκετά ψηλότερα και θα μπορούν να πλεύσουν. Γι’ αυτό λοιπόν και είναι δεμένες με τα σχοινιά, μη και στην ταραχή των νερών, αυτά τις πάρουν τα κύματα και τις πάνε πέρα πολύ μακριά στο Ιόνιο.  

Η ιστορία με την άμπωτη και την πλημμυρίδα είναι μια λειτουργία της φύσης που έχει να κάνει με πολλά πράγματα που δεν είναι της στιγμής να τα αναφέρουμε. Σημασία έχει πώς αυτό το τεράστιο φαινόμενο ποτέ δεν αναβάλλεται κι έτσι οι βάρκες, στην Τουρλίδα ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο και να ήθελαν να μείνουν για πάντα κολλημένες στη λάσπη δεν θα μπορούσαν να το κάνουν γιατί θα έρχονταν τα νερά και θα τις ξυπνούσαν.

Έτσι γίνεται με τις βάρκες αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις κοινωνίες, ώρα καλή σαν τη δική μας που κόλλησε για τα καλά στη λάσπη μιας πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και ενώ νοιώθει την πλημμυρίδα να ανεβαίνει αυτή αντιθέτως βυθίζεται περισσότερο στο βυθό που έχει ανοίξει από κάτω της και όπως η άβυσσος, δεν έχει πάτο.

ΑΝΗΛΙΟ ΜΕΤΣΟΒΟΥ, 09032017