ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ...

Τόσα κούφια λόγια στον αέρα, τόσος χρόνος χαμένος στους άγονους διαλόγους, τόσος προβληματισμός για το αυτονόητο στην πορεία μιας κοινωνίας προς το καλύτερο εννοείται και μέσα στα πλαίσια της ευπρέπειας και της αντίληψης που πρέπει να αντιμετωπίζεται η νέα γενιά…

Ο λόγος για τη σημερινή παρέλαση των σχολείων στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, μια παρέλαση που κατά τη γνώμη μου δεν ικανοποίησε κανέναν απ’ όποια πλευρά κι αν έβλεπε το θέμα τις προηγούμενες ημέρες που είχε ανάψει για τα καλά ο «διάλογος».

Και τούτο, γιατί αν αθροίσουμε τις μαθήτριες και τους μαθητές όλων των σχολείων που παρέλασαν μαζί με τα παιδιά των Special Olympics και τα σώματα των προσκόπων, θα διαπιστώσουμε πως ήταν κατά πολύ λιγότεροι από τις γυναίκες και τους άντρες της Αστυνομίας (7.000 άκουσα να λένε πως ήταν) που παρατάχθηκαν ένθεν κακείθεν της Πανεπιστημίου, σε διάταξη ένα μέτρο ο ένας από τον άλλον και μαύρισε ο τόπος από τις σκούρες στολές και τα μαύρα γυαλιά του ηλίου που φορούσαν σχεδόν όλοι. Στον αριθμό αυτόν πρέπει να προσθέσουμε τις δεκάδες διμοιρίες των ΜΑΤ, των ΥΜΕΤ, της ΔΕΛΤΑ, τους αναρίθμητους μυστικούς, τους ελεύθερους σκοπευτές(!!!), ασφαλίτες και τους πυροσβέστες με που περίμεναν σε κάθε γωνία γύρω από την Πανεπιστημίου μη τυχόν και συμβεί κάτι και να προλάβουν.

Τίποτα απολύτως δεν έγινε. Κάτι λίγοι διαδηλωτές που κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τη γωνία Βουκουρεστίου και Σταδίου, φώναξαν δύο – τρία συνθήματα, σπρώχθηκαν λίγο με τους ΜΑΤατζήδες και ησύχασαν. Κάποιοι άλλοι λίγοι επίσης, άπλωσαν ένα πανό διαμαρτυρίας στα Προπύλαια αλλά κανένας δεν τους έδωσε σημασία. Εννοείται πως ήταν αδύνατον να πλησιάσει κάποιος το Σύνταγμα και ιδιαίτερα το σημείο που θα στέκονταν οι επίσημοι γιατί έπρεπε να περάσει τρείς σειρές από σιδερένιους φράχτες που είχε στήσει η Αστυνομία λες και επρόκειτο να αντιμετωπίσει όλο το λαό της Αθήνας σε εξέγερση.

Ούτε η δημοσιογραφική ταυτότητα βοήθησε σε τίποτα γιατί όπως μου είπαν έπρεπε να έχω διαπίστευση από τον Δήμο Αθηναίων (;) να πλησιάσω στο Σύνταγμα και γι’ αυτό αναγκάστηκα να κουρνιάσω πάνω σε ένα κουτί στη γωνία Αμερικής και Πανεπιστημίου κι έτσι κατάφερα να κάνω κάποιες αξιοπρεπείς φωτογραφίες για να υπάρχουν στο αρχείο.

Τα Δημοτικά Σχολεία που προηγήθηκαν, απέδειξαν για άλλη μια φορά πόσο μάταιο είναι να βάλεις τα πιτσιρίκια να παρελάσουν συντεταγμένα σε ένα δρόμο χωρίς να κάνουν τα δικά τους. Είχαν την πλάκα τους όμως και χειροκροτήθηκαν από τους συγκεντρωμένους. Το ίδιο χειροκροτήθηκαν και τα Γυμνάσια που οπωσδήποτε είχαν καλύτερη εμφάνιση και βήμα. Τα Λύκεια ασφαλώς και ξεχώρισαν αλλά εκείνα τα σχολεία που διακρίθηκαν ήταν το «Κολλέγιο Αθηνών» και τα «Λύκεια Ψυχικού», για λόγους που φαντάζομαι πως καταλαβαίνετε και δεν είναι απαραίτητο να το αναλύσουμε εδώ. Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε η παρέλαση των Special Olympics, σε τρεις ομάδες, των προσκόπων σε απόλυτη τάξη και κάποιων τμημάτων με παραδοσιακές στολές αλλά το θέαμα μάλλον δεν ενθουσίαζε.

Σε γενικές γραμμές, πρέπει να ήταν η πιο αδιάφορη παρέλαση που έγινε ποτέ στην Αθήνα και τούτο οφείλεται στην έντονη παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων στην πόλη που ήθελε να γιορτάσει αυτή την ημέρα κάπως πιο ελεύθερα, όπως εξάλλου υποτίθεται πως είναι και το πνεύμα και το νόημα της παιδείας αλλά και μιας κοινωνίας που έχει κουραστεί από τα προληπτικά  μέτρα της Αστυνομίας που προκαλούν με κάθε τρόπο και σε κάθε σημείο της πόλης, ανεξάρτητα αν τους δίνεται η ευκαιρία ή όχι.

Κάτι άλλο που μου κίνησε το ενδιαφέρον, ήταν ότι κανένας σχεδόν δεν κρατούσε στα χέρια του το γνωστό πλαστικό σημαιάκι και τούτο πρέπει να οφείλεται στο ότι οι αστυνομικοί δεν επέτρεψαν σε κανέναν από τους ασιάτες μικροπωλητές που αυτές τις ημέρες πωλούσαν σημαίες αντί για ομπρέλες, να πλησιάσει ούτε στα πεντακόσια μέτρα το κέντρο της πόλης.