Αναθεωρώ κάπως σήμερα τις απόψεις μου περί του «βοηθού συγγραφέως» καθώς και του «συνοδηγού συγγραφέως» γιατί όπως έδειξαν τα πράγματα χθες στο διβάρι Πεταλάς που πήγαμε με τον Γιώργο Πίττα, είναι πολύ καλύτερο να περπατά κανείς μόνος του παρά να λέει συνέχεια σε κάποιον: «στάσου εδώ», «κοίτα εκεί» και πάει λέγοντας. Μέχρι να καταλάβει ο «συγγραφέας – οδηγός» τι έχει δει ο «βοηθός συγγραφέα – συνοδηγός», πάει, έχει πετάξει το πουλί πολύ μακριά. Ο λόγος λοιπόν για τα πουλιά γιατί όλα τα περί της συγγραφής τα άφησα από χθες στο Γιώργο και θα σας εξηγήσω μια άλλη στιγμή τι έγινε.
Επιστρέφοντας λοιπόν από το διβάρι Πεταλάς μαζί με τον Ζαφείρη Τρικαλλινό (δείτε ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΙΤΤΑΣ) στη σελίδα μου στο simadiatouaigaiou.worlpress.com κι ενώ εγώ καθόμουν για λόγους ανάγκης στην πίσω θέση μαζί με τον ψαρά Τάσο Τραυλό, είδαμε να πετάνε δίπλα μας δυο τσαλαπετεινοί, είδος του πτερωτού κόσμου που ο συγγραφέας γνωρίζει μόνο από τα βίντεο όπως κι εγώ εξάλλου τα περί γευσιγνωσίας. Του λέω «σταμάτα» αλλά μέχρι να καταλάβει, οι τσαλαπετεινοί πέταξαν μπροστά μας και έκατσαν σε κάποιο άλλο κλαρί. Πατάει γκάζι να τους προλάβουμε και σταματάει δίπλα τους. Προλαβαίνω από το παράθυρο και τραβάω μια φωτογραφία…
Τότε ήταν που κατάλαβε ο συγγραφέας περί τίνος επρόκειτο και να τον, βγάζει τη μεγάλη μηχανή του και αρχίζει να τραβάει κι αυτός φωτογραφίες από πλεονεκτική βεβαίως θέση. Πάω να τραβήξω κι εγώ αλλά τίποτα. Μέχρι να εστιάσω με τη μικρή Cannon G9 τα πουλιά είχαν πετάξει. Τα ακολουθάμε και ξανασταματάει ο συγγραφέας και δώστου κλικ και κλικ και ενθουσιασμός από μέρους του. Εγώ από την πίσω θέση είχα λυσσάξει που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα και ένοιωθα ακριβώς όπως συμβαίνει να σου παίρνουν την μπουκιά από το στόμα, ανεξάρτητα αν αυτή ήταν αυγοτάραχο και χέλια ή μπομπότα.
Όσο τον έπιανε ο ενθουσιασμός τόσο εγώ τρελαινόμουν και μου έρχονταν να κατέβω από το αυτοκίνητο και ας γυρνούσα με τα πόδια στο Αιτωλικό. Κι αυτό γιατί οι τσαλαπετεινοί είχαν γίνει πέντε και πετούσαν δίπλα μας συνέχεια με ωραίες κινήσεις και όμορφα σταματήματα πότε πάνω στα δέντρα και πότε στο δρόμο. Μόνο μια φωτογραφία κατάφερα να κάνω με τρεις τσαλαπετεινούς στο δρόμο και έτσι χάρηκα κι εγώ λίγο την ημέρα και πήρα την απόφαση να περπατάω μόνος πια και να έχω τον έλεγχο όλων των κινήσεων...
ΑΙΤΩΛΙΚΟ, 13022012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου