Ότι και να γινόταν στον κόσμο, φυσικά και δεν θα γλιτώναμε τη σημερινή εορτή του Αγίου Βαλεντίνου η οποία καθιερώθηκε στην Ελλάδα από την εποχή που άρχισε να φουσκώνει η αγορά και να απλώνεται η κατανάλωση. Τώρα μάλιστα που τη φορτωθήκαμε, δύσκολα θα την βγάλουμε από την πλάτη μας ακόμη κι αν στεγνώσει εντελώς η τσέπη μας γιατί όσο και να έχει, το θέμα όπως το κινούν τα ΜΜΕ, οι βιτρίνες και τα μαγαζιά, ακόμα μετράει...
Ανεξάρτητα απ’ αυτό όμως εγώ σχεδόν πάντα έκανα πως ξεχνούσα αυτή την εορτή αλλά όλο και κάτι γινόταν και συμμορφωνόμουν στην κατάσταση και έπραττα τα δέοντα για την ημέρα και για να πω και την αλήθεια, μου άρεσε και το θυμόμουν με ευχαρίστηση.
Με τέτοια άθλια κατάσταση όμως που ζούμε τώρα, καθόλου δεν με ενθουσιάζει να γιορτάσω τον Άγιο Βαλεντίνο και γι’ αυτό έκανα χθες το βράδυ μια αναδρομή στα περασμένα που ποικιλοτρόπως τα πράγματα ήταν πιο ρόδινα να βρω τη χρονιά που πέρασα καλά και να τι βρήκα: Τον Φλεβάρη του 2008, επί δημαρχίας Νικήτα Κακλαμάνη που χιόνισε μάλιστα στην Αθήνα ή οποία ήταν τότε γεμάτη με πλαστικές καρδιές διαφόρων σχεδίων, χρωμάτων και εμπνεύσεων, για την μεγάλη εκδήλωση «Αθήνα, έξω καρδιά»!!!
Ήταν όπως το λέει και ο τίτλος της εκδήλωσης, η Αθήνα μια πόλη που δεν ήταν «έξω καρδιά» μόνο εκείνες τις ημέρες αλλά όλο το χρόνο, γιατί τότε ακόμα τα λεφτά για ξόδεμα υπήρχαν ή ήταν εύκολο να βρεθούν με δάνεια που τα πληρώνουμε τώρα με το πολλαπλάσιο και τα οποία έγιναν η αφορμή να έρθει η τρόϊκα και να μας βάλει το μαχαίρι στο λαιμό να εξοφλήσουμε.
Τέλος πάντων, με αφορμή του Αγίου Βαλεντίνου και με φρέσκη την εντύπωση από τα χθεσινά γεγονότα στην Αθήνα, ας γυρίσουμε πίσω στην εποχή που ακόμα μπορούσε κάτι που έφτιαχνε ο Δήμος ή ένας ιδιώτης να μένει στη θέση του αρκετές μέρες και να μην το καταστρέφει κανένας. Εννοώ φυσικά τους «μπαχαλάκηδες» όπως άρχισαν τότε να τους αποκαλούν χαϊδευτικά ορισμένα ΜΜΕ και έκαναν μάλιστα και πλάκα με τα πρώτα μεγάλης κλίμακας σπασίματα σε τράπεζες, δημόσια κτίρια και καταστήματα στο κέντρο της πόλης.
Ήδη από τότε κάποιοι είχαν αρχίσει να φοράνε κουκούλες στις διαδηλώσεις οι οποίες δεν ξεπερνούσαν βέβαια τις μια – δυο το χρόνο αλλά πάλι όλοι έβλεπαν το γεγονός σαν μια γραφικότητα των επαναστατημένων νέων. Κανένας δεν έδωσε τότε σημασία στο αυγό του φιδιού που επωάζονταν σε κάποιους συγκεκριμένους κύκλους της κοινωνίας των νέων.
Ήταν η εποχή ακόμη που ελάχιστα καταστήματα, εκτός από τις κεντρικές τράπεζες είχαν αρχίσει να βάζουν σιδερένιες σχάρες στην πρόσοψή τους γιατί μέχρι τότε δεν είχαν παρουσιαστεί κρούσματα εμπρησμών και λεηλασιών και φυσικά ήταν ακέραια όλα τα μάρμαρα στους δημόσιους χώρους και τα λογής καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας παρότι τα σφυριά, τα λοστάρια και τα άλλα εργαλεία ήταν ήδη γνωστά από πολύ παλιά.
Ήταν μια εποχή που χωρούσαν τέτοιες γιορτές με λαμπερές καρδούλες και ροζ κορδελάκια και μάλλον πέρασε ανεπιστρεπτί από την πόλη με την ευθύνη όλων μας. Μια εποχή που μπορούμε μόνο να την θυμηθούμε πάλι σήμερα που γιορτάζουμε, με κρύα καρδιά τον ξενόφερτο Άγιο ο οποίος με δυσκολία μπορεί να μας ξυπνήσει και τις χαμένες αισθήσεις για τον έρωτα ανάμεσά μας και φυσικά για τη ζωή και την πόλη μας...
ΑΘΗΝΑ, 14022012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου